Μολυσμένη επικοινωνία

 

Η τροφή, το βασικό προϊόν για την επιβίωση του ανθρώπου, ήταν στην αρχή τόσο δυσεύρετη, με αποτέλεσμα ο κόσμος να πεθαίνει από πείνα. Με την γεωργική επανάσταση, οι άνθρωποι άρχισαν να καλλιεργούν προκειμένου να τραφούν, όμως πίσω από την επιτυχία βρισκόταν τα φυτοφάρμακα που φέρουν την ευθύνη για πολλές αρρώστιες. Με την πάροδο του χρόνου στο προσκήνιο εμφανίστηκαν μολύνσεις στις αγελάδες και τα πτηνά, ονομαζόμενες ‘’τρελές αγελάδες’’ και ‘’η γρίπη των πουλερικών’’, αντίστοιχα. Ερχόμενοι ωστόσο στο σήμερα, βλέπουμε τους νέους κυρίως να απολαμβάνουν ποικιλία τυποποιημένων προϊόντων και να τα προτιμούν σε μεγάλο βαθμό από το σπιτικό φαγητό. Συνειδητοποιήσαμε έτσι, ότι στην αρχή μπορούσαμε να πεθάνουμε από πείνα στο εξής μπορούμε να πεθάνουμε από μολυσμένη τροφή.

Ο Έλληνας φιλόσοφος Εμπεδοκλής έλεγε ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από την ένωση τεσσάρων στοιχείων : αέρας, νερό, γη και φωτιά. Στην ψηφιακή εποχή, η ενημέρωση υπάρχει σε τέτοια αφθονία που αποτελεί σίγουρα το πέμπτο στοιχείο του παγκοσμιοποιημένου μας κόσμου. 

Η επικοινωνία λοιπόν μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα με τις μολυσμένες τροφές. Συμβαίνει το ίδιο και σε εκείνη. Ιστορικά υπήρξε πολύ σπάνια, σήμερα υπάρχει άλλα όχι ως είδηση, αλλά ως τηλεθέαση, ακροαματικότητα, επισκεψιμότητα. Επιδιώκει μία συνεχόμενη παραπληροφόρηση με μη διασταυρωμένες ειδήσεις, τη δημοσιογραφία των πολιτών να βρίσκεται στο ζενίθ της και τα Fake news να πρωταγωνιστούν καθημερινά στη ζωή μας. Το μέσο πλέον δεν επιθυμεί να μεταδώσει γεγονότα ώστε να πληροφορήσει το κοινό αλλά γεγονότα που θα ‘’ τραβήξουν’’ το κοινό. Όλα αυτά όμως σε κανάλια πληρωμένα από τους υψηλά ιστάμενους ή από ιστοσελίδες κατασκευασμένες με ψευδείς ειδήσεις που θα επιφέρουν τεράστια κέρδη στο αφεντικό τους. Αυτοί είναι και οι λόγοι όπου οι πολίτες ζητούν όλο και πιο έντονα αυτό που ονομάζουμε «οικολογία της ενημέρωσης».

Για να ενημερωθούμε με αξιοπιστία,  θα πρέπει ν απολυμάνουμε τις ειδήσεις και να διεκδικήσουμε την ελάττωση του όγκου της. Λιγότερη ενημέρωση αλλά καλύτερη ενημέρωση. Όπως υπάρχουν βιολογικές τροφές, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε και βιολογική ενημέρωση. Θα πρέπει να μπορέσουμε να αγοράσουμε μία εφημερίδα που θα φέρει την ένδειξη: «Εγγυημένα χωρίς ψεύδη». Να μπορέσουμε να επισκεφτούμε μια ιστοσελίδα που να έχει το σήμα: « Χωρίς ανυπόστατες διαδόσεις». Να δούμε μία εκπομπή στην τηλεόραση που να φέρει φωτεινή προειδοποίηση: «Δεν έχει δοκιμαστεί σε πολίτες». Ή να ακούσουμε μία ραδιοφωνική εκπομπή με το εξής σήμα: «Προϊόν πιστοποιημένης ειδησεογραφίας».  *

*Ιγνάσιο Ραμονέ: Η έκρηξη της δημοσιογραφίας

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Stamatiagara@gmail.com    

Πόσο δυνατή λέξη τελικά η βοήθεια !

 

Η κίνηση βοήθειας ήταν πάντα μία κίνηση αγάπης. Από την μικρή ηλικία, οι γονείς, το σχολείο και η εκκλησία, οι φορείς δηλαδή κοινωνικοποίησης του ανθρώπου, μας είχαν μυήσει σ’ αυτό τον τρόπο σκέψης, να κάνουμε το καλύτερο για τον συνάνθρωπο. Από την μικρή ηλικία, επίσης, βλέπαμε τους γονείς μας να προσφέρουν φαγητό, ρούχα ίσως και κάποια από τα παιχνίδια μας σε άπορες οικογένειες. Μεγαλώνοντας αυτή η πράξη έγινε συνήθεια και από εμάς. Άλλωστε αυτός ήταν και ο σκοπός τους.

Με αφορμή τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι, όπου η ζωή τους οδήγησε  έξω από το σπίτι  ή στην ανεργία, με αποτέλεσμα να μην έχουν ούτε τα απαραίτητα, ομάδες όλων των ηλικιών αλλά και φοιτητές, σχολεία και σύλλογοι κινητοποιήθηκαν και οργάνωσαν μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς με πρόσταγμα το συμφέρον και τη βοήθεια του συνανθρώπου. Ο καθένας έβαζε το ‘’λιθαράκι ‘’ του σ’ αυτό τον αγώνα και έτσι συγκεντρωνόταν τροφή, ενδυμασία, βιβλία και γραφική ύλη για τα παιδιά, και ότι άλλο είχε ανάγκη ο συνάνθρωπος. Η καθημερινή επαφή μαζί τους εκτός από την παροχή αγαθών πρώτης ανάγκης, τους οδήγησε στην σύναψη φιλικών σχέσεων. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον οδηγό ενός βαν να λέει : δεν είμαστε εδώ μόνο για να σας δώσουμε ρούχα – φαγητό και φάρμακα αλλά και να συζητήσουμε για ό,τι σας απασχολεί. Πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι και πρέπει να επικοινωνούμε. Και να μιλάει με τις ώρες μαζί τους, δείχνοντας για άλλη μία φορά πόσο τεράστιος άνθρωπος είναι.  

Η λέξη βοήθεια, ή η υποστήριξη ή η ενίσχυση, ότι προτιμάει τέλος πάντων ο καθένας, δεν αναφέρονται μόνο σε κινήσεις παροχής φαγητού ή αγαθών αλλά σε κινήσεις αγάπης, συντροφιάς, συμπόνιας. Βοήθεια για την ανατροφή των παιδιών, για να μάθουν να περπατάνε, να διαβάζουν. Βοήθεια ώστε να μάθεις να μαγειρεύεις, να καθαρίζεις, να οδηγείς. Βοήθεια όταν την αναζητάς και ο άλλος σπεύδει να σου τη προσφέρει. Όλα αυτά όμως χωρίς αγγαρεία ή κάποιο όφελος, αλλά από μόνος σου με αγάπη.    

Σίγουρα όλοι μας πάνω από μία φορά στη ζωή μας έχουμε ζητήσει αλλά και προσφέρει βοήθεια. Η βοήθεια δεν είναι μόνο μεγάλες πράξεις που κάνοντας τις το ξεφωνούμε σ’ οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά μας, αλλά μικρές καθημερινές πράξεις γεμάτες από σιωπή. Γιατί το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να βλέπεις το χαμόγελο του συνανθρώπου σου χαραγμένο στο πρόσωπό του και η ψυχή σου να πλημμυρίζει από χαρά.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

stamatiagara@gmail.com

Δυστυχώς τα εύσημα απονέμονται σ' άλλους

 

Η προβολή των συγκεκριμένων τηλεοπτικών προγραμμάτων καθημερινά, επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά το μύθο ότι τα μέσα είναι αναποτελεσματικά όπως αυτό διαπιστώθηκε από χρόνιες έρευνες των μελετητών της επικοινωνίας. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι πανίσχυρα και αυτό αποδεικνύεται  μέρα με τη μέρα μέσα από τα θέματα που θέλουν να περάσουν. Πλέον ο πομπός δεν έχει στόχο να ενημερώσει, να περάσει την είδηση, αλλά να μεταδώσει γεγονότα και καταστάσεις που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του τηλεθεατή, αλλά και αφιλτράριστες ειδήσεις με σκοπό την παραπληροφόρηση και την αύξηση των νούμερων τηλεθέασης.

Πόσο έξυπνα όμως είναι τα μίντια και πόσο έξυπνοι ακόμη είναι και οι δημοσιογράφοι της ελληνικής τηλεόρασης(!) Πλάθουν με τόσο ωραίο τρόπο και χωρίς να το καταλάβει κανείς υποθέσεις που οι τηλεθεατές θα ταυτιστούν στο 100%. Κάνουν δηλαδή ασήμαντα πράγματα να μοιάζουν σημαντικά.

Σ’ αυτό που θέλω να καταλήξω είναι στην συνέντευξη μιας γνωστής τραγουδίστριας  την περασμένη εβδομάδα, που φιλοξενήθηκε σε μία εκπομπή  μέσω Skype και το σημαντικό σημείο στην συνέντευξή της είναι πώς τα κατάφερε και διάβαζε τόσο πολλά και δύσκολα μαθήματα για το πανεπιστήμιο της ενώ παράλληλα έκανε πρόβες για τα Mad αλλά ηχογραφούσε και τα καινούρια της τραγούδια.

Δεν με ενόχλησε τόσο το ύφος της συνέντευξης, σχεδόν δεν τη θυμάμαι, αυτό όμως που είναι συνέχεια μέσα στο μυαλό μου είναι για ποιο λόγο τους εντυπωσίασε το γεγονός ότι διαβάζει ενώ παράλληλα εργάζεται. Γνωρίζω πολύ καλά ότι η προβολή της συγκεκριμένης τραγουδίστριας έγινε,  καθώς έχει πολλούς fans και ασκεί μεγάλη επιρροή στο κοινό.

Αν το καλοσκεφτείς η είδηση δεν είναι καθόλου τραγική όπως την έκαναν να φαίνεται, όμως πόσους νέους που διαβάζουν αυτή την περίοδο είτε για τις πανελλήνιες είτε για κάποιο πτυχίο, τους οδήγησε στην ταύτιση; Στο κάτω κατώ είμαστε οι επιλογές μας. Η συγκεκριμένη, από τη δική μου πλευρά, δεν υπάρχει κάτι που στερείται. Έχει μία δουλειά που η ίδια επέλεξε να κάνει, χρήματα για τα προς το ζην, επιπλέον διαφημίσεις με έξτρα λεφτά, χορηγίες για να ντυθεί και να βαφτεί και το μόνο που της μένει είναι το πτυχίο της. Αν όμως έρθουμε στην πραγματικότητα, πόσα παιδιά παλεύουν μόνα τους; Είτε βρίσκονται στην Ελλάδα είτε σε κάποια χώρα του εξωτερικού προσπαθούν να τα καταφέρουν, εργάζονται σε δουλειές που δεν τους αρέσουν, αλλά αναγκάζονται να τις κάνουν για να πληρώσουν  το ενοίκιο, το φαγητό, τα βιβλία και στο τέλος εκπληρώνουν τις σπουδές τους με άριστα.

Φυσικά δεν στηλιτεύω τη συγκεκριμένη τραγουδίστρια ούτε άλλους ανθρώπους του χώρου, όπως προανέφερα είμαστε οι επιλογές μας. Απλά αυτό που προσπαθώ να αποδείξω είναι η μαγεία των ΜΜΕ που μπορεί εύκολα, μέσα σε λίγα λεπτά να σε ανεβάσει αλλά και ταυτόχρονα να σε κατεβάσει. Δυστυχώς δεν επικεντρώνονται σε ανθρώπους που είναι πραγματικοί ήρωες και αν το κάνουν, το κάνουν μια φορά στο τόσο. Αυτούς λοιπόν τους αγωνιστές πρέπει να προβάλει και να προωθεί ως πρότυπα η τηλεόραση σήμερα και όχι αυτούς που ακόμα και αν κατεβάσουν τα σκουπίδια τους, αποτελούν είδηση. Όμως το βλέμμα δεν είναι πάντοτε στραμμένο στον ορίζοντα της αξιοπρέπειας και της γνώσης αλλά εκεί όπου υπάρχει βία, βρωμιά και εκθαμβωτισμός.  

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Stamatiagara@gmail.com    

 

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο

 

Πόσες φορές έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με ανθρώπους όπου μας έχουν προσεγγίσει σκόπιμα, μας έχουν παρουσιάσει ένα ψεύτικο εαυτό και αρκετές φορές μας συμβούλεψαν για κάτι και εμείς χωρίς δεύτερη σκέψη τους ακούσαμε; Η κοινωνία μας είναι γεμάτη από τέτοιου είδους ανθρώπους και δυστυχώς αυτή η συμπεριφορά κληροδοτείτε και από γενιά σε γενιά με σκοπό το φαινόμενο να μην εξαλείψει ποτέ. Το ρήμα ξεγελώ είναι συνώνυμο αυτής της κατάστασης που περικλείει μέσα της πονηριά, αθέμιτα μέσα, πάθη και μίσος. Πώς γίνεται σε μία χώρα με δημοκρατικές ιδέες, με τόση πολιτισμική κληρονομιά, με γνώμονα την ειρήνη και την φιλία να υπάρχουν συμπεριφορές που σταματούν την πρόοδο και μας επιστρέφουν στην αδράνεια ;

Σύσσωμη η πολιτεία το τελευταίο διάστημα υπήρξε δέκτης πολλών αληθειών που διαδραματίστηκαν στον καλλιτεχνικό χώρο. Πολλοί από εμάς αναρωτηθήκαμε και ακόμα αναρωτιόμαστε πώς άριστα μας ξεγέλασαν αυτοί οι άνθρωποι. Ώρες αμέτρητες τους παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση, ανυπομονούσαμε για την επόμενη μετάδοση του επεισοδίου, χρησιμοποιούσαμε τις ατάκες τους που μας χάρισαν πολλές ώρες γέλιου αλλά το πιο ωραίο ήταν ότι πληρώναμε για να τους δούμε. Πόσο καλοί ηθοποιοί ήταν τελικά;

Αυτό όμως το φαινόμενο επικρατεί και στις πιο προσωπικές μας σχέσεις. Όλοι λίγο πολλοί έχουμε ξεγελαστεί από ανθρώπους που άλλο έδειχναν και άλλο ήταν. Τους βάζαμε μέσα στο σπίτι μας, συζητούσαμε μαζί τους, τους αποκαλύπταμε πολλά πράγματα για εμάς αλλά και μία δύσκολη κατάσταση που βιώναμε, ήταν η αιτία να τους συμβουλευτούμε. Από την άλλη πλευρά όμως, αυτό που έχει σημασία, είναι ότι η συζήτηση μαζί τους μας οδήγησε απλώς σε μία άσχημη κατάσταση που αυτή μπορεί να ήταν ένας τσακωμός ή μία λάθος κίνηση και όχι καταστάσεις με παράγοντα την βία. Ευτυχώς όμως τα φέρνει έτσι η ζωή όπου τίποτα δεν μένει κρυφό, όλα αποκαλύπτονται. 

Όπως έχω αναφερθεί και σε προηγούμενο άρθρο μου οι καταστάσεις βίας και ειδικότερα σεξουαλικής βίας αφήνουν ως απόθεμα τόσο ζωντανά συναισθήματα τα οποία σε ακολουθούν σε όλη σου τη ζωή. Κυριευμένος πάντα από άγχος, φόβο αλλά και έλλειψη εμπιστοσύνης στο αντίθετο φύλο, πρέπει να προχωρήσεις και πολλές φορές στον ίδιο χώρο με τον θύτη.

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να κλείσω λέγοντας πώς πρέπει πάντα να προσέχουμε, να φιλάμε τα ρούχα μας για να έχουμε τα μισά όπως λέμε ως λαός, όμως αυτό αποδεικνύεται πώς δεν ισχύει πια. Δικοί μας άνθρωποι αλλά και καλλιτεχνικά πρότυπα που θέλαμε να μιμηθούμε μεγαλώνοντας, αποδείχτηκαν τελικά ότι ήρθαν στη ζωή μας για να καλλιεργήσουν τη διχόνοια και να μας εκμεταλλευτούν, ευτυχώς όμως αυτή η ύπουλη συμπεριφορά βγαίνει στο φως άλλοτε εγκαίρως και άλλοτε με την πάροδο του χρόνου . Έτσι λοιπόν η επιλογή των ατόμων που θα συναναστραφούμε είναι στη βούληση του καθενός!

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

stamatiagara@gmail.com