Μία εικόνα, χίλιες λέξεις

 

Μία εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις, έτσι δεν λένε; Είναι εκείνη η στιγμή που είναι προτιμότερο να σιωπάς και να αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδεύει. Άλλωστε, πόσες φορές έχουμε κοιτάξει μία φωτογραφία γεμάτη αναμνήσεις χωρίς να πούμε τίποτα, φέρνοντας μόνο νοερά τη στιγμή και τη σκηνή στο προσκήνιο ή πόσες φορές έχουμε στείλει μία φωτογραφία είτε δικιά μας είτε αποτυπωμένη πάνω σε μία κάρτα, σε μια φίλη μας σε ένα συγγενή μας, πλημμυρίζοντας με αυτόν τον απλό τρόπο την καρδιά του με συναισθήματα;

Οι εικόνες πάντα μιλούσαν και θα μιλούν από μόνες τους, κρύβουν αυτή την ακατανίκητη δύναμη μέσα τους. Και ας θέλουμε πολλές φορές να τις σχίσουμε ή να τις διαγράψουμε από το κινητό ή από τον υπολογιστή μας για να ξεχάσουμε.

Με φωτογραφίες, προτίμησε να περιγράψει και η Associated Press, και συγκεκριμένα με 24 καρέ, τη δύσκολη χρονιά του 2021 που σε λίγες μέρες θα μας αποχαιρετήσει. Πέραν του κορωνοϊού, πόλεμοι, πλημμύρες, φωτιές και σεισμοί, γεγονότα δηλαδή που ίσως αποδειχτούν ιστορικής σημασίας, σημάδεψαν αυτή τη χρόνια όσο και την ψυχή μας.

Όλα αποτυπωμένα και ζωντανά μπροστά μας μέσα από το μαγικό χέρι και την τέχνη του φωτογράφου. Ο απολογισμός της χρονιάς σίγουρα για κάθε χώρα θα είναι διαφορετικός, όταν όμως μιλάμε για παγκόσμια φαινόμενα που έχουν σημαδέψει όλο τον πλανήτη, μπορείς να ανατρέξεις σε αυτό το φωτογραφικό άλμπουμ και αν αντέχεις, σου δίνεται η δυνατότητα να τα ζήσεις ξανά.

Η πείνα, τα παιδάκια που ζουν φριχτές στιγμές στο Αφγανιστάν, τα απόνερα της κλιματικής αλλαγής και άλλα συγκλονιστικά γεγονότα που μας έχουν σημαδέψει, μας παροτρύνουν να λάβουμε μέτρα και να αλλάξουμε επιτέλους αυτόν τον κόσμο προς το καλύτερο, ξεκινώντας πρώτα , συμμορφώνοντας το χέρι του ανθρώπου. Άλλωστε, από μικροί δεν ευχόμασταν υγεία και ειρήνη; Ας το κάνουμε και τώρα, ελπίζοντας πως τα πράγματα το 2022 θα είναι καλύτερα.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Εκλογές ΚΙΝΑΛ

 

Πριν από λίγες ώρες ολοκληρώθηκε η εκλογική διαδικασία του Κινήματος Αλλαγής με αδιαμφισβήτητο νικητή τον κύριο Ανδρουλάκη. Ο ίδιος, σε δηλώσεις του ευχαρίστησε τους σχεδόν  206.000 ψηφοφόρους και τους υποσχέθηκε μια δυναμική ηγεσία. Προβαίνοντας δηλαδή και αυτός σε παρόμοιες ενέργειες σαν εκείνες, που ακολουθούν όλοι οι πολιτικοί προκειμένου να εξευμενίσουν λίγο τα μυαλά των ψηφοφόρων τους.   

Η αλήθεια είναι ότι τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου περίμενα να είναι εντελώς διαφορετικά.  Ήμουν σίγουρη, θα έλεγα, πως η πρώτη Κυριακή θα είχε αναδείξει και ένα νέο ηλικιακά πρόσωπο, δίνοντας τη δυνατότητα και το βήμα να μας αποδείξει ότι όντως αξίζει, θέτοντας στο προσκήνιο τα σχέδια, τον δικό του τρόπο ηγεσίας αλλά και αποκαλύπτοντας μας τι θα έδινε, τελικά, ο ίδιος στην παράταξη.

Ο λαός, παρόλο που συνεχίζει να είναι προσκολλημένος στις ίδιες συνήθειες και ενέργειες, που αυταρέσκεται να βλέπει ξανά και ξανά τον ίδιο ηγέτη να διεκδικεί την έδρα και ας μη του πρόσφερε κάτι στο παρελθόν και που αν εκλεγεί αυτή τη φορά, σίγουρα θα του κάνει το ρουσφέτι, συνεχίζει και εκφωνεί την ίδια καραμέλα: το αύριο ανήκει στους νέους ή μόνο εσείς (δηλ οι νέοι) μπορείτε να αλλάξετε αυτόν τον τόπο. Όπως δείχνουν, όμως, τα πράγματα, αυτές οι προτάσεις λέγονται μόνο για να ακουστούν και όχι γιατί τις πιστεύουν.

Δεν είναι εύκολο να εμπιστευτείς κάποιον και ειδικά κάποιον νέο, από την πρώτη στιγμή που τον βλέπεις, σχηματίζεις γνώμη που δύσκολα μεταβάλλεται και όπως έχει δείξει η ιστορία, η εμπειρία που έχει ένας άνθρωπος πάνω σε κάτι είναι η ακατανίκητη δεξιότητα του. Έτσι, λοιπόν, για ακόμη μία φορά νίκησε η εμπειρία και όχι ένα νέο μυαλό, που ίσως η ιδεολογία και οι απόψεις του θα προμήνυαν κάτι διαφορετικό.

 Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Χουλιγκανισμός στα γήπεδα αλλά... και στην ασφαλτο

 Μπορεί το ποδόσφαιρο να θεωρείται ομαδικό άθλημα και να καλλιεργεί πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας, ωστόσο υπάρχει το φαινόμενο του χουλιγκανισμού που το αμαυρώνει. Μέσα σε μία εβδομάδα καταγράφηκαν δύο επεισόδια από φανατικούς οπαδούς, ένα μέσα στο γήπεδο και ένα σε δημόσιο δρόμο που κατά την γνώμη μου ήταν και το πιο επίπονο.

Τα μεγαλύτερα ποσοστά βίας, όπως παρατηρείται, συγκεντρώνονται στο ποδόσφαιρο, καθώς θεωρείται το δημοφιλέστερο άθλημα, έχει τους περισσότερους φιλάθλους και επίσης προβάλλεται πολύ από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο φίλαθλος μετατρέπεται σε φανατικό οπαδό, αφιονίζεται και προβαίνει σε ανεξέλεγκτες ενέργειες, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλεί υλικές ζημιές και αιματηρά επεισόδια.
Συνήθως, οι κύριοι λόγοι που οδηγούν το άτομο σε τέτοια συμπεριφορά, είναι ψυχολογικοί λόγοι και η ανεργία. Τα άτομα που αντιμετωπίζουν ενδοοικογενειακά προβλήματα, θέλουν να ανήκουν σε μία ομάδα, ώστε να νιώθουν ασφάλεια αλλά και να έχουν δίπλα τους ανθρώπους που να τους προστατεύουν. Αναζητούν δηλαδή, ένα αντιστάθμισμα στοργής και αγάπης. Επίσης, οι δυσβάσταχτες συνθήκες εργασίας, οι υπερωρίες που ποτέ δεν πληρώνονται αλλά και η υποαπασχόληση γενούν συναισθήματα πικρίας και οδηγούν σε μια μοιρολατρική αντιμετώπιση για τη ζωή που έχει ως αποτέλεσμα το άτομο να ξεσπά μέσα στο γήπεδο, να εκτονώνεται, παρουσιάζοντας μια αήθης συμπεριφορά.
Από τη δική τους πλευρά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν ένα μέρος ευθύνης για τέτοιου είδους επεισόδια, καθώς θεοποιούν τους αθλητές και προωθούν την άκριτη μίμηση. Οι τηλεθεατές ταυτίζονται με τους αθλητές και ειδικότερα οι μικρότερες ηλικιακά ομάδες, υιοθετούν κοινό τρόπο εμφάνισης και στυλ και τους υποστηρίζουν τόσο πολύ, παίρνοντας ακόμη μέρος και σε συμπλοκές. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δηλαδή, έχουν ως στόχο να εγείρουν τα πάθη ώστε να αποκτήσουν περισσότερη ακροαματικότητα.
Ο άκριτος μιμητισμός λοιπόν, η μισαλλοδοξία και οι παραβατική συμπεριφορά είναι οι απότοκοι του φανατισμού και της αδιαλλαξίας. Έχοντας υπόψη όλες αυτές τις αιτίες που ενδυναμώνουν το φαινόμενο του χουλιγκανισμού, η πολιτεία θα πρέπει να θεσπίσει βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα και να μην είναι τόσο ελαστική και ανεκτική όπως ήταν δηλαδή μέχρι τώρα. Η επιβολή νόμων και κυρώσεων ίσως βελτιώσουν λίγο την κατάσταση και οδηγήσουν το άτομο σε συμμόρφωση.

Ο επαναπατρισμός των γλυπτών τίθεται ξανά στο τραπέζι

 

Πρόσφατα ο πρωθυπουργός, μέσα από άρθρο του, εξωτερίκευσε την ιδέα του για την επιστροφή των Παρθενώνειων γλυπτών στην γενέτειρα χώρα τους, με τον Μπόρις Τζόνσον να χαιρετίζει και να είναι θετικός σε αυτή του την πρόταση. Έτσι το θέμα τίθεται ξανά υπό συζήτηση.

  Η παράδοση καταρχάς, για ένα έθνος αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι του, καθώς έχοντας το ως βάση, πηγάζει και σχηματίζεται η νοοτροπία και η φυσιογνωμία του κάθε λαού. Το άτομο μαθαίνει να συμπεριφέρεται με γνώμονα το καλό της πατρίδας του, να διαδίδει και να κληροδοτεί την παράδοση από γενιά σε γενιά, αλλά και να εφευρίσκει τρόπους, ώστε η πνευματική κληρονομιά να αντέχει στο χρόνο.

Προσεγγίζοντας το θέμα από την ιστορική του πλευρά, τα Παρθενώνεια γλυπτά, ως αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνισμού, εφόσον παρουσιάζονται κατακερματισμένα και ημιτελές και σε τόπους που δεν αποτελούν την γενέθλια πατρίδα τους, στερούνται αισθητικής αλλά και πολιτισμικής αξίας. Η ιστορία της Ελλάδος, ως γνωστόν, συνηθίζει να αποτυπώνεται στις μνήμες των ανθρώπων μέσα από τα ιστορικά βιβλία, αλλά περισσότερο από την απεικόνιση στις τοιχογραφίες και στα γλυπτά που επιβίωσαν.

Έχοντας σύμφωνο τον Βρετανό πρωθυπουργό αλλά και την στήριξη πολλών Βρετανών που κάνουν λόγο «για αδικία που βαραίνει τις καρδιές όλων των Ελλήνων», τώρα είναι η στιγμή να αδράξει την μοναδική ευκαιρία η κυβέρνηση, για την επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα. Μία κίνηση που θα χαρακτηριστεί η έναρξη για την επιστροφή και άλλων γλυπτών που φιλοξενούνται σε χώρες του εξωτερικού.

Αψηφώντας εικασίες και παραφιλολογίες που στηρίζονται στην ανεπάρκεια της συντήρησης και του εξοπλισμού που κατέχει η Ελλάδα και συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα του θέματος, θα ήθελα να τονίσω ακόμη μία φορά, την σπουδαιότητα των έργων και την αξία του μνημείου, ολοκληρωμένο. Τα γλυπτά πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, καθώς δεν είναι μόνο ο τόπος που βεβαιώνεται πολιτιστικά μέσω των μνημείων, είναι και τα μνημεία που βεβαιώνονται αισθητικά μέσω του γενέθλιου τόπου τους. Ας ελπίσουμε λοιπόν στον επαναπατρισμό των γλυπτών και στην επικράτηση της μιας ονομασίας, Παρθενώνεια  γλυπτά.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Τα λάθος μηνύματα των αναρτημένων κειμένων

 

Ή διαφορετικά διαβάζω μόνο τον τίτλο και βγάζω τα ανάλογα συμπεράσματα. Η συγγραφή ενός άρθρου/ κειμένου βασίζεται πολλές φορές σε επιστημονικά δεδομένα ενώ κάποιες άλλες, περικλείει μέσα του μόνο την προσωπική γνώμη του δημοσιογράφου. Η επικοινωνιακή δράση που λαμβάνει χώρα ανάμεσα στον συντάκτη και τον αναγνώστη δημιουργεί τα ανάλογα νοήματα, βασισμένα πάντα στο μορφωτικό επίπεδο, στην κουλτούρα και στη συμβολική διάσταση της πραγματικότητας.

Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς τι ώθησε τον συγγραφέα να συντάξει ένα κείμενο, τι κρύβεται πίσω από αυτό, ποια ήταν η εμπειρία του και άλλα συναφή που δεν γνωρίζουν αρκετοί, που δεν ασχολούνται με την τέχνη της γραφής. Οι οπτικές γωνίες είναι πολλές και διαφορετικές ενώ εκείνο που ξεχωρίζει είναι πώς θα προσεγγίσεις ένα γεγονός και θα το μεταβιβάσεις.

Η ελληνική έντυπη δημοσιογραφία μας έχει χαρίσει πολλά, αξιόλογα και έξυπνα γραμμένα κείμενα που έχουν διαβαστεί και ξανά διαβαστεί, ειδικά από τους ελάχιστα ειδήμονες αυτού του επαγγέλματος. Ωστόσο, αφού είδαν το φως της δημοσιότητας, σίγουρα έχουν ελεγχθεί και αξίζουν την όποια ανάρτηση.

Η ενασχόληση με την συγγραφή κάποιους τους γοητεύει παρόλο που τον εκτόπισμά της είναι μικρό και αργό. Το να έχει κάποιος προσωπική άποψη και να την εκφράζει είναι πολύ σημαντικό. Μπορεί να επιβιώσει στις δύσκολες καταστάσεις και να τα βγάλει καλά εις πέρας μέσα στον ορυμαγδό της ελληνικής κοινωνίας. Αρκεί όμως αυτή η άποψη που αναπαράγει να μην είναι λανθασμένη και ξεσηκώνει. Σε αυτή την περίπτωση στην οποία είμαστε συνηθισμένοι, εξάλλου, δημιουργούνται  παρερμηνείες και παρεξηγήσεις, αφού η κοινωνία στην όποια συναναστρεφόμαστε αναζητά συχνά τροφή για τέτοιου είδους καταστάσεις.

Εμείς είμαστε το μέσο*

 

Κάθε φορά που παρακολουθώ την εκπομπή του κ. Ευαγγελάτου, κάθε φορά στο μυαλό μου έρχεται το βιβλίο του Gillmor Dan, που αναφέρεται στο είδος των λαϊκών δημοσιογράφων που παίρνουν τις ειδήσεις στα χέρια τους, ρίχνοντας παράλληλα άπλετο φως στην αλλαγή που συμβαίνει στο πώς παράγουμε και καταναλώνουμε τις ειδήσεις.

Κατά καιρούς στην συγκεκριμένη εκπομπή φιλοξενούνται άνθρωποι με διαφορετικά επαγγέλματα , για να εκφράσουν την άποψη τους γύρω από το καίριο ζήτημα της εποχής, τον κορωνοϊό και να έρθουν σε αντιπαράθεση με τον κύριο ‘’Ε’’.  Αλλά και καλεσμένοι με σύμφωνη κοινή γραμμή με τον παρουσιαστή, προσπαθώντας να ρίξουν λάσπη στα μάτια των τηλεθεατών, να τους παρακινήσουν και να εισπράξουν τα ανάλογα ποσά.

Μέσα από την μέγιστη δραματοποίηση του γεγονότος, πλαισιωμένο πάντα με εικόνες από τάφους, εντατικές και μελαγχολικές μουσικές, μας παρουσιάζουν μία πεσιμιστική πραγματικότητα, με τους ευκολόπιστους και δυνητικά εύκαμπτους, να δίνουν ψωμί στους ψυχολόγους και ψυχιάτρους αντίστοιχα.

Το να υπηρετείς με αγάπη και πίστη τη δουλειά σου, το καταλαβαίνω. Είναι κάτι που σπούδασες, κυνήγησες και τελικά το πέτυχες. Το να υπηρετείς όμως ένα προϊόν, εκμεταλλευόμενος τη θέση που κατέχεις, τα μέσα που διαθέτεις και κάθε φορά να προκαλείς εκνευρισμό προσπαθώντας να περάσεις την άποψη σου, ως τη μόνη σωστή, αυτό όχι, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Οι εικόνες που χρειαζόμαστε τώρα, ως κοινωνία, είναι εκείνες που θα μας γεμίσουν με ελπίδα και αισιοδοξία, που θα μας βεβαιώσουν ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς, πληροφορώντας μας με τις πιο απαραίτητες και σημαντικές ειδήσεις τις πανδημίας.

Η δημοσιογραφία τελικά, δεν ξέρω αν θα σβήσει λόγω της εξέλιξης των νέων μέσων, η αξιόπιστη δημοσιογραφία  όμως, είμαι σίγουρη ότι θα χαθεί, αν δεν το έχει κάνει ήδη, εξαιτίας της φιλοχρηματίας, της ανηθικότητας και του σκοταδισμού.

*Εμπνευσμένος από το βιβλίο «Εμείς είμαστε το μέσο» του Gillmor Dan.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου       

Σεβασμός και ηλικία

 

Την περασμένη εβδομάδα γιορτάστηκε η επέτειος του «ΟΧΙ» με τιμές και δοξασίες, παρά τις δυσκολίες που μας έχει επιβάλει η  Covid-19 και με την τήρηση όλων των υφιστάμενων μέτρων.

Είδαμε, τα περισσότερα σχολεία της Ελλάδος, να παρελαύνουν, να καταθέτουν στεφάνια και να εκφωνούν ποιήματα. Είδαμε όμως και τα σχισμένα τζιν, τις φόρμες, τις κοντές μίνι φούστες, τα νυσταγμένα πρόσωπα και τα ατίθασα μαλλιά. Όλα αυτά που δεν συνάδουν με την τίμηση των προσώπων εκείνης της ημέρας.

Αυτό που παρατήρησα ωστόσο, είναι ότι ο σεβασμός ανήκει στην ηλικία και στο μυαλό τους καθενός. Τα μικρότερα σε ηλικία παιδάκια ήταν προσεγμένα και αξιοπρεπώς ντυμένα, καθώς το ντύσιμο το επιμελήθηκαν οι μαμάδες, δίνοντας παράλληλα και τα εχέγγυα για το μέλλον. Απεναντίας, οι μεγαλύτεροι δεν δίστασαν να μας δείξουν πόση πλήξη τους προκαλεί η συγκεκριμένη ημέρα, που φόρεσαν ότι βρήκαν μπροστά τους.

Είπαμε να είμαστε απλοί , ανέμελοι και απελευθερωμένοι από τα ταμπού και τους τύπους, όχι όμως να προβάλουμε μία εικόνα αντιαισθητική και κακόγουστη . Εξάλλου η όλη εκδήλωση πραγματοποιείται, όχι ως μια τυπική διαδικασία αλλά για να εκφράσουμε εκτίμηση και σεβασμό προς τη μνήμη των ηρώων.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Οι εξουσίες της πολιτείας, ως συνήθως τα καταρρίπτουν όλα..

 

Η αντιμετώπιση νέων καταστάσεων και δυσκολιών, μας παροτρύνουν κάθε φορά να ταυτιστούμε με ανθρώπους που θαυμάζουμε και έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις με εμάς. Άλλωστε, η ηρωοποίηση και η καθιέρωση τους ως πρότυπα, μας βοηθάνε  να  δούμε αλλιώς τα πράγματα, να διαβεβαιώσουμε τον εαυτό μας ότι όλα καλά θα πάνε, αφού όλα κύλισαν ομαλά και στον τάδε.

Η ταύτιση από εποχή σε εποχή συνήθως διαφέρει. Αλλά και το πρόβλημα και η ηλικία μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην επιλογή προτύπων. Στην περίοδο που διανύουμε, εκτός από το κομμάτι των ΜΜΕ που μας βομβαρδίζουν καθημερινά με διαφημίσεις, προκειμένου να εμβολιαστούμε ή να κάνουμε έστω ένα διαγνωστικό τεστ για να μειώσουμε την διασπορά του ιού, οι ομιλίες στις εκκλησίες από τους ιερείς, στα σχολεία από τους δασκάλους, αλλά και από τον προσωπικό μας γιατρό, από όλους αυτούς δηλαδή που εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια, μας ενθαρρύνουν και μας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό.

Εμείς ίσως σε ένα ποσοστό να τηρούμε τις προτροπές του κράτους, τι γίνεται όμως με όλους τους παραπάνω;

Κατά καιρούς, τα μίντια μας πληροφόρησαν για πλαστά πιστοποιητικά εμβολισμών τόσο γιατρών και νοσηλευτών όσο και από τους εκπαιδευτικούς. Να πω την αλήθεια ότι τους αφουγκράστηκα και κατανόησα τον φόβο και την αγωνία τους, γιατί όλα αυτά που ακούγονται και λέγονται μόνο αμφιβολίες μας δημιουργούν. Όμως, ένα απλό τεστ δεν νομίζω πώς σου δημιουργεί τόσο μεγάλο φόβο ώστε να αποφεύγεις να το κάνεις.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο επεισόδιο που διαδραματίστηκε μπροστά μου πριν τρεις περίπου ημέρες, όπου ένας ιερέας έλεγε χαρακτηριστικά στον φαρμακοποιό ‘’ γράψε το εκεί αρνητικό να φύγω’’ χωρίς ντροπή και χωρίς σεβασμό σε κανέναν από όλους εμάς που περιμέναμε. Έτσι ο ιερέας θα κάνει την λειτουργία του ανενόχλητος, ενώ οι πιστοί που θέλουν να προσέλθουν στο ναό για να προσευχηθούν, θα πρέπει ή να κάνουν το τεστ ή να είναι εμβολιασμένοι ή να καθίσουν στο σπίτι τους.

Συμπερασματικά λοιπόν, θα συμφωνήσω με εκείνους που υποστηρίζουν σθεναρά ότι δεν έχουν πρότυπα. Είναι αυτόφωτοι, αυτάρκεις και δεν τα χρειάζονται. Ίσως να έχουν δίκιο, προτιμούν να πλάσουν τον εαυτό τους όπως νομίζουν και να πάρουν τις αποφάσεις με την δική τους κρίση και όχι με του άλλου. Αυτό ίσως το πράττουν και πολλοί από εμάς, οι μεγαλύτεροι όμως σε ηλικία που δεν είναι μορφωμένοι, που έχουν άλλα μυαλά και που δεν μπορούν να σκεφτούν όπως εμείς, είναι προσκολλημένοι στα πρόσωπα της εξουσίας και ειδικά στους ιερείς. Αφού λοιπόν αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, ας φροντίσει το κράτος και ας ελέγξει περισσότερο τις εξουσίες της πολιτείας αφήνοντας τους απλούς πολίτες για λίγο στην ησυχία τους, γιατί όπως αποδείχτηκε, τελικά αυτοί είναι και οι πιο σωστοί.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

 

Αληθινή ή εικονική ζωή;

 

Σκέψου. Πόσες φορές στη ζωή σου έχεις ταυτιστεί με έναν ήρωα μιας σειράς που αγαπάς να βλέπεις. Παρακολουθείς ανελλιπώς και δεν χάνεις επεισόδιο, γιατί σου αρέσει πολύ ο τρόπος που παίζει, που ντύνεται, που ζει και που συμπεριφέρεται. Μιλάς για τη σειρά στους φίλους σου και έχεις κάνει friend request σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα που διατηρεί. Και όλα αυτά γιατί δεν θέλεις να χάνεις στιγμή, ανάρτηση και ότι πιο καινούριου κυκλοφορεί για το αγαπημένο σου τηλεοπτικό πρόσωπο. Έτσι, έχοντας στο μυαλό σου την ψεύτικη ζωή του ηθοποιού και καθώς έχεις ταυτιστεί απόλυτα με αυτή, ξαφνικά ξεχνάς τη δική σου, τα προβλήματά σου και τις έγνοιες σου, ξεχνάς με κάποιο τρόπο να ζεις.

Η επέλαση της covid 19 μας πάρα έκλεισε στο σπίτι και μας καθήλωσε για τα καλά στην τηλεόραση. Τώρα που ο κύκλος της πανδημίας φαίνεται σχεδόν να ολοκληρώνεται, καλό θα ήταν να επιστρέψουμε στις αγαπημένες μας συνήθειες εκτός σπιτιού, αποφεύγοντας να διατηρούμε όλα εκείνα που μας θύμιζαν τον επώδυνο περσυνό χρόνο. Επώδυνος από πολλές απόψεις, τόσο του εγκλεισμού και της επαφής όσο και από οικονομικής φύσεως προβλήματα.

Τώρα όμως που  σχεδόν ελευθερώθηκες, τώρα ‘’ήρθε’’ και η νέα σειρά του Netflix να σε ξανά καθηλώσει. ‘’Το παιχνίδι του καλαμαριού’’, με την ιδιαίτερη πλοκή και των υψηλών προδιαγραφών παραγωγή, είναι εδώ ώστε να σε περιπλέξει σε ένα παιχνίδι θανάτου.

Ο συγγραφέας είχε εμπνευστεί το συγκεκριμένο παιχνίδι, το 2008, τότε που αντιμετώπιζε μία δύσκολη οικονομική κατάσταση. Μπορεί να πέρασαν αρκετά χρόνια, η πλοκή όμως βρήκε πρόσφορο έδαφος, προκαλώντας ένα παγκόσμιο πανικό.

Το δράμα επιβίωσης που γυρίστηκε στη Νότια Κορέα, μας θυμίζει σκηνές καραντίνας, καθώς οι παίχτες είναι εσώκλειστοι και παλεύουν να κερδίσουν μία σειρά παιδικών παιχνιδιών με απειλητικές για τη ζωή τους συνέπειες, για να κατακτήσουν στο τέλος, το έπαθλο των 45.6 δισεκατομμυρίων γουόν.  

Η διαδραστικότητα, η τροφή για νέας κυκλοφορίας παιχνίδια και τα κέρδη, μπορεί να είναι τα πλεονεκτήματα της σειράς, τα μειονεκτήματα όμως υπερτερούν. Ήδη από το παρελθόν έχουμε εικόνες, ιδιαίτερα εφήβων, που επιχείρησαν να παίξουν παρόμοια παιχνίδια, με δυστυχώς θανάσιμες απώλειες και τραυματισμούς.

Ωστόσο, η κινητοποίηση των αρχών τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό είναι μεγάλη, με σκοπό να αποτρέψουν πιθανή οργάνωση παιχνιδιού. Συγκεκριμένα, στην Αθήνα, εντοπίστηκε δημοσίευση στο Facebook, όπου προέτρεπε άτομα που ήθελαν να συμμετέχουν στο παιχνίδι, να καταβάλουν το ποσό των 25 ευρώ για να τους αποστείλουν την ανάλογη κάρτα με τον αριθμό και το σημείο συνάντησης. Αυτό που μένει τώρα να δούμε, είναι ο αντίκτυπος του συγκεκριμένου παιχνιδιού, για πόσο χρονικό διάστημα θα επιβιώσει, τις συμμετοχές αλλά και αν τελικά επήλθε ο πολυπόθητος παραδειγματισμός.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

 

 

Στην υγειά… της λογοκρισίας

 

 Μία μορφή δικτατορίας που γεννήθηκε για να μας φιμώσει και να μας βάλει χειροπέδες, με σκοπό να μην λέμε και να μην γράφουμε τα πιστεύω μας, τις απόψεις μας, τα ιδεώδη μας. Άλλωστε υπήρξε από τα αρχαία χρόνια, από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν και να επικοινωνούν μεταξύ τους. Και δεν δίστασε, ούτε τότε, να καταδικάσει το Σωκράτη για ασέβεια και διαφθορά, αλλά και τον Αναξαγόρα γιατί υποστήριξε ότι ο ήλιος δεν είναι ολύμπια θεότητα αλλά ουράνιο σώμα. Γιατί να μην το κάνει και τώρα;

Τώρα που στο προσκήνιο υπάρχουν διάχυτες, κάθε είδους απόψεις, από μικρούς και μεγάλους, από καταξιωμένους και μη. Τώρα που η ελευθερία της έκφρασης είναι νόμος και υποστηρίζεται ακράδαντα. Αλλά ναι, ίσως κάτι ξεχνάω…

Η ελευθερία της έκφρασης μπορεί να υπάρχει και να χρησιμοποιείτε μόνο από ανθρώπους famous της δημοσιογραφίας, της πολιτικής σκηνής ή τους ματσό, που έχουν χρήμα και εξουσία και κάθε μπούρδα που θα πουν, πρέπει οπωσδήποτε να αναρτηθεί στο διαδίκτυο και να κυκλοφορήσει στις τοπικές εφημερίδες, μη σας πω και στην πρώτη σελίδα.

Οι υπόλοιποι και ειδικά εμείς, που παλεύουμε για να κατακτήσουμε μία θέση, να βρει το φως της δημοσιότητας κάποιο άρθρο μας, που σίγουρα έχουμε κοπιάσει για να το γράψουμε, αναρωτώμενοι πάντα τι του λείπει και τι θα το κάνει ξεχωριστό, όλοι εμείς λοιπόν θα πρέπει να παλέψουμε σκληρά για να πάρουμε την απάντηση στο email, ότι ναι, αύριο θα δημοσιευθεί. Η λογοκρισία όμως, στις μέρες μας, είναι παρόν, κρίνει, επικρίνει και καταρρίπτει ότι δεν της κάνει. Στις περισσότερες φορές, από ανθρώπους που διατηρούν δικές τους εφημερίδες, με προσωπικό χωρίς να έχει γνώση του αντικειμένου. Στα γραφεία δηλαδή εφημερίδων που το copy paste είναι θρησκεία.

Όλα αυτά λοιπόν στο όνομα της λογοκρισίας και όχι της κριτικής. Κάποιοι τις θεωρούν όμοιες, για μένα πάλι είναι δύο διαφορετικές έννοιες. Η κριτική μας προσφέρει καλύτερη λογοτεχνία, καλύτερα μυθιστορήματα, μας οπλίζει με επιχειρήματα. Η κριτική, ωστόσο, δεν είναι μόνο άρνηση, είναι θέση και έπαινος. Η λογοκρισία πάλι, γκρεμίζει όνειρα και σε πλημμυρίζει με τα πιο άσχημα συναισθήματα. Στην υγειά της λοιπόν!

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

 

Το πιο σοβαρό black out του αιώνα!

 

Μέχρι τώρα, οι περισσότεροι από εμάς αναρωτιόμασταν, πώς επιβίωναν οι μεγαλύτεροί μας χωρίς τις απαραίτητες οικοσυσκευές, αλλά και χωρίς κινητό τηλέφωνο και ίντερνετ. Από το απόγευμα της Δευτέρας, όμως, ένα ήταν το υπαρξιακό ερώτημα που έθεταν στον εαυτό τους δισεκατομμύρια χρήστες των κοινωνικών δικτύων: Πώς ζούσαμε χωρίς  Facebook;

Το black out που προκλήθηκε από προβληματικές αλλαγές των ρυθμίσεων σε δρομολογητές και εξυπηρετητές και όχι σε επίθεση από χάκερ, όπως επίσημα ανακοίνωσε η διοίκηση του ομίλου, είχε ως συνέπεια, ένα μεγάλο μέρος της  ανθρωπότητας να απομείνει ανήμπορη και αμήχανη, χωρίς να γνωρίζει πώς θα επικοινωνήσει, πώς θα ενημερωθεί και τι τελικά, πραγματικά συνέβη στις τρεις πλατφόρμες Facebook- Instagram- WhatsApp, ταυτόχρονα;

Ο αντίκτυπος της μαζικής αποσύνδεσης είναι ασύλληπτου μεγέθους. Τα κοινωνικά δίκτυα ‘’απασχολούσαν’’ 3,5 δισεκατομμύρια χρήστες, ενώ το Facebook αποτελεί κόμβο και για άλλες ψηφιακές πλατφόρμες. Καθημερινά, πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται από αυτό, για να αγοράζουν και να πουλούν εμπορεύματα, να ελέγχουν εξ αποστάσεως τις οικιακές τους συσκευές, ενώ στην Ινδία χρησιμοποιείτε και για την διανομή φαγητού.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η προσωρινή διακοπή της λειτουργίας του Facebook είχε βαρύ κόστος, καθώς εκτιμάται ότι από την πτώση της μετοχής, ο όμιλος είναι φτωχότερος κατά 20 εκατ. δολάρια. Από την άλλη μεριά, ο κερδισμένος της υπόθεσης ήταν το Twitter, με τον  ίδιο τον Μαρκ Ζούκερμπεργκ να το χρησιμοποιεί για να ζητήσει συγνώμη και με όλους τους χρήστες να είναι στραμμένοι σε αυτό, για να επικοινωνήσουν αλλά και να τρολάρουν λίγο την κατάσταση, αναρτώντας όπως πάντα αστείες φωτογραφίες και κείμενα.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου  

 

Πόσο απέχει η πραγματικότητα από τις έρευνες τελικά;

 

Πριν από πολύ καιρό, είχα διαβάσει μία έρευνα του εξωτερικού, στην οποία τα αποτελέσματα παρουσίαζαν, πώς οι γυναίκες είναι πλέον πιο δυναμικές, υπερτερούν των ανδρών και τους επιβάλλονται. Επίσης, τα αποτελέσματα έδειχναν, με αρκετά υψηλό ποσοστό, πώς οι άνδρες ξυλοκοπούνται από τις γυναίκες και όχι το αντίθετο.

Μελετώντας την έρευνα, με πολύ ενδιαφέρον, καθώς ήρθε να ανατρέψει τα όσα γνώρισα έως τώρα, χάρηκα με τη διαφοροποίηση των γυναικών και με το θάρρος τους και ήλπιζα πως τα πράγματα θα αλλάξουν ρότα. Οι γυναίκες θα πάψουν να είναι θύματα, θα βγουν μπροστά και θα επιβάλλουν την πραγματική ισότητα. Ευχήθηκα ακόμη, να διακινηθεί και στην Ελλάδα μία παρόμοια έρευνα με τα εξίσου αποτελέσματα. 

Δυστυχώς, όμως, τα γεγονότα που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και ειδικά τον τελευταίο χρόνο, με ανάγκασαν να ‘’βάλω στο συρτάρι’’ εκείνη την έρευνα, για την οποία μιλούσα όπου βρισκόμουν.

Ο μισογυνισμός, η αρρωστημένη ζήλια, τα προσκολλημένα στο παρελθόν μυαλά που θέλουν τον άνδρα να αποφασίζει και να έχει την τελευταία γνώμη, αλλά και ανθρώπους με διεστραμμένα μυαλά, δυστυχώς είναι οι αιτίες που πολλές γυναίκες έχασαν τη ζωή τους.

Ίσως, ένα μέρος της όλης ευθύνης να το είχαν εκείνες, που έβλεπαν τα σημάδια και έμεναν, που κάθε φορά πίστευαν πως θα αλλάξει, που τους ξεγελούσαν με τα γλυκά τους λόγια και νόμιζαν ότι θα είναι η τελευταία φορά και δεν θα υπάρξει άλλη, αλλά πάντα υπήρχε. Ίσως όμως, το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης να το είχε η οικογένεια. Αυτή που κάθε λίγο και λιγάκι μας υπενθυμίζει πως στο σπίτι τους, θα πάμε μόνο εκείνον που θα παντρευτούμε και όχι άλλον. Αν άλλαζε αυτό, ίσως να άλλαζαν και τα πράγματα.

 Η επαφή με κάποιον άνθρωπο συνήθως δημιουργεί διαφορετικές εντυπώσεις στο καθένας μας. Ίσως εκείνη η λανθασμένη εντύπωση που θα δημιουργούνταν, σε συνδυασμό με τα πρώιμα σημάδια αντίδρασης, να ήταν το καμπανάκι που θα έκρουε στις έκρυθμες καταστάσεις. Ίσως πάλι και όχι, τις περισσότερες φορές, ο έρωτας είναι τυφλός, έτσι δεν λένε; Και αν δεν μπεις μέσα στο χορό, να δεις τι πραγματικά συμβαίνει, ζώντας συντροφιά με τα συναισθήματα του φόβου και του άγχους, δεν μπορείς να μιλάς, μόνο να εικάζεις…

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Τα στοχευμένα μηνύματα είναι και απλά!

 

Η κατασκευή ενός πολιτικού μηνύματος ήταν, είναι και θα είναι, ένα από τα πολύπλοκα και σημαντικά θέματα της ευρύτερης πολιτικής. Η οργάνωση και η σύνταξή του για να πετύχει, θα πρέπει να καταρτιστεί από έμπειρους ειδικούς, στο θέμα ανθρώπους και να βασίζεται στους ‘’κανόνες’’ του επικοινωνιακού πολιτικού λόγου.

Κατά καιρούς, παρακολουθούμε πολιτικούς να πασχίζουν, ώστε να κερδίσουν το κοινό, άρα και τις εκλογές, μέσα από το πολιτικό μήνυμα που εκφωνούν. Η απαραίτητη τελετουργία, η οπτικοποίηση και αισθητικοποίηση του λόγου, ο μύθος και η χρήση των συμβόλων που περιέχει πολλές φορές το μήνυμα, απαιτούν χρόνο, γνώση και κατάλληλο χειρισμό, καθώς μία αστοχία θα επιφέρει και την ανάλογη αποτυχία στην κάλπη.

Στο Met Gala 2021 όμως, τα πράγματα ήταν τόσο απλά! Η βουλευτής των Δημοκρατικών, Alexandria Ocasio, που ανήκει στην ομάδα του Μπάϊντεν, πέρασε το δικό της προσωπικό μήνυμα, φορώντας ένα λευκό φόρεμα και γράφοντας στο πίσω μέρος με κεφαλαία- κόκκινα γράμμα το σύνθημα- αίτημα, « Tax the rich» , δηλαδή φορολογήστε τον πλούτο. Σε ένα απίστευτα δημοφιλούς γκαλά, που απευθύνεται σε όλη την πλούσια ελίτ της Νέας Υόρκης και γενικά της Αμερικής, η γνωστή ακτιβίστρια, τόλμησε με εκκεντρικό και εντυπωσιακό τρόπο να εκφράσει τις πολιτικές της απόψεις.

 Τα πολιτικά μηνύματα στη μόδα είναι συνήθως υπόθεση, κρυμμένα στο χρώμα ή στο σχέδιο. Ωστόσο, η αύξηση της φορολογίας στους πλούσιους Αμερικανούς αποτελεί βασική προεκλογική δέσμευση του νέου προέδρου Μπάϊντεν, όπου εισήγαγε το νομοσχέδιο στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Το μόνο που μένει τώρα είναι η υπερψήφισή του.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

 

Η πειθώ επέστρεψε και πάλι….

 

Το απόγευμα του Σαββάτου, όλοι παρακολουθήσαμε, αγωνιωδώς, τα νέα μέτρα που εξήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το ενδιαφέρον, τόσο του πρωθυπουργού, όσο και των περισσοτέρων τηλεθεατών ήταν στραμμένο στους νέους, που πλαισίωναν την πρώτη σειρά στην πρωθυπουργική ομιλία.

Μετά από τον περσυνό δύσκολο χειμώνα, που αντιμετώπισε η συγκεκριμένη ομάδα, η ανακοίνωση των νέων μέτρων ήρθε και πάλι, δημιουργώντας τις προσωρινές ουτοπικές σκέψεις. Ειδικό τέλος κινητής τηλεφωνίας για όλους τους νέους έως 29 ετών, νέες θέσεις εργασίας, ασφαλιστικό αλλά και επιδόματα, ήταν τα δώρα που περιείχε το καλάθι του πρωθυπουργού. Όλα ήχησαν τόσο όμορφα στα αφτιά της νεολαίας, πλημύρισαν με ελπίδα την καρδιά, αλλά η αμφιβολία είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα πλέον καταρρίπτεται.

Στο επίκεντρο της ομιλίας όμως, βρέθηκαν και οι έφηβοι, με σκοπό την παρακίνηση για εμβολιασμό, χρησιμοποιώντας ανάλογα κίνητρα με εκείνα της ηλικιακής ομάδας 18 με 24. Η επέκταση της κάρτας freedom pass για υπηρεσίες και προϊόντα τεχνολογίας ή αθλητικών δραστηριοτήτων και τα πακέτα ίντερνετ για τάμπλετ και κινητά με 50GB σε όσους εφήβους 15-17 χρονών, έχουν εμβολιαστεί ή θα εμβολιαστούν έως το τέλος του χρόνου, είναι τα καινούρια κίνητρα που ήρθαν να ταράξουν, σε μικρό βαθμό πιστεύω, τα νερά και να αυξήσουν τα ποσοστά εμβολιασμού στη συγκεκριμένη ομάδα.

Δυστυχώς τα παράπονα και τα σχόλια του καλοκαιριού, δεν ίδρωσαν τα αφτιά του Πρωθυπουργού, καθώς ο εμβολιασμός είναι ένα καίριο ζήτημα, που κανείς νέος και έφηβος δεν το παίρνει στα αψήφιστα. Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε, η χώρα μας είναι χωρισμένη στα δύο και από σήμερα πλέον και επίσημα. Έτσι, ο εμβολιασμός των παιδιών αποδεικνύεται ευαίσθητος, μόνο σε λίγες περιπτώσεις όπου οι γονείς τον υποστηρίζουν ακράδαντα. Ελπίζω και εύχομαι όμως, αυτό να είναι κάτι προσωρινό και να βγάλουν έκτος παιχνιδιού, τα παιδιά. 

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

 

Του fake news το ανάγνωσμα

 

Πολλές φορές έχουμε δει ψευδείς ειδήσεις να κατασκευάζονται από τη λεγόμενη δημοσιογραφία των πολιτών, με σκοπό την παραπληροφόρηση και τον εντυπωσιασμό του κοινού. Ίσως όμως, η συγκεκριμένη κίνηση να δικαιολογείται σε ένα βαθμό, καθώς πίσω από την παρασκευή του θέματος, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν γνώση του αντικειμένου αλλά παρασύρονται από την καθημερινή, πολύωρη χρήση των κοινωνικών μέσων και γοητεύονται από τα ανάλογα κέρδη.

Στη περίπτωση τώρα του Αφγανιστάν και στα γεγονότα που διαδραματίζονται, δεν χωράει καμία δικαιολογία, καθώς το θέμα συγκαταλέγεται στα διεθνές και η ενημέρωση είναι καθολική. Ευτυχώς το πρακτορείο Reuters έριξε φως στην υπόθεση, διασταυρώνοντας τις ειδήσεις αλλά και τις φωτογραφίες και τα βίντεο και ξεκαθάρισε κάπως την κατάσταση. Έτσι δεν πραγματοποιήθηκαν δύο βομβιστικές επιθέσεις, αλλά μία. Η φωτογραφία του αεροπλάνου καλυμμένου με σκόνη, τραβήχτηκε από το φωτογράφο σε διαφορετική ημερομηνία. Η εικόνα της έκρηξης από το δρόμο, σε μία ευρύτερη έκδοση της ίδιας φωτογραφίας είχε δημοσιευθεί στις 10 Αυγούστου το 2015, ενώ τα πλάνα από το αεροδρόμιο της Καμπούλ τη νύχτα, δημοσιεύθηκαν από πολλούς χρήστες με διαφορετική λεζάντα κάθε φορά.

Ένα γεγονός λοιπόν μπορεί να περικλείει μέσα του τόσα πολλά fake δημοσιεύματα και να προκαλεί τόση μεγάλη σύγχυση στους αναγνώστες του. Το θέμα είναι ότι η απουσία των πυλωρών και η κάλυψη των θέσεων εργασίας από μη δημοσιογράφους είναι φυσικό και επόμενο να δημιουργήσουν τέτοιου είδους προβλήματα. Ωστόσο, όμως, η προσωπική παρακίνηση για έγκυρη ενημέρωση και γνώση μπορεί να μας βάλει στο τριπάκι της διασταύρωσης και του ελέγχου.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου  

 

 

Σε κάθε σύνδεση, με οποιαδήποτε ευκαιρία

 

Το ερώτημα που απασχολεί τον περισσότερο κόσμο, θέτουν με κάθε ευκαιρία οι δημοσιογράφοι σε κάθε σύνδεση με κάποιον στρατιωτικό αναλυτή ή ειδικό σε καταστάσεις πολέμου. Είναι πιθανή η μεταφορά προσφυγικών ομάδων στη χώρα μας; Η προβλεπόμενη απάντηση είναι σίγουρα ναι, άλλωστε σε οποιαδήποτε εμπόλεμη κατάσταση, οι αλλοεθνείς βρίσκουν πάντα καταφύγιο στην Ελλάδα.

Εκτός όμως από την ανησυχητική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, οι σκηνές που διαδραματίζονται και παρακολουθεί όλη η εμφύλιος, δεν θυμίζουν σε τίποτα σκηνές που θα έπρεπε να μεταδίδουν τα ΜΜΕ τον 21^ο αιώνα.

Αντί να προχωράμε μπροστά και να εκσυγχρονιζόμαστε, δυστυχώς υποστηρίζουμε αναχρονιστικές απόψεις, εικόνες και αντιλήψεις. Ο μισογυνισμός που το τελευταίο διάστημα έχει πάρει σάρκα και οστά είναι τώρα έκδηλος και στο Αφγανιστάν, με όλο και περισσότερες γυναίκες να εκλιπαρούν και να επιζητούν την ευκαιρία για διαφυγή, ξεφεύγοντας έτσι από την βίαιη καταχτητική πολιτική των Ταλιμπάν.

Ως πότε όμως τα πολιτικά τερτίπια, τόσο στις αναπτυσσόμενες χώρες όσο και σε οποιανδήποτε άλλη, θα θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των ανθρώπων, θα τους στερούν τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και το αναφαίρετο δικαίωμα για ζωή;

Ας σταματήσει επιτέλους ο ιμπεριαλισμός, ας σταματήσουν να δαπανώνται αλόγιστα χρηματικά ποσά και ας επέλθει επιτέλους πραγματική ειρήνη, ευημερία και φιλία σε όλων τον κόσμο.

Εξάλλου, αυτό δεν ευχόμασταν από παιδιά;

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

 

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε και πάλι τη γιορτή της αγαπημένης μας Παναγίας, αλλά νομίζω πως φέτος θα είναι διαφορετική, όπως διαφορετική θα είναι και η διάθεσή μας. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει τη μία καταστροφή μετά την άλλη. Πλημμύρες, φωτιές, κορονοϊός και ξανά από την αρχή.

Όλοι είδαμε, είτε ως απλοί παρατηρητές είτε ως βιωμένοι την κατάσταση, τις απώλειες ανθρώπων από τις φυσικές καταστροφές (που μέχρι ένα βαθμό είναι φυσικές, σε κάποιο σημείο έχει βάλει και ο άνθρωπος το χεράκι του), τώρα όμως βλέπουμε να καταστρέφονται περιουσίες που ίσως να μην μπορέσουν να ξανά γίνουν ποτέ αλλά και η φύση μας, το δάσος μας, η χλωρίδα και η πανίδα, το οξυγόνο μας.

Η κινητοποίηση των περισσοτέρων ανθρώπων ήταν άμεση, όμως τίποτα δεν μπορεί να αντικατασταθεί τόσο εύκολα και γρήγορα. Όσες δενδροφυτεύσεις και να  γίνουν, όσα λεφτά και να συγκεντρωθούν, όση βοήθεια και να παραχθεί από εθελοντές και όχι μόνο, τίποτα δεν θα φαντάζει το πριν. Ο πόνος έχει χαραχθεί στις καρδιές μας και αυτό το αίσθημα δύσκολα ξεχνιέται.  

Σκεφτόμενοι όμως όλα αυτά και παρατηρώντας την όλη κατάσταση από μακριά και με καθαρό μυαλό, οι σκέψεις μας φέρνουν εκείνες τις εικόνες, όπου η βοήθεια του Θεού ήταν παρούσα και διάχυτη. Με αυτή λοιπόν τη σκέψη και έχοντας το μυαλό μας στη προσευχή και στη θρησκεία μας, θα τα καταφέρουμε και πάλι!

Καλή Παναγιά!

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Ο αθλητισμός έχει φωνή

 

 

Παρά τις όποιες δυσκολίες, οι ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονται κανονικά, πηγαίνοντας κόντρα στις ατυχίες και στις παγίδες που στήνει η ζωή.  Οι αγώνες της 32^ης Ολυμπιάδας μπορεί να μην πλημμύρισαν τα στάδια από θεατές, αλλά πλημμύρισαν τις καρδιές μας από συναισθήματα, συγκίνηση και επιφωνήματα, υποστηρίζοντας ο καθένας το δικό του αγαπημένο αθλητή.

Πάντα όμως η όποια διοργάνωση κρύβει από πίσω και κάποια προβλήματα. Οι συγκεκριμένοι αγώνες έφεραν στο φως τις οικονομικές δυσκολίες και την μη υποστήριξη των αθλητών, οι οποίες έγιναν γνωστές από αρκετούς διαγωνιζόμενους με αποτέλεσμα το θέμα να πάρει μεγάλες διαστάσεις, με τους αρμόδιους να πλαισιώνουν τα πάνελ και να εκφράζουν όποια άποψη τους συμφέρει. Εκτός όμως των οικονομικών προβλημάτων, ο κορωνοϊός ήταν παρόν και εκεί, με τρεις αθλήτριες θετικές και κλεισμένες σε ξενοδοχείο καραντίνας, στερώντας κάθε πρόκριση και γκρεμίζοντας κάθε όνειρο για τον τελικό.

Όπως φαίνεται η ιστορία του αθλητισμού συνεχίζεται να γράφεται, εμπεριέχοντας μέσα της και την διαφορετικότητα. Η Λόρελ Χάμπαρντ που γεννήθηκε ως αγόρι διαγωνίστηκε στην άρση βαρών ως γυναίκα, μένοντας στην ιστορία ως η πρώτη transgender.  Αλλά και άλλοι αθλητές θα αφήσουν το δικό τους στίγμα, είτε μέσα από τις δηλώσεις τους είτε από την αποθέωση του κόσμου.

Με όποιον τρόπο και αν διεξάγονται και ότι και να έχει συμβεί, οφείλουμε συγχαρητήρια σε όλους τους αθλητές και σε αυτούς με τα χρυσά- χάλκινα και αργυρά και σε αυτούς που έδειξαν τον καλύτερο εαυτό, αλλά στο τέλος δεν κατάφεραν να προκριθούν. Η χώρα μας για ακόμη μια φορά ακούστηκε, συγκίνησε και μπορεί να ήταν η χώρα με τις λιγότερες συμμετοχές, έδειξε όμως την ισχύ της. Προσωπικά συγχαρητήρια και στο δικό μας αθλητή, στο χρυσό Μίλτο Τεντόγλου, που με πείσμα και δύναμη κατέκτησε την πρώτη θέση.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου  

Ραντεβού με την Ελευθερία

 

Όπως φαίνεται, οι δελεαστικές προτάσεις της κυβέρνησης είναι αστείρευτες, καθώς, κάθε λίγο και λιγάκι θέτουν στο τραπέζι καινούρια κίνητρα με σκοπό να παρακινήσουν και να τονώσουν περισσότερο το πρόγραμμα εμβολιασμού στην χώρα μας.

Η μάχη για να πειστούν οι ανεμβολίαστοι, ξεκίνησε από τους νέους, με κίνητρο τα 150 ευρώ, οδηγώντας μία μερίδα στον εμβολιασμό και εκτοξεύοντας τον αριθμό των ραντεβού στα 18.000 σε μόλις μια ημέρα. Τώρα αυτή η μάχη συνεχίζεται και θέτει  στο στόχαστρο φαρμακοποιούς και γιατρούς και προσπαθεί να τους δελεάσει με 10, 20 και 50 ευρώ αντιστοίχως.

Γιατί άραγε να το κάνει αυτό και να στραφεί στους υγειονομικούς;

Κακά τα ψέματα . Όλοι λίγο πολύ ξέρουμε πως λειτουργούν οι περισσότεροι γιατροί αλλά και η κυβέρνηση γνωρίσει πόσο εμπιστευόμαστε τον προσωπικό μας γιατρό και φαρμακοποιό. Έτσι, το να στραφεί σε αυτούς είναι τόσο εύκολο καθώς το σύστημα ‘’πόρτα πόρτα’’ θα διευκολυνθεί και θα εντείνει την ανοσία. Από την άλλη, για κάποιους υγειονομικούς αυτή η κατάσταση θα μοιάζει παιχνιδάκι, αφού είναι μυημένοι στο φακελάκι και στα ‘’μαύρα’’ χρήματα. 

Η κυβέρνηση όπως αποδεικνύεται, φαίνεται να προχωρά με ένα σκοπό, αγνοώντας τα προβλήματα που δημιουργούνται από πίσω. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς σκέψεις για τον συνάνθρωπο και τις καταστάσεις που του προκαλεί. Δακτυλοδεικτούμενες εικόνες, ρατσιστικές και επιθετικές συμπεριφορές, γιατί η γνώμη μου πρέπει να περάσει και να καλύψει τη δική σου, είναι τα κατάλοιπα της πανδημίας, ενώ  τώρα φέρνει στο προσκήνιο το θέμα της εμπιστοσύνης. Την εμπιστοσύνη στον γιατρό σου και στο φαρμακοποιό σου η οποία θα χαθεί.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Εκστρατείες υπέρ του εμβολιασμού

 

Με ταχείς ρυθμούς, όλες οι χώρες οργανώνουν καμπάνιες υπέρ του εμβολιασμού της Covid 19, σπεύδοντας να παρακινήσουν ακόμα και τους πιο δύσπιστους, μειώνοντας τα καθημερινά κρούσματα και ‘’φρενάροντας’’ λίγο την τραγική κατάσταση που ζούμε.

Η διαφήμιση που ξεχώρισε, συγκίνησε και μας επανέφερε μνήμες προ κορωνοϊού δεν είναι άλλη από την Γαλλική εκστρατεία, η οποία έγινε viral σε μόλις μια ημέρα και περιγράφεται ως πολύ, πολύ γαλλική. Η διαφήμιση αποτελείτε από σκηνές, με ένα ζευγάρι να φιλιέται παθιασμένα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, έναν άνδρα και μία γυναίκα να αγκαλιάζονται, μία οικογένεια μαζί με τους παππούδες να πηγαίνουν στην θάλασσα, αλλά και μία συναυλία γεμάτη από ελεύθερους- ξέγνοιαστους ανθρώπους, έχοντας ως σλόγκαν «Ναι, το εμβόλιο μπορεί να έχει επιθυμητά αποτελέσματα».

Από την άλλη, η ελληνική πλευρά επέλεξε να κινηθεί διαφορετικά, προβάλλοντας ταυτόχρονα σκηνές, με το πώς θα είναι η ζωή μας κάνοντας το εμβόλιο και πώς χωρίς. Έτσι, από τη μία βλέπουμε ένα νέο να κανονίζει διακοπές, να ταξιδεύει με το πλοίο για κάποιο ελληνικό νησί, χωρίς ενδοιασμούς και με πολλές στιγμές ελευθερίας. Ενώ από την άλλη, ο ίδιος νέος μαθαίνει πως πρέπει να μπει σε καραντίνα, να μείνει στο σπίτι, μόνος και καταβεβλημένος από φόβο. Με λεζάντα « Είναι στο χέρι μας- Η διαφορά είναι ένα εμβόλιο», η διαφήμιση προσπαθεί να ενισχύσει τον εμβολιαστικό προγραμματισμό, ενθαρρύνοντας τους νέους για εμβολιασμό ενώ παράλληλα μας βάζει στη διαδικασία να διαλέξουμε τι τελικά επιθυμούμε.

Οι δύο συγκεκριμένες καμπάνιες χαρακτηρίστηκαν πετυχημένες και ως προς το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν και ως προς την παρακίνηση του κόσμου. Εκείνη όμως που τάραξε λίγο τα νερά, θεωρήθηκε άστοχη, υποκριτική και με σκληρό περιεχόμενο ήταν η καμπάνια της Αυστραλίας.

Η τρομακτική διαφήμιση, που αποτυπώνει  μία σαραντάχρονη, συνδεδεμένη με οξυγόνο, γυναίκα, που προσπαθεί να πάρει ανάσα χωρίς να τα καταφέρνει, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, όχι όμως ως προς τη σκληρή εικόνα που προβάλλει αλλά για την ηλικιακή ομάδα που ανήκει η γυναίκα. Αιτία για την σφοδρή κριτική που ασκήθηκε στην αυστραλιανή καμπάνια ήταν η άποψη, ότι η διαφήμιση στόχευε στους κάτω των 40,  παρόλο που πλαισιωνόταν από τη λεζάντα « Η Covid 19 μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε… Κλείστε ραντεβού για εμβολιασμό».

Με στόχο την προστασία των πολιτών και την επιστροφή στην κανονικότητα όλες οι χώρες, κινητοποιήθηκαν, οργανώθηκαν και έστειλαν το μήνυμά τους. Τώρα η απόφαση είναι στα χέρια των ανθρώπων, είτε σε αυτούς που υποστηρίζουν με κλειστά μάτια τον εμβολιασμό είτε στους αρνητές. Το θέμα είναι, μην προσπεράσουμε τη διαφήμιση και απλά τη θεωρήσουμε πετυχημένο μάρκετινγκ, προσπερνώντας συγχρόνως και το μήνυμα που θέλει να περάσει.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου      

Νοθεία στους νέους

 

Ή διαφορετικά η κοροϊδία που υφίστανται οι νέοι στις μέρες μας. Η συγκεκριμένη ομάδα που κάθε τόσο βλέπει τα συναισθήματα της να αλλάζουν πορεία, μιας και η απασχόλησή της είναι αβέβαιη, αντιμετωπίζει πέραν της ανεργίας και μια σειρά άλλα γεγονότα τα οποία έμμεσα τους γεμίζουν με χαρά και ελπίδα, στο μέλλον όμως καταλήγουν ανεκπλήρωτα.

Προεκλογικές θέσεις υπόσχεσης, προκειμένου να αποσπάσουν τους πολυπόθητους ψήφους, χωρίς καμία ντροπή, παρόλο που μετά τις εκλογές θα βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο στη μικρή κοινωνία που ζούμε και κάλυψη από ανειδίκευτο προσωπικό. Οργανισμοί με διαθέσιμες ψευδείς θέσεις εργασίας, με σκοπό την τήρηση των κανόνων για ανανέωση του προσωπικού σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, για αποφυγή κυρώσεων. Αλλά και προγράμματα δωρεάν εξειδίκευσης με προβληματικές πλατφόρμες.

Και όλα αυτά στους νέους που όπως συχνά λένε είναι το μέλλον της χώρας μας, εκείνοι που θα πάνε την κοινωνία ένα βήμα μπροστά, εκείνοι που κατέχουν καλά την τεχνολογία και μπορούν να φτιάξουν ένα καλύτερο αύριο. Πώς θα γίνουν όμως όλα αυτά, δεν αναρωτιέται κανένας. Όλοι βασίζονται στις σπουδές, όταν ολοκληρώνονται όμως οι σπουδές και τα ‘’ μεγάλα μυαλά’’ φεύγουν, τότε οι ευθύνες πέφτουν σε αυτούς που μένουν πίσω. Ας σταματήσουμε εν τέλει να ασχολούμαστε με τους νέους που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και ας δώσουμε πραγματικές ευκαιρίες στους υπόλοιπους νέους, δοκιμάζοντας έτσι , για λίγο, και αυτή την επιλογή.

Υ.Γ : Για όλους τους νέους που καθημερινά αντιμετωπίζουν κάθε είδους απογοήτευση.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Stamatiagara@gmail.com

Ο Άλλος

 

Ποιος θα είναι αυτός ο νέος Άλλος; Με τι θα μοιάζει η συνάντησή μας; Τι θα πρέπει να πούμε ο ένας στον άλλον; Και σε ποια γλώσσα; Θα μπορέσουμε να ακούσουμε ο ένας τον άλλον; Να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον;*

Αυτός ο Άλλος, στις διάφορες περιστάσεις της ζωής μας, θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπος μιας άλλης φυλής, μιας άλλης θρησκείας, μιας άλλης εθνικότητας. Σήμερα, αυτός ο Άλλος, είναι ο ανεμβολίαστος άνθρωπος, που δεν έχει τα ίδια προνόμια με τους άλλους, που δέχεται τον κάθε διαχωρισμό σιωπηλά,  ο σε λίγο καιρό δακτυλοδεικτούμενος, που θα αποτελέσει αιτία για τη δημιουργία νέων ρατσιστικών φαινομένων.

Και όλα αυτά σε ένα μικρό χρονικό διάστημα και από αποφάσεις των υψηλά ιστάμενων που μας ενθαρρύνουν και μας παρακινούν να καταρρίψουμε κάθε ανισότητα, να άρουμε τους φυλετικούς διαχωρισμούς, να απαλλαχτούμε από στερεοτυπικές απόψεις και να κοιτάμε την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Τώρα όμως, όλα αυτά ανατρέπονται και δημιουργούν προβλήματα σε πολλούς τομείς, αφού πλέον θα πρέπει να διαλέξεις αλλά και να βροντοφωνάξεις, σε ποια κατηγορία ανήκεις, σε αυτούς που θα απολαμβάνουν τη ζωή λίγο πιο ελεύθερα ή σε αυτούς που θα υφίστανται τον κάθε περιορισμό;

Δυστυχώς, τη λέξη ελευθερία δεν την εκτιμήσαμε όσο θα έπρεπε, γιατί πάντα την νομίζαμε σίγουρη, αμετάβλητη, μα τώρα θα θελήσουμε από κοινού να αναφερθούμε σε αυτό που- όπως το θέτει ο Κόνραντ- « ξυπνά την ικανότητα μας για χαρά και έκπληξη, για την αίσθηση μυστηρίου που περιβάλλει τις ζωές μας , την αίσθηση συμπόνιας και ομορφιάς και πόνου, το κρυμμένο αίσθημα αδελφότητας με κάθε δημιούργημα – και την περίπλοκη αλλά ακατανίκητη πεποίθηση συντροφικότητας που δένει τη μοναχικότητα αμέτρητων καρδιών: της συντροφικότητας στα όνειρα, στη χαρά, στη λύπη, στις φιλοδοξίες, στις ψευδαισθήσεις, στην ελπίδα, στον φόβο, που ενώνει τους ανθρώπους μεταξύ τους, που ενώνει όλη την ανθρωπότητα- τους νεκρούς με τους ζωντανούς και τους ζωντανούς με τους αγέννητους»;  *

*Ο Άλλος. Ρίσαρντ Καπισίνσκι

 Σταματία

Η έρευνα του Reuters για το 2021

 

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε η πολυσέλιδη έρευνα του Ινστιτούτου Reuters για τα ΜΜΕ. Τα ερωτήματα ήταν πολλαπλά και αφορούσαν τόσο τα παραδοσιακά όσο και τα νέα μέσα, τη σχέση τους με τους ανθρώπους αλλά και την covid εποχή. Η έρευνα για το 2021 ανέδειξε σημαντικά αποτελέσματα, όπως πάντα διακρίνοντας τα, σε θετικά και αρνητικά.

Όσον αφορά τα καλά νέα, ο τοπικός τύπος φαίνεται να κερδίζει το κοινό και να αναπτύσσει μία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Και αυτό, γιατί τα τοπικά μέσα είναι πιο κοντά στους πολίτες, απαιτούν από τους πολιτικούς διαφάνεια και δεν επιζητούν συμφέροντα. Επίσης η σχέση αυτή χτίζεται και μέσω των δημοσιεύσεων που αφορούν γάμους, βαπτίσεις, κηδείες αλλά και από την άλλη μεριά ‘’παλεύουν‘’ ώστε να προσφέρουν μία γενικότερη ενημέρωση, με αναρτήσεις για τον καιρό, τα κοινά και προβολή των ειδήσεων για την πανδημία. Η έρευνα ακόμα, ξεχωρίζει ως σημαντική στιγμή για τη χώρα το ελληνικό #metoo αλλά και την ανάδειξη των podcasts με το 40% των online αναγνωστών να απαντάει πως ακούει κάποιο.

Στα αρνητικά της έρευνας περιλαμβάνονται ο μιντιακός κατακερματισμός που επικρατεί σήμερα, η έλλειψη εμπιστοσύνης των μέσων και η σύνδεσή τους με τα πολιτικά συμφέρονται, με σκοπό τη δημοσίευση συγκεκριμένων ειδήσεων και την υποστήριξη μίας πολιτικής παράταξης. Ωστόσο, η προτίμηση του κοινού να επιλέγει τα κοινωνικά δίκτυα για ενημέρωση και συγκεκριμένα το Facebook, φαίνεται να δυσανασχετεί τους περισσότερους, αφού τα  social media όπως ανέφερε και ο κύριος Μητσοτάκης ‘’αποτελούν απειλή για την δημοκρατία’’ ενώ παράλληλα, στο Facebook δεν υπάρχει έλεγχος των ψευδών ειδήσεων.

Η παγκόσμια αυτή έρευνα έδωσε στο φως σημαντικά συμπεράσματα τόσο για τα τοπικά όσο και για τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ανατρέποντας την εικόνα που ο κάθε ένας είχε σχηματίσει, αλλά δίνοντας συγχρόνως και τη δυνατότητα να συγκρίνουμε τα εγχώρια με τα ξένα μέσα. 

Της Σταματίας Γκαραλιάκου