Οι εξουσίες της πολιτείας, ως συνήθως τα καταρρίπτουν όλα..

 

Η αντιμετώπιση νέων καταστάσεων και δυσκολιών, μας παροτρύνουν κάθε φορά να ταυτιστούμε με ανθρώπους που θαυμάζουμε και έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις με εμάς. Άλλωστε, η ηρωοποίηση και η καθιέρωση τους ως πρότυπα, μας βοηθάνε  να  δούμε αλλιώς τα πράγματα, να διαβεβαιώσουμε τον εαυτό μας ότι όλα καλά θα πάνε, αφού όλα κύλισαν ομαλά και στον τάδε.

Η ταύτιση από εποχή σε εποχή συνήθως διαφέρει. Αλλά και το πρόβλημα και η ηλικία μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην επιλογή προτύπων. Στην περίοδο που διανύουμε, εκτός από το κομμάτι των ΜΜΕ που μας βομβαρδίζουν καθημερινά με διαφημίσεις, προκειμένου να εμβολιαστούμε ή να κάνουμε έστω ένα διαγνωστικό τεστ για να μειώσουμε την διασπορά του ιού, οι ομιλίες στις εκκλησίες από τους ιερείς, στα σχολεία από τους δασκάλους, αλλά και από τον προσωπικό μας γιατρό, από όλους αυτούς δηλαδή που εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια, μας ενθαρρύνουν και μας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό.

Εμείς ίσως σε ένα ποσοστό να τηρούμε τις προτροπές του κράτους, τι γίνεται όμως με όλους τους παραπάνω;

Κατά καιρούς, τα μίντια μας πληροφόρησαν για πλαστά πιστοποιητικά εμβολισμών τόσο γιατρών και νοσηλευτών όσο και από τους εκπαιδευτικούς. Να πω την αλήθεια ότι τους αφουγκράστηκα και κατανόησα τον φόβο και την αγωνία τους, γιατί όλα αυτά που ακούγονται και λέγονται μόνο αμφιβολίες μας δημιουργούν. Όμως, ένα απλό τεστ δεν νομίζω πώς σου δημιουργεί τόσο μεγάλο φόβο ώστε να αποφεύγεις να το κάνεις.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο επεισόδιο που διαδραματίστηκε μπροστά μου πριν τρεις περίπου ημέρες, όπου ένας ιερέας έλεγε χαρακτηριστικά στον φαρμακοποιό ‘’ γράψε το εκεί αρνητικό να φύγω’’ χωρίς ντροπή και χωρίς σεβασμό σε κανέναν από όλους εμάς που περιμέναμε. Έτσι ο ιερέας θα κάνει την λειτουργία του ανενόχλητος, ενώ οι πιστοί που θέλουν να προσέλθουν στο ναό για να προσευχηθούν, θα πρέπει ή να κάνουν το τεστ ή να είναι εμβολιασμένοι ή να καθίσουν στο σπίτι τους.

Συμπερασματικά λοιπόν, θα συμφωνήσω με εκείνους που υποστηρίζουν σθεναρά ότι δεν έχουν πρότυπα. Είναι αυτόφωτοι, αυτάρκεις και δεν τα χρειάζονται. Ίσως να έχουν δίκιο, προτιμούν να πλάσουν τον εαυτό τους όπως νομίζουν και να πάρουν τις αποφάσεις με την δική τους κρίση και όχι με του άλλου. Αυτό ίσως το πράττουν και πολλοί από εμάς, οι μεγαλύτεροι όμως σε ηλικία που δεν είναι μορφωμένοι, που έχουν άλλα μυαλά και που δεν μπορούν να σκεφτούν όπως εμείς, είναι προσκολλημένοι στα πρόσωπα της εξουσίας και ειδικά στους ιερείς. Αφού λοιπόν αυτό δεν μπορεί να αλλάξει, ας φροντίσει το κράτος και ας ελέγξει περισσότερο τις εξουσίες της πολιτείας αφήνοντας τους απλούς πολίτες για λίγο στην ησυχία τους, γιατί όπως αποδείχτηκε, τελικά αυτοί είναι και οι πιο σωστοί.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

 

Αληθινή ή εικονική ζωή;

 

Σκέψου. Πόσες φορές στη ζωή σου έχεις ταυτιστεί με έναν ήρωα μιας σειράς που αγαπάς να βλέπεις. Παρακολουθείς ανελλιπώς και δεν χάνεις επεισόδιο, γιατί σου αρέσει πολύ ο τρόπος που παίζει, που ντύνεται, που ζει και που συμπεριφέρεται. Μιλάς για τη σειρά στους φίλους σου και έχεις κάνει friend request σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα που διατηρεί. Και όλα αυτά γιατί δεν θέλεις να χάνεις στιγμή, ανάρτηση και ότι πιο καινούριου κυκλοφορεί για το αγαπημένο σου τηλεοπτικό πρόσωπο. Έτσι, έχοντας στο μυαλό σου την ψεύτικη ζωή του ηθοποιού και καθώς έχεις ταυτιστεί απόλυτα με αυτή, ξαφνικά ξεχνάς τη δική σου, τα προβλήματά σου και τις έγνοιες σου, ξεχνάς με κάποιο τρόπο να ζεις.

Η επέλαση της covid 19 μας πάρα έκλεισε στο σπίτι και μας καθήλωσε για τα καλά στην τηλεόραση. Τώρα που ο κύκλος της πανδημίας φαίνεται σχεδόν να ολοκληρώνεται, καλό θα ήταν να επιστρέψουμε στις αγαπημένες μας συνήθειες εκτός σπιτιού, αποφεύγοντας να διατηρούμε όλα εκείνα που μας θύμιζαν τον επώδυνο περσυνό χρόνο. Επώδυνος από πολλές απόψεις, τόσο του εγκλεισμού και της επαφής όσο και από οικονομικής φύσεως προβλήματα.

Τώρα όμως που  σχεδόν ελευθερώθηκες, τώρα ‘’ήρθε’’ και η νέα σειρά του Netflix να σε ξανά καθηλώσει. ‘’Το παιχνίδι του καλαμαριού’’, με την ιδιαίτερη πλοκή και των υψηλών προδιαγραφών παραγωγή, είναι εδώ ώστε να σε περιπλέξει σε ένα παιχνίδι θανάτου.

Ο συγγραφέας είχε εμπνευστεί το συγκεκριμένο παιχνίδι, το 2008, τότε που αντιμετώπιζε μία δύσκολη οικονομική κατάσταση. Μπορεί να πέρασαν αρκετά χρόνια, η πλοκή όμως βρήκε πρόσφορο έδαφος, προκαλώντας ένα παγκόσμιο πανικό.

Το δράμα επιβίωσης που γυρίστηκε στη Νότια Κορέα, μας θυμίζει σκηνές καραντίνας, καθώς οι παίχτες είναι εσώκλειστοι και παλεύουν να κερδίσουν μία σειρά παιδικών παιχνιδιών με απειλητικές για τη ζωή τους συνέπειες, για να κατακτήσουν στο τέλος, το έπαθλο των 45.6 δισεκατομμυρίων γουόν.  

Η διαδραστικότητα, η τροφή για νέας κυκλοφορίας παιχνίδια και τα κέρδη, μπορεί να είναι τα πλεονεκτήματα της σειράς, τα μειονεκτήματα όμως υπερτερούν. Ήδη από το παρελθόν έχουμε εικόνες, ιδιαίτερα εφήβων, που επιχείρησαν να παίξουν παρόμοια παιχνίδια, με δυστυχώς θανάσιμες απώλειες και τραυματισμούς.

Ωστόσο, η κινητοποίηση των αρχών τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό είναι μεγάλη, με σκοπό να αποτρέψουν πιθανή οργάνωση παιχνιδιού. Συγκεκριμένα, στην Αθήνα, εντοπίστηκε δημοσίευση στο Facebook, όπου προέτρεπε άτομα που ήθελαν να συμμετέχουν στο παιχνίδι, να καταβάλουν το ποσό των 25 ευρώ για να τους αποστείλουν την ανάλογη κάρτα με τον αριθμό και το σημείο συνάντησης. Αυτό που μένει τώρα να δούμε, είναι ο αντίκτυπος του συγκεκριμένου παιχνιδιού, για πόσο χρονικό διάστημα θα επιβιώσει, τις συμμετοχές αλλά και αν τελικά επήλθε ο πολυπόθητος παραδειγματισμός.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

 

 

Στην υγειά… της λογοκρισίας

 

 Μία μορφή δικτατορίας που γεννήθηκε για να μας φιμώσει και να μας βάλει χειροπέδες, με σκοπό να μην λέμε και να μην γράφουμε τα πιστεύω μας, τις απόψεις μας, τα ιδεώδη μας. Άλλωστε υπήρξε από τα αρχαία χρόνια, από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν και να επικοινωνούν μεταξύ τους. Και δεν δίστασε, ούτε τότε, να καταδικάσει το Σωκράτη για ασέβεια και διαφθορά, αλλά και τον Αναξαγόρα γιατί υποστήριξε ότι ο ήλιος δεν είναι ολύμπια θεότητα αλλά ουράνιο σώμα. Γιατί να μην το κάνει και τώρα;

Τώρα που στο προσκήνιο υπάρχουν διάχυτες, κάθε είδους απόψεις, από μικρούς και μεγάλους, από καταξιωμένους και μη. Τώρα που η ελευθερία της έκφρασης είναι νόμος και υποστηρίζεται ακράδαντα. Αλλά ναι, ίσως κάτι ξεχνάω…

Η ελευθερία της έκφρασης μπορεί να υπάρχει και να χρησιμοποιείτε μόνο από ανθρώπους famous της δημοσιογραφίας, της πολιτικής σκηνής ή τους ματσό, που έχουν χρήμα και εξουσία και κάθε μπούρδα που θα πουν, πρέπει οπωσδήποτε να αναρτηθεί στο διαδίκτυο και να κυκλοφορήσει στις τοπικές εφημερίδες, μη σας πω και στην πρώτη σελίδα.

Οι υπόλοιποι και ειδικά εμείς, που παλεύουμε για να κατακτήσουμε μία θέση, να βρει το φως της δημοσιότητας κάποιο άρθρο μας, που σίγουρα έχουμε κοπιάσει για να το γράψουμε, αναρωτώμενοι πάντα τι του λείπει και τι θα το κάνει ξεχωριστό, όλοι εμείς λοιπόν θα πρέπει να παλέψουμε σκληρά για να πάρουμε την απάντηση στο email, ότι ναι, αύριο θα δημοσιευθεί. Η λογοκρισία όμως, στις μέρες μας, είναι παρόν, κρίνει, επικρίνει και καταρρίπτει ότι δεν της κάνει. Στις περισσότερες φορές, από ανθρώπους που διατηρούν δικές τους εφημερίδες, με προσωπικό χωρίς να έχει γνώση του αντικειμένου. Στα γραφεία δηλαδή εφημερίδων που το copy paste είναι θρησκεία.

Όλα αυτά λοιπόν στο όνομα της λογοκρισίας και όχι της κριτικής. Κάποιοι τις θεωρούν όμοιες, για μένα πάλι είναι δύο διαφορετικές έννοιες. Η κριτική μας προσφέρει καλύτερη λογοτεχνία, καλύτερα μυθιστορήματα, μας οπλίζει με επιχειρήματα. Η κριτική, ωστόσο, δεν είναι μόνο άρνηση, είναι θέση και έπαινος. Η λογοκρισία πάλι, γκρεμίζει όνειρα και σε πλημμυρίζει με τα πιο άσχημα συναισθήματα. Στην υγειά της λοιπόν!

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

 

Το πιο σοβαρό black out του αιώνα!

 

Μέχρι τώρα, οι περισσότεροι από εμάς αναρωτιόμασταν, πώς επιβίωναν οι μεγαλύτεροί μας χωρίς τις απαραίτητες οικοσυσκευές, αλλά και χωρίς κινητό τηλέφωνο και ίντερνετ. Από το απόγευμα της Δευτέρας, όμως, ένα ήταν το υπαρξιακό ερώτημα που έθεταν στον εαυτό τους δισεκατομμύρια χρήστες των κοινωνικών δικτύων: Πώς ζούσαμε χωρίς  Facebook;

Το black out που προκλήθηκε από προβληματικές αλλαγές των ρυθμίσεων σε δρομολογητές και εξυπηρετητές και όχι σε επίθεση από χάκερ, όπως επίσημα ανακοίνωσε η διοίκηση του ομίλου, είχε ως συνέπεια, ένα μεγάλο μέρος της  ανθρωπότητας να απομείνει ανήμπορη και αμήχανη, χωρίς να γνωρίζει πώς θα επικοινωνήσει, πώς θα ενημερωθεί και τι τελικά, πραγματικά συνέβη στις τρεις πλατφόρμες Facebook- Instagram- WhatsApp, ταυτόχρονα;

Ο αντίκτυπος της μαζικής αποσύνδεσης είναι ασύλληπτου μεγέθους. Τα κοινωνικά δίκτυα ‘’απασχολούσαν’’ 3,5 δισεκατομμύρια χρήστες, ενώ το Facebook αποτελεί κόμβο και για άλλες ψηφιακές πλατφόρμες. Καθημερινά, πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται από αυτό, για να αγοράζουν και να πουλούν εμπορεύματα, να ελέγχουν εξ αποστάσεως τις οικιακές τους συσκευές, ενώ στην Ινδία χρησιμοποιείτε και για την διανομή φαγητού.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η προσωρινή διακοπή της λειτουργίας του Facebook είχε βαρύ κόστος, καθώς εκτιμάται ότι από την πτώση της μετοχής, ο όμιλος είναι φτωχότερος κατά 20 εκατ. δολάρια. Από την άλλη μεριά, ο κερδισμένος της υπόθεσης ήταν το Twitter, με τον  ίδιο τον Μαρκ Ζούκερμπεργκ να το χρησιμοποιεί για να ζητήσει συγνώμη και με όλους τους χρήστες να είναι στραμμένοι σε αυτό, για να επικοινωνήσουν αλλά και να τρολάρουν λίγο την κατάσταση, αναρτώντας όπως πάντα αστείες φωτογραφίες και κείμενα.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου