Η πανδημία του κορωνοϊού και των παραβατικών συμπεριφορών

 

Χθες παρακολούθησα ένα πολύ ενδιαφέρον debate με θέμα ’’Ελληνικό  #METOO: Κάλυψη και δεοντολογία στα media’’ με συμμετέχοντες εξαίρετους και καταξιωμένους δημοσιογράφους, τον Αντώνη Σρόιτερ, την Μαρία Νικόλτσιου και την Σταματίνα Τσιμτσιλή. Η συζήτηση ήταν πολύ εποικοδομητική, με αναφορές σε πολλά περιστατικά βίας στον αθλητικό και καλλιτεχνικό χώρο, , πώς αντιμετωπίστηκε η όλη κατάσταση από την ελληνική τηλεόραση, σε κανόνες δεοντολογίας που θα πρέπει να έχει στο μυαλό του ο νέος και όχι μόνο δημοσιογράφος για την παρουσίαση ενός θέματος αλλά και με συμβουλές προς νέους δημοσιογράφους. Οι απόψεις ήταν πολλές και οι οπτικές γωνίες διαφορετικές. Είχε να κάνει δηλαδή και με το είδος της δημοσιογραφίας που ο καθένας εκπροσωπούσε.  Κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο κ. Σρόιτερ ζήτησε από τις δύο κυρίες να περιγράψουν κάποιο δικό τους βίωμα. Ευτυχώς καμία από τις δύο δεν είχε ζήσει κάτι τέτοιο ούτε στα πρώτα της βήματα αλλά και έπειτα. Αυτό όμως που μου απέσπασε την προσοχή με αποτέλεσμα το μυαλό μου να κάνει συνειρμούς και να φέρει ένα δικό μου περιστατικό, ήταν ότι και οι δύο απευθυνόταν στο κοινό που τις παρακολουθούσε και ζητούσαν να μην αφήσουν ποτέ κανέναν να τους φερθεί άσχημα και να ασκήσει πάνω τους οποιαδήποτε μορφή βίας. Εκείνη την στιγμή ήταν που έφερα εικόνες από ανθρώπους που είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας, η οποία ενδημεί και ειδικά την εποχή της πανδημίας σε μεγαλύτερο βαθμό. Ο εγκλεισμός, η οικονομία, η ανεργία και άλλα προβλήματα που βιώνουμε τακτικά σαν άνθρωποι, είναι η αιτία για συμπεριφορές που δεν αρμόζουν στον χαρακτήρα μας. Σίγουρα είναι πολύ δύσκολη η περίοδος που διανύουμε, ειδικά για εμάς τους νέους που θέλουμε να εργαστούμε, να διασκεδάσουμε ακόμα και να ερωτευθούμε, αλλά με λίγη υπομονή και θετικές σκέψεις τα πράγματα θα αλλάξουν. Σ’ αυτό που ήθελα να καταλήξω, είναι στην δική μου περίπτωση με μία κυρία η οποία από το φόβο της γα τον ιό εκδήλωσε μία επιθετική και αήθης συμπεριφορά που σε άλλες εποχές ίσως μου χαμογελούσε και μου έλεγε καλό μεσημέρι. Την προηγούμενη εβδομάδα λοιπόν, σε γνωστό super market της περιοχής, η κυρία τοποθετούσε τα πράγματά της στη σακούλα και εγώ στεκόμουν στο ταμείο με την απαραίτητη απόσταση και με δύο μάσκες απέναντι της, όταν ξαφνικά με έντονο ύφος άρχισε να μου λέει, πώς αν και είμαι εμβολιασμένη είστε πολύ κοντά μου και δεν μ’ αφήνεται να αναπνεύσω. Φυσικά γύρισαν όλα τα ταμεία και μας κοίταξαν και εγώ βρέθηκα τρία μέτρα μακριά της. Αυτό που σκέφτηκα αλλά και σκέφτομαι ακόμη είναι πόσο απάνθρωπους μας έχει κάνει ο κορωνοϊός. Πόσο θα αντέξουμε και πόσο θα αλλάξουμε ως άνθρωποι αλλά και πόσες φιλικές σχέσεις συνάψαμε και θα συνάψουμε όλοι αυτή την περίοδο. Μάλλον καμία.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Stamatiagara@gmail.com