Το μεγάλο βήμα

 

Πολλές φορές στη ζωή μας έχουμε κληθεί να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις για ζητήματα που αφορούν τόσο τη προσωπική μας ζωή και το μέλλον μας αλλά και για θέματα που αφορούν το καλό όλων. Παιδιά ακόμη, θα πρέπει να αποφασίσουμε ποιος θα είναι ο καλύτερος φίλος μας, τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε και αφού μεγαλώσουμε τι τελικά θα σπουδάσουμε και πάει λέγοντας. Σε όλες αυτές τις αποφάσεις τα ερεθίσματα είναι πολλαπλά. Όμως, αυτό που έχει σημασία είναι ότι στα συγκεκριμένα ζητήματα δεν επηρεαζόμαστε ούτε από τις εμπειρίες των άλλων ούτε όμως και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η κοινωνίας μας σχεδόν δύο χρόνια τώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με μία πρωτοφανής πανδημία που σαν ιδέα δεν μπορούσε αλλά και δεν μπορεί να την διαχειριστεί. Ο εγκλεισμός, ο φόβος για το άγνωστο ‘’γκρέμισε’’ όνειρα,  χώρισε φιλίες και δεν άφησε περιθώρια για νέα ξεκινήματα. Ο κόσμος κουράστηκε, πιέστηκε και στο τέλος πήρε τη πιο σοβαρή απόφαση. Να κάνει το πολυπόθητο εμβόλιο, το εμβόλιο για την ελευθερία.

Όπως έχω ξαναπεί αυτή η πανδημία μας χώρισε σε δύο, τρεις ίσως και περισσότερες ομάδες και αυτό συνεχίζει να κάνει και τώρα με γοργούς ρυθμούς. Άνθρωποι που είναι υποστηρικτές του εμβολίου και το εμπιστεύονται με κλειστά μάτια, άνθρωποι υποχρεωμένοι στον εμβολιασμό που το κάνουν με διστακτικότητα και άνθρωποι που όπως λένε το αφήνουν από Σεπτέμβρη. Είναι πολύ δύσκολο να παρακινηθείς και να κάνεις το μεγάλο βήμα. Καθημερινά η τηλεόραση, μας βομβαρδίζει με περιπτώσεις που νόσησαν τόσο από κορωνοϊό όσο και από το εμβόλιο, εμφάνισαν θρομβώσεις, που πέθαναν. Στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στο Τέξας, αυτό το μεγάλο βήμα δεν μπόρεσε να γίνει ούτε με τα 500 ευρώ που έταξαν στον κάθε εμβολιαζόμενο.

Η ελπίδα ήταν ότι όταν βρεθεί το εμβόλιο θα τελειώσει η πανδημία. Τώρα που υπάρχουν εμβόλια καταγράφεται διστακτικότητα τόσο από το προσωπικό των νοσοκομείων όσο και από τους πολίτες. Όσο και να θεωρούν οι αρμόδιοι ότι είναι ζήτημα χρόνου ο εμβολιασμός, δεν παύει να είναι ένα εμβόλιο που παρασκευάστηκε σε χρόνο ρεκόρ. Για τους επιστήμονες και τους πολιτικούς η οπτική γωνία είναι διαφορετική, το θεωρούν μία τεράστια επιτυχία. Για τους πολίτες πάλι η άποψη είναι αυτή που καταγράφεται ανά διαστήματα στις δημοσκοπήσεις.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

19 Μαΐου 1919

 Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, όλοι  φέρνουμε στις μνήμες μας εκείνο το εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού, που άντεξε στις κακουχίες, ασπάστηκε τον μωαμεθανισμό, προκειμένου να γλιτώσει την κακομεταχείριση, αν και στην πραγματικότητα παρέμειναν χριστιανοί, και δεν κατέφυγε στην Νότια Ρωσία για να σωθεί. Μετά την αναγνώριση της ανεξιθρησκίας, το ελληνικό στοιχείο άρχισε να ακμάζει, πήρε στα χέρια του την οικονομία της περιοχής, ίδρυσε σχολεία καθώς και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, ενώ επίσης διέθετε τυπογραφείο, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, τονίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο το υψηλό πνευματικό τους επίπεδο.

Είχα την τύχη να μεγαλώνω σε ένα χωριό που είναι χωρισμένο στα δύο. Από τη μία μεριά οι ντόπιοι και από την άλλη οι πόντιοι. Όλα αυτά τα χρόνια συμβίωσης μαζί τους, έμαθα τις συνήθειες τους, τα ήθη και έθιμα, τα φαγητά τους, την ιστορία τους. Όλα αυτά τα χρόνια σύναψα φιλικές σχέσεις με τα παιδιά τους, είδα να πραγματοποιούνται γάμοι, αλλά δεν ένιωσα ποτέ αυτή την οριογραμμή που χώριζε δύο πολιτισμούς. Σε κάθε εκδήλωση χόρευα τους χορούς τους σαν να ήταν δικοί μου, δοκίμαζα τις γεύσεις τους και κάθε χρόνο τέτοια μέρα πάντα τους κοίταζα με αγάπη, να κλαίνε, χωρίς ποτέ να ξεχνάνε.

Αυτό που με εντυπωσιάζει, από την επαφή μαζί τους,είναι ότι διατηρούν μεγάλο σεβασμό για την παράδοση τους, χρησιμοποιούν δική τους διάλεκτο, την ποντιακή και χορεύουν τους χορούς της πατρίδας τους με κάθε ευκαιρία, φροντίζοντας να μην ξεχαστούν ποτέ. Ένας λαός λοιπόν, ξεριζωμένος, γεμάτος θλίψη και νοσταλγία, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, να επιβιώσει σε έναν άλλο τόπο, να δημιουργήσει σπίτι και οικογένεια και να αρχίσει ξανά να ονειρεύεται.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου                                                                           

 

 

Επιστροφή στην κανονικότητα

 

Πώς θα έπρεπε να αντιδράσει μπροστά σε αυτή την αποκάλυψη; Πώς θα έπρεπε να προχωρήσει; Ποια απόφαση θα έπρεπε να πάρει; Να επιτεθεί λυσσαλέα στους ανθρώπους που συνάντησε; Να τους προσπεράσει αδιάφορα και να συνεχίσει; Ή να προσπαθήσει να τους γνωρίσει και να επικοινωνήσει μαζί τους;

Το ίδιο δίλλημα που αντιμετώπισε μία ομάδα προγόνων μας χιλιάδες χρόνια πριν εξακολουθεί να βρίσκεται μπροστά μας σήμερα και με την ίδια αμείωτη ένταση: μια επιλογή που είναι το ίδιο σημαντική και ρητή όπως τότε. Πώς πρέπει να έρθουμε σε επαφή με τους Άλλους; Ποια στάση πρέπει να κρατήσουμε απέναντι τους; *

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα εγκλεισμού και απομόνωσης, ήρθε επιτέλους η στιγμή να γυρίσουμε στην κανονικότητα. Τα τραπεζάκια είναι έξω, ο καθένας μας μπορεί να φτιάξει το πρόγραμμά του με βάση πάντα τα μέτρα και να απολαύσει τη μέρα του, ξεφεύγοντας από τη ρουτίνα της καραντίνας. Ίσως για κάποιους αυτή η αλλαγή να φαντάζει ουτοπία. Ξαφνικά μπορείς να απολαύσεις τον καφέ ή το φαγητό σου μαζί με άλλους ανθρώπους. Να συναναστραφείς μαζί τους, ακόμα και να συνάψεις φιλικές σχέσεις.

Ωστόσο, υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν συνηθίσει ακόμα στην ιδέα της ελευθερίας και συνεχίζουν τις συνήθειες της καραντίνας. Από την άλλη, συνυπάρχουν μαζί μας και οι άνθρωποι που είναι τόσο τρομοκρατημένοι με τον ιό, που αλλάζουν πεζοδρόμιο αν συναντήσουν άνθρωπο, που δεν θέλουν επαφές με φίλους και γνωστούς και προτιμούν να πορεύονται με τόνους αντισηπτικά. Ενώ στο άλλο άκρο, αυτής της πανδημίας, βρίσκονται και εκείνοι που δεν πίστεψαν ποτέ στον ιό, δεν φόρεσαν ποτέ σωστά τη μάσκα τους και προέτρεπαν και τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Αυτή η πανδημία μας χώρισε σε δύο, τρεις και περισσότερες ομάδες, αλλά μας χώρισε και από τους γονείς, φίλους, συναδέλφους. Τώρα όμως που τα πράγματα τείνουν προς το καλύτερο, ας εκμεταλλευτούμε την κάθε στιγμή και ας αρχίσουμε να ζούμε όπως τότε . Γιατί τίποτα δεν είναι βέβαιο.

*Ο άλλος. Ρίσαρντ Καπισίνσκι

Της Σταματίας Γκαραλιάκου