Η κουλτούρα της εποχής

 

Σημασία, σε μία χρονική περίοδο που οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται σε άδεια, η πλειοψηφία των εταιριών και των υπηρεσιών είναι κλειστές και οι δρόμοι στις μεγαλουπόλεις είναι άδειοι, έχουν οι διάφορες τηλεοπτικές σειρές που προβάλλονται ξανά και ξανά κάθε καλοκαίρι. Επομένως, και αυτό το καλοκαίρι είδαμε (και συνεχίζουμε να βλέπουμε) αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές του παρελθόντος, επαναλάβαμε αγαπημένες ατάκες και αναπολήσαμε στιγμές μπροστά στην τηλεόραση από τη παιδική μας ηλικία. Ωστόσο, ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτές τις σειρές είχε η αφήγηση που εστίαζε χρονικά στη περίοδο που διανύει μία κουλτούρα κατά την περίοδο που παράγεται το κείμενο και τις κοινωνικές συμβάσεις που τη διέπουν. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, επαναπροσδιορίζονται οι τρόποι που αντιλαμβανόμαστε το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την οικογένεια ή την κοινωνική τάξη, και επαναπροσδιορίζεται ως εκ τούτου και η αντίστοιχη αφήγηση.

Αρχικά, μία αναπαράσταση που εντοπίζεται στις πολυάριθμες σειρές είναι εκείνη της υστερικής γυναίκας, όπου μέρος της διακωμώδησης των γυναικείων χαρακτήρων είναι και οι αναφορές στη σεξουαλική τους συμπεριφορά (π.χ. λυσσάρα, αντρού), στην ηλικία τους (π.χ. γριά γυναίκα, ακρόπολη) ή στη κοινωνική τους θέση (π.χ. σιγά τη κυρία). Τρανταχτά παραδείγματα σε αυτή την περίπτωση αποτελούν η Ελένη (Ελένη Ράντου), στη σειρά «Κωνσταντίνου και Ελένης» όπου είναι μία σερβιτόρα, λαϊκής καταγωγής που βωμολοχεί και συνάπτει εφήμερες σχέσεις ερωτοτροπώντας με διάφορους άνδρες. Αλλά και η Ντένη Μαρκορά (Ντίνα Κώνστα) στη σειρά «Δύο Ξένοι», μία μεγαλοαστή Αθηναία που αναζητεί συχνά νεαρούς ερωτικούς συντρόφους. Αυτή η πλαισίωση- δηλαδή μέσα από το χιούμορ, υπενθυμίζει και υπογραμμίζει ποια είναι η πολιτισμικά και κοινωνικά αποδεχτή σεξουαλική συνθήκη για μία γυναίκα και προβάλλει- μέσα από τους χαρακτηρισμούς, την κουλτούρα της εκάστοτε εποχής.

Επιπλέον, η απεικόνιση του Άλλου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον- δηλαδή η αναπαράσταση του μη κανονικού, του ξένου, όπως είναι δηλαδή οι αλλοδαποί πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών σειρών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Μαρούσκα (Καλλιόπη Ταχτσόγλου) στη σειρά «Δύο Ξένοι». Η Ρωσίδα υπηρέτρια αποτελεί το μόνιμο στόχο για τα ξεσπάσματα της κυρίας της, δέχεται υποτιμητικές αναφορές και την εκφοβίζει ότι θα επικοινωνήσει με τη διεύθυνση αλλοδαπών. Η ίδρυση της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα, έφερε αρκετές φορές στο προσκήνιο το ζήτημα της ταυτότητας, με αποτέλεσμα τη διέγερση ρατσιστικών σχολίων, διακρίσεων και φόβων απέναντι στο διαφορετικό. Ο ρατσισμός, η μη αποδοχή του Άλλου και η μειονοτική θέση των αλλοδαπών εντοπίζονται στη συγκεκριμένη σειρά.

Τέλος, κάτι που δεν θα μπορούσε να παραληφθεί είναι οι απόψεις που εντοπίζονται στους σεναριακούς διαλόγους. Παρατηρεί κανείς ότι όσο πιο παλιά είναι η τηλεοπτική σειρά τόσο πιο παρωχημένες και ξεπερασμένες φράσεις χρησιμοποιούνται. Όπως για παράδειγμα στη κωμική σειρά «Ντόλτσε Βίτα», η Χριστίνα (Άννα Παναγιωτοπούλου) δεν αφήνει τον Αντώνη να ράψει ένα κουμπί, γιατί αυτές είναι γυναικείες δουλείες, όπως πιστεύει η ίδια. Ωστόσο, η φράση αυτή είναι μετέωρη, διότι πολλές φορές στην ίδια σειρά η Χριστίνα αναφέρεται στους άνδρες σχεδιαστές ρούχων που η ίδια φοράει. Αλλά και στην σημερινή εποχή, η συγκεκριμένη φράση δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί, διότι σε κάποιο βαθμό έχουν ξεπεραστεί τα κλισέ και η διάκριση γυναικείες και ανδρικές δουλείες.

Αυτό που παρατηρείται είναι ότι πρόκειται για σειρές που υπογραμμίζουν και αναδεικνύουν τις συμπεριφορές και την κουλτούρα της εποχής, όπου γυριζόταν. Σε ένα βαθμό θα μπορούσε να θεωρηθεί λογικό, διότι η τηλεόραση πρόβαλλε εκείνο που ήταν αποδεχτό και ανεκτό από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η προβολή κάτι καινούριου θα μπορούσε, εύκολα, να προκαλέσει και να εγείρει αντιρρήσεις και εντάσεις, οι οποίες και υπήρξαν σε κάποιες σειρές της εποχής (π.χ. Άγγιγμα Ψυχής). Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων και με την όλο και πιο συχνή προβολή διαφορετικών προτύπων, οι Έλληνες τηλεθεατές άρχισαν να αποδέχονται και να αγκαλιάζουν το κάθε τι καινούριο, με αποτέλεσμα και οι σεναριογράφοι να χρησιμοποιούν κάθε φορά και καινούρια στοιχεία (π.χ. Κουήρ χαρακτήρες, διαφορετικές θρησκείες).

Γιατί το διαφορετικό αντιμετωπίζεται μέσα από την έννοια της απειλής;

 

Τα πολιτισμικά, εθνοτικά και φυλετικά χαρακτηριστικά των λαών, από το παρελθόν έως και σήμερα, αποτελούν λόγους αναπαραγωγής στερεοτυπικών χαρακτηριστικών. Ένα τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η υπόθεση του Γάλλου παραϊατρικού, ο οποίος δέχτηκε ρατσιστική και ξενοφοβική επίθεση εξαιτίας της εμφάνισης και της πίστης του. Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει ‘Η εφημερίδα των Συντακτών’, ο Seifelislam Benadda, όπως ονομάζεται, κατηγορήθηκε ότι αποτελεί πιθανή απειλή για του Ολυμπιακούς αγώνες που διεξάγονται στη Γαλλία. Η παραδοσιακή ισλαμική ενδυμασία, η πίστη του- η επίσκεψή του σε τζαμί, αλλά και πιθανώς το σκουρόχρωμο δέρμα του αποτέλεσαν τα επιβαρυντικά στοιχεία για την υπόθεση.

Το φαινόμενο αυτό είναι σύνηθες, και ειδικά στις μέρες μας όπου άνθρωποι διαφορετικών χαρακτηριστικών και επομένως διαφορετικής κουλτούρας, σε σύγκριση με εμάς, βρίσκονται στο προσκήνιο και αποτελούν τους αποδιοπομπαίους τράγους. Για την ακαδημαϊκή κοινότητα και τη διεθνή βιβλιογραφία, το φαινόμενο αυτό δεν μένει μόνο στις ξενοφοβικές και ρατσιστικές πεποιθήσεις και στάσεις, και στις εθνοτικές προκαταλήψεις αλλά επεκτείνεται και στη φαινομενική αποδοχή της θρησκευτικής διαφορετικότητας και των πολιτισμικών χαρακτηριστικών αυτών των λαών. Με άλλα λόγια, αυτό που παρατηρείται ότι συμβαίνει είναι από τη μία πλευρά η συνύπαρξη διαφόρων πολιτισμών μαζί και από την άλλη η αντιμετώπιση του διαφορετικού, του μη κανονικού- όπως είθισται να λέγεται, μέσα από στερεοτυπικές συμπεριφορές.

Στη συγκεκριμένη υπόθεση παρατηρούμε την ταύτιση της πίστης και της ενδυμασίας με την έννοια της απειλής, ωστόσο κατά καιρούς έχουν παρατηρηθεί και άλλες περιπτώσεις, και στον ελλαδικό χώρο, όπως για παράδειγμα η μαντήλα των μουσουλμάνων γυναικών και η ανέγερση τζαμιών, τα οποία αποτελούν δύο ζητήματα που συζητούνται συχνά. Αυτό που παρατηρείται είναι η ανησυχία της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο ισλαμικό πέπλο των γυναικών καθώς είναι συνυφασμένο με την τρομοκρατία και το έγκλημα. Το ίδιο παρατηρείται και με τα τζαμιά στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, η ελληνική κοινωνία αποδέχεται το διαφορετικό, ενσωματώνει τους πρόσφυγες και τα προσφυγόπουλα στην κοινωνία και στα σχολεία, ωστόσο αυτή η αποδεκτικότητα δεν κυμαίνεται στο πλαίσιο της αλήθειας, διότι η ισλαμική παρουσία φαίνεται να ενοχλεί τη δημόσια σφαίρα.

Ένα ακόμη στοιχείο που συνθέτει το πλαίσιο της απειλής για την ελληνική κοινωνία αποτελεί το χρώμα δέρματος. Η συνύπαρξη πολιτισμών στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από σκουρόχρωμους και ανοιχτόχρωμους ανθρώπους. Ωστόσο, οι ανοιχτόχρωμοι λαοί αφομοιώνονται και ενσωματώνονται πιο εύκολα σε σχέση με τους σκουρόχρωμους, καθώς διακατέχονται από ίδιο χρώμα δέρματος με τους Έλληνες, άρα δεν αναπτύσσονται συναισθήματα ανησυχίας και φόβου (π.χ. Ουκρανοί πρόσφυγες). Ενώ στην περίπτωση των σκουρόχρωμων, το δέρμα τους είναι άρρηκτα συνυφασμένο με τη κακή ετερότητα (π.χ. Σύριοι πρόσφυγες) με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται και τα αντίστοιχα συναισθήματα.

Τα χαρακτηριστικά κάθε πολιτισμού ορίζουν και καθιστούν ξεχωριστό το κάθε έθνος. Επομένως, δεν είναι εύλογο να αντιμετωπίζουμε τους διαφορετικούς ανθρώπους ούτε μέσα από το δίπολο ‘εμείς  vs ‘αυτοί’, αλλά ούτε αναπτύσσοντας ρατσιστικά και ξενοφοβικά αισθήματα για αυτούς. Αυτό που θα πρέπει να γίνει, κατά την άποψή μου, είναι να τους χρησιμοποιήσουμε ως μία πηγή που θα μας προσφέρει στοιχεία για άλλους κόσμους και πολιτισμούς.  

Εκλογική διαδικασία και social media

 

Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερο η συζήτηση επικεντρώνονται στην εκλογική διαδικασία. Τα πρόσωπα, τα λόγια τους και τα έργα τους είναι οι παράγοντες που επηρεάζουν τους περισσότερους ψηφοφόρους. Όμως, σε μία εποχή όπου το ίντερνετ και οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης χρησιμοποιούνται κατά κόρον, θα ήταν εύλογο να συζητάμε για την προβολή κάθε πολιτικού μέσα από αυτά και κατά πόσο ενεργ@ είναι. Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο τα social media επηρεάζουν την εκλογική διαδικασία;

Η γρήγορη εξάπλωση των πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης και ο ρόλος τους στην πολιτική διαδικασία έδωσε τη δυνατότητα στους πολίτες να επιλέξουν ποιο κόμμα ή υποψήφιο θα υποστηρίξουν.  Επομένως, μέσα από ζωντανές ομιλίες, φωτογραφίες, άρθρα με υλικό από επιτόπιες συναντήσεις και ανάρτηση κειμένων από υποψηφίους που παροτρύνουν και στέλνουν θετικά και εντυπωσιακά μηνύματα, γίνεται η προσπάθεια προσέλκυσης ψηφοφόρων.

Επιπλέον, όλοι αντιλαμβανόμαστε την αλληλεπίδραση που παρατηρείται ανάμεσα στους υποψηφίους και τους ψηφοφόρους. Τα κοινωνικά μέσα αποτελούν καθοριστικό παράγοντα στη σχέση αυτή. Η φράση "μέσα κοινωνικής δικτύωσης" αναφέρεται σε μια ευρεία ποικιλία υπηρεσιών που βασίζονται στο διαδίκτυο και σε κινητές συσκευές και επιτρέπουν στους χρήστες να συμμετάσχουν σε διαδικτυακά debates, να συνεισφέρουν με τα σχόλια και τις παρατηρήσεις τους και να επικοινωνούν μεταξύ τους σε μία διαδικτυακή κοινωνία.

 Είναι γνωστό πλέον πως τα social media κυριαρχούν έναντι των παραδοσιακών, αφού δεν υπόκεινται σε κυβερνητικούς περιορισμούς και είναι υποστηριχτές της  ελευθερίας του λόγου. Επιπλέον βοηθούν τους υποψηφίους να οργανώσουν ένα ελκυστικό προφίλ, να  προωθήσουν την καμπάνια τους και να μιλήσουν άμεσα με τους υποστηριχτές τους χωρίς όμως να πουν κουβέντα για το πράσινο, για την βελτίωση του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε και τις ευκαιρίες για απασχόληση στον τόπο μας.

Γίνεται κατανοητή η δύναμη των κοινωνικών δικτύων και στην εκλογική διαδικασία. Ωστόσο υπάρχουν και άλλοι δρόμοι για έναν υποψήφιο να παρουσιάσει τον εαυτό του και να  περάσει τα μηνύματα του, όπως παραδοσιακά γινόταν έως τώρα. Όμως σκεπτόμενοι την ενασχόληση τόσων νέων προσώπων όχι μόνο με τα κοινωνικά δίκτυα αλλά και με την πολιτική θα πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία και να το εκμεταλλευτούμε στο έπακρο. Το θέμα είναι η συχνή επικοινωνία με την κοινωνία να κρατηθεί και μετά τις εκλογές, τότε που όλα σχεδόν τα έργα θα γίνουν πράξη.

 

Σταματία

 

Προϊόν μυθοπλασίας

 

Συχνά η ενημέρωση μας μολύνει το νου, μας αναστατώνει και μας δηλητηριάζει. Η μη διασταύρωση των γεγονότων, η μη εξακρίβωση της είδησης και η βιασύνη είναι παράγοντες που ενθαρρύνουν την ελεύθερη διακίνηση των ψευδών ειδήσεων. Έτσι και την περασμένη εβδομάδα. Η έλλειψη επαγγελματισμού ή καλύτερα η απουσία, ήταν η αιτία για την προβολή δύο συνταρακτικών γεγονότων. Οι ψευδείς ειδήσεις, ως γνωστών, σπέρνουν πανικό, συζητιούνται και τελικά ξεθωριάζουν. Το θέμα είναι ότι αφήνουν το αποτύπωμά τους και τα ανάμεικτα συναισθήματα.

Ο Ραμονέ στο βιβλίο του «Η έκρηξη της δημοσιογραφίας», παρομοιάζει τα μολυσμένα τρόφιμα με τη δημοσιογραφία. Στην αρχή η ανεύρεση της τροφής ήταν σπάνια, στην συνέχεια με τις γεωργικές επαναστάσεις, οι αγροτικές περιοχές άρχισαν να παράγουν σε αφθονία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αντιληφθούμε ότι οι τροφές ήταν δηλητηριασμένες, μολυσμένες. Στη δημοσιογραφία, συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Ωστόσο, στην περίπτωση της τροφής, παρέχεται η λύση με τα βιολογικά προϊόντα. Μήπως, όπως ο ίδιος αναφέρει, θα έπρεπε και στις εφημερίδες και στα sites να υπάρχει η ένδειξη «Εγγυημένα χωρίς ψεύδη» ή «Χωρίς ανυπόστατες ειδήσεις»;

Το φαινόμενο της μυθοπλασίας το έχουμε συναντήσει αρκετές φορές, ειδικά από δημοσιογράφους αλλά και από φωτορεπόρτερ που βιάζονται να ‘’βγάλουν’’ την είδηση. Η παραποίηση των γεγονότων, η διαστρέβλωση της αλήθεια, όσο καλά και αν είναι φτιαγμένα, έχει αποδειχθεί πώς στο τέλος αποκαλύπτονται. Παρά ταύτα μεγάλοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί και αξιόλογοι δημοσιογράφοι βρίσκουν καταφύγιο στη συγκεκριμένη τακτική. Από την άλλη μεριά, οι πολίτες δημοσιογράφοι διακινούν ειδήσεις χωρίς την παραμικρή γνώση, ρίχνοντας και άλλο λάδι στη φωτιά.

Η έννοια της ελευθερίας του λόγου δεν θα πρέπει να γίνεται προϊόν εκμετάλλευσης και οικειοποίησης από τους λίγους. Θα πρέπει να χρησιμοποιείται ώστε να πληροφορεί σωστά την κοινωνία. Η εμπιστοσύνη, η αξιοπιστία και η αλήθεια θα βοηθούσαν την κοινωνία να πάει μπροστά. Οι πολίτες δεν θα ερχόταν αντιμέτωποι με ηθικούς πανικούς, αλλά θα ήταν σωστά πληροφορημένοι για ένα γεγονός και θα το αντιμετώπιζαν ανάλογα.

Σταματία

 

 

Η ιδιωτικότητα του διαφορετικού

 

Υπάρχει ένα ερώτημα: Γιατί μας ελκύουν οι ζωές των διάσημων προσώπων, ειδικά όταν περιλαμβάνουν στοιχεία ασυνήθιστα ή μη ηθικά αποδεκτά κατά τα δικά μας λεγόμενα; Είναι πράγματι τόσο ενδιαφέρουσες; Οι συνήθειες και οι προτιμήσεις διαφέρουν σε κάθε άνθρωπο. Όμως, η ιστορία έχει δείξει ότι όταν προβάλλονται από τα μέσα αποκτούν κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό.

Η ιδιωτικότητα των δημοσίων προσώπων σχετίζονταν ανέκαθεν με τα ΜΜΕ. Η σεξουαλικότητα ή η ανήθικη συμπεριφορά, όπως παρουσιάζεται από τα ίδια, τροφοδοτεί το κοινό, το οποίο αρέσκεται στην οφθαλμολαγνεία και στην κουλτούρα της κλειδαρότρυπας. Τα ακροατήρια έχουν συνηθίσει σε αυτή τη θέα και στην κατασκευή σχολίων που συνάδουν με το δικό τους πολιτισμικό κεφάλαιο.

Από την άλλη μεριά, ούτε τα ακροατήρια ούτε τα ίδια τα μέσα αναλογίζονται το διαχωρισμό των ανθρώπων. Τις ομάδες που δημιουργούνται από τον άκριτο σχολιασμό και την προβολή ανθρώπων με κάποιο ξεχωριστό-διαφορετικό στοιχείο με το οποίο απαρτίζεται η προσωπική τους ζωή. Έτσι, καθώς το συμβατικό και ηθικά αποδεκτό πρότυπο της σχέσης γκρεμίζεται, αναδύεται ο ρατσισμός απέναντι στο διαφορετικό του ‘’κανονικού’’.

Και όλα αυτά λοιπόν στο όνομα της ηθικής. Ωστόσο, για όλους εμάς που κρίνουμε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα θέμα εκ του ασφαλούς. Ως ενός κοινωνικά αποδεκτού μέλους μιας κοινωνίας ή μιας κουλτούρας. Κάτι που μας προστατεύει και δεν μας χωρίζει από το σύνολο.

Σταματία

Ζητήματα ταυτότητας

 

Το ζήτημα της ταυτότητας είναι ένα θέμα που απασχολούσε ανέκαθεν την κοινωνία. Στην απλή θέα ενός ανθρώπου διαφορετικής φυλής και κουλτούρας, έχουν γραφτεί τα χειρότερα σενάρια και έχουν ειπωθεί οι χειρότερες κατηγορίες. Το ζήτημα της ταυτότητας αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο θέμα και παρουσιάζεται συχνά στα μέσα ενημέρωσης καθώς οι άνθρωποι που ενστερνίζονται την επικρατούσα κατάσταση είναι ελάχιστοι. Στον αντίποδα, βρίσκονται εκείνοι με τα σκοτεινά και κλειστά μυαλά που θεωρούν εξιλαστήρια θύματα τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε, για ακόμα μία φορά, μάρτυρες μιας βίαιης και απάνθρωπης συμπεριφοράς σε μετανάστες, οι οποίοι εκτός από τις βάναυσες στιγμές που έζησαν κατηγορούνται και για εμπρησμό.

Κατά καιρούς η χώρα μας έχει δεχτεί και φιλοξενήσει ομάδες προσφύγων και μεταναστών, με τα μέσα ενημέρωσης να μεταδίδουν στιγμές από τις ζωές τους, εστιάζοντας περισσότερο στις συγκρούσεις και τους διαπληκτισμούς που λαμβάνουν χώρα. Ο ηθικός πανικός που προκαλείται κάθε φορά είναι απόρροια των σκηνών αυτών. Ίσως από την μία μεριά τα δυσάρεστα συναισθήματα που δημιουργούνται στο κοινό να είναι αποδεχτά, αφού σαν κοινωνία ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι ξένο. Η γλώσσα, η θρησκεία και η κουλτούρα αποτελούν παράγοντες που οδηγούν σε μία περαιτέρω σύγχυση αφού δεν μοιάζουν σε τίποτα με τις δικές μας, με αποτέλεσμα ο πολιτισμικά Άλλος, να θεωρηθεί τραυματικός εισβολέας της κοινωνίας μας.

Από την άλλη μεριά, η εικόνα των μαζικών εισροών, θα έπρεπε να είναι οικεία σε όλους μας, καθώς η Ευρώπη έχει δεχτεί πλήθος μεταναστών και προσφύγων τόσο για επαγγελματική αποκατάσταση όσο και για διασκέδαση. Επομένως, η συνύπαρξη με προσμείξεις φυλών, κουλτούρας, πολιτισμών έχει κάνει ανεκτική την Ευρώπη απέναντι στις μαζικές εισροές και έχει οδηγήσει στη σταδιακή εξομάλυνση της κατάστασης.

Η επιστροφή στην κανονικότητα χωρίς φόβο επέρχεται έπειτα από ένα χρονικό διάστημα, καθώς η συμβίωση με άλλους ανθρώπους, διαφορετικούς από εμάς, τελικά δεν είναι και τόσο τραγική. Αυτό όμως που είναι οδυνηρό και θα πρέπει να αλλάξει είναι οι σκέψεις των στενόμυαλων ανθρώπων.  

 

 

Σταματία

Οδεύοντας στον πρωτογονισμό

 

Ενώ σήμερα από παντού γίνονται προσπάθειες για ομοιόμορφη ανάπτυξη στον πολιτιστικό τομέα όλων των λαών, ενώ όλο και πιο επιτακτικά αναζητείται η ατομική ελευθερία και ολοκλήρωση, κάποιοι προσπαθούν να καταλύσουν την ανθρωπότητα με το φόβο της καταστροφής, που σέρνει πίσω του το έγκλημα και η βία, τα οποία σε πολλές χώρες αποτελούν τα διακριτικά χαρακτηριστικά τους.

Τι όμως οδήγησε σ’ αυτή την έξαρση της εγκληματικότητας και της βίας; Η θεοποίηση της βίας και η παραδοχή της, σήμερα, ως λύση σε πολλά καίρια προβλήματα, ανάγκασε πολλούς ανθρώπους στην υιοθέτησή της για επιδειξιομανία, εύκολο πλουτισμό και σε μία άνετη ζωή απαλλαγμένη από ανασταλτικούς παράγοντες όπως η φτώχεια, η ανέχεια και η υποαπασχόληση.

Σύμφωνα με ψυχολόγους και κοινωνιολόγους, μία από τις αιτίες που ευθύνονται για την εγκληματικότητα και την βία είναι η οικογένεια. Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν πάνω σε υγιείς βάσεις και αρχές και ο ψυχικός τους κόσμος διαμορφώνεται με βασικούς πυρήνες επίδρασης, είναι πολύ δύσκολο αυτός ο άνθρωπος να παρεκκλίνει και να λειτουργεί αρνητικά. Από την άλλη μεριά, η τηλεόραση και το διαδίκτυο αποτελούν παράγοντες που προετοιμάζουν την παιδική ψυχή για το έγκλημα ως λύση στα προβλήματα του ανθρώπου.

Πλέον το έγκλημα δεν στηρίζεται στην ατομική πρωτοβουλία αλλά πήρε την μορφή του οργανωμένου εγκλήματος, δείχνοντας την φθοροποιό δύναμή του και φανερώνεται σε ποικίλες μορφές. Η βία έτσι, ήρθε να ενισχύσει τον αναρχισμό των νέων που γκρεμίζουν το καθετί αντί να φτιάχνουν τις προϋποθέσεις για μία καλύτερη ζωή, αντιλαμβανόμενοι ότι με αυτόν τον τρόπο δεν πηγαίνουμε μπροστά, αλλά οπισθοδρομούμε οδεύοντας στον πρωτογονισμό.

Σταματία.