Μολυσμένη επικοινωνία

 

Η τροφή, το βασικό προϊόν για την επιβίωση του ανθρώπου, ήταν στην αρχή τόσο δυσεύρετη, με αποτέλεσμα ο κόσμος να πεθαίνει από πείνα. Με την γεωργική επανάσταση, οι άνθρωποι άρχισαν να καλλιεργούν προκειμένου να τραφούν, όμως πίσω από την επιτυχία βρισκόταν τα φυτοφάρμακα που φέρουν την ευθύνη για πολλές αρρώστιες. Με την πάροδο του χρόνου στο προσκήνιο εμφανίστηκαν μολύνσεις στις αγελάδες και τα πτηνά, ονομαζόμενες ‘’τρελές αγελάδες’’ και ‘’η γρίπη των πουλερικών’’, αντίστοιχα. Ερχόμενοι ωστόσο στο σήμερα, βλέπουμε τους νέους κυρίως να απολαμβάνουν ποικιλία τυποποιημένων προϊόντων και να τα προτιμούν σε μεγάλο βαθμό από το σπιτικό φαγητό. Συνειδητοποιήσαμε έτσι, ότι στην αρχή μπορούσαμε να πεθάνουμε από πείνα στο εξής μπορούμε να πεθάνουμε από μολυσμένη τροφή.

Ο Έλληνας φιλόσοφος Εμπεδοκλής έλεγε ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από την ένωση τεσσάρων στοιχείων : αέρας, νερό, γη και φωτιά. Στην ψηφιακή εποχή, η ενημέρωση υπάρχει σε τέτοια αφθονία που αποτελεί σίγουρα το πέμπτο στοιχείο του παγκοσμιοποιημένου μας κόσμου. 

Η επικοινωνία λοιπόν μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα με τις μολυσμένες τροφές. Συμβαίνει το ίδιο και σε εκείνη. Ιστορικά υπήρξε πολύ σπάνια, σήμερα υπάρχει άλλα όχι ως είδηση, αλλά ως τηλεθέαση, ακροαματικότητα, επισκεψιμότητα. Επιδιώκει μία συνεχόμενη παραπληροφόρηση με μη διασταυρωμένες ειδήσεις, τη δημοσιογραφία των πολιτών να βρίσκεται στο ζενίθ της και τα Fake news να πρωταγωνιστούν καθημερινά στη ζωή μας. Το μέσο πλέον δεν επιθυμεί να μεταδώσει γεγονότα ώστε να πληροφορήσει το κοινό αλλά γεγονότα που θα ‘’ τραβήξουν’’ το κοινό. Όλα αυτά όμως σε κανάλια πληρωμένα από τους υψηλά ιστάμενους ή από ιστοσελίδες κατασκευασμένες με ψευδείς ειδήσεις που θα επιφέρουν τεράστια κέρδη στο αφεντικό τους. Αυτοί είναι και οι λόγοι όπου οι πολίτες ζητούν όλο και πιο έντονα αυτό που ονομάζουμε «οικολογία της ενημέρωσης».

Για να ενημερωθούμε με αξιοπιστία,  θα πρέπει ν απολυμάνουμε τις ειδήσεις και να διεκδικήσουμε την ελάττωση του όγκου της. Λιγότερη ενημέρωση αλλά καλύτερη ενημέρωση. Όπως υπάρχουν βιολογικές τροφές, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε και βιολογική ενημέρωση. Θα πρέπει να μπορέσουμε να αγοράσουμε μία εφημερίδα που θα φέρει την ένδειξη: «Εγγυημένα χωρίς ψεύδη». Να μπορέσουμε να επισκεφτούμε μια ιστοσελίδα που να έχει το σήμα: « Χωρίς ανυπόστατες διαδόσεις». Να δούμε μία εκπομπή στην τηλεόραση που να φέρει φωτεινή προειδοποίηση: «Δεν έχει δοκιμαστεί σε πολίτες». Ή να ακούσουμε μία ραδιοφωνική εκπομπή με το εξής σήμα: «Προϊόν πιστοποιημένης ειδησεογραφίας».  *

*Ιγνάσιο Ραμονέ: Η έκρηξη της δημοσιογραφίας

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Ποια ευγένεια;

 

Συνήθως, για ότι γίνεται, για οτιδήποτε συμβαίνει, τόσο σε προσωπικό όσο και σε φιλικό επίπεδο, το αποδίδουμε στην κοινωνία. Στα διάφορα προβλήματα και στις δυσκολίες που η ίδια έχει κληθεί να αντιμετωπίσει. Ίσως είναι στη φύση του ανθρώπου να δικαιολογεί το καθετί που συμβαίνει, δίνοντας παράλληλα και το θάρρος, τη δύναμη στον εαυτό του ώστε να μην ‘’πάρει’’ το ζήτημα και τόσο κατάκαρδα.

Οι αγενείς συμπεριφορές στις μέρες μας ανθίζουν. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο λεκτικές, αλλά τις ξεχωρίζουμε και μέσα από πράξεις, κινήσεις και μορφασμούς. Κάποιες από αυτές μας κάνουν να αναρωτιόμαστε γιατί; Μήπως έκανα κάτι χωρίς να το καταλάβω; Άλλες πάλι μας θυμώνουν, αλλά μας δίνουν τη δύναμη να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό, γιατί ως άτομα είμαστε εμφορούμενοι από ευγένεια. Λέξη σπάνια και χρυσή.

Η αγένεια, όπως αναφέρουν οι έρευνες, συναντάται σε ανθρώπους με αλαζονεία, με έλλειψη διακριτικότητας, μεγαλωμένους από γονείς με όμοια συμπεριφορά. Η αγένεια επίσης συναντάται σε ανθρώπους με καλές θέσεις εργασίας, πλημυρισμένους από έπαρση, που κομπάζουν και δεν αναρωτιούνται «τι κάνω;». Από όλους δηλαδή αυτούς που σε θεωρούν κατώτερό τους και με τον τρόπο τους προσπαθούν να σε μειώσουν και άλλο. Τώρα το ποιος μειώνει ποιον, είναι θέμα συμπεριφοράς και αντιμετώπισης.

Τα λεφτά, η εργασία, ο τρόπος ζωής που έχεις επιλέξει δεν σε χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο. Είναι πολύ λίγα για να σε διαμορφώσουν. Αντιθέτως, όταν ο άνθρωπος μπορέσει να απαντήσει στο ερώτημα ποιος είμαι; Θα τον βοηθήσει ώστε να σχηματίσει την προσωπική του ταυτότητα, να επιβιώσει στο πέρασμα του χρόνου ανεπηρέαστος από τις καταστάσεις της δουλειάς και του προσωπικού περιβάλλοντός του. Να καταρρίψει στερεότυπα και παθογένειες και να διαπλάσει τον εαυτό του ώστε να γίνει άτομο έντιμο και σωστό. 

Οι περισσότεροι από εμάς, που βρεθήκαμε σε παρόμοιες καταστάσεις, λίγο πολύ αναρωτηθήκαμε πώς αντιμετωπίζονται τέτοιου είδους συμπεριφορές. Η σωστή απάντηση, κρύβεται μέσα μας, στο ήθος του κάθε ατόμου, στην παιδεία και σε εκείνο που κόπιασε πολύ για να το φτιάξει. Στη λογική του.  

Της Σταματίας Γκαραλιάκου  

Μία συνήθεια που έγινε λατρεία

 

Πολλές φορές στη ζωή μας έχουμε βρεθεί σε αδιέξοδο. Σε μία κατάσταση που μας ‘’πνίγει’’, που μας αναγκάζει να κάνουμε κάτι ώστε να ξεφύγουμε από αυτή. Αρκετοί από εμάς όταν αποφασίζουν να αλλάξουν παραστάσεις, επιλέγουν να κάνουν ένα ταξίδι, να επισκεφθούν ένα όμορφο μέρος, μακριά από όλους και από όλα. Άλλοι πάλι αρκούνται σε μία επίσκεψη σε ένα θέατρο ή στον κινηματογράφο, όπου μέσα από το γέλιο και από λίγες ώρες χαλάρωσης και θεάματος θα φουλάρουν τις μπαταρίες και θα δουν διαφορετικά τα πράγματα. Ενώ κάποιοι άλλοι περιγράφουν τη λύση του προβλήματος με δύο λέξεις: shopping therapy.Τόσο απλό και τόσο αποτελεσματικό, σε μεταμορφώνει κυριολεκτικά ενώ παράλληλα σε αναζωογονεί και σου δίνει το boost που χρειάζεσαι. 

Η καταναλωτική συνήθεια που μας χαρακτηρίζει ως ανθρώπους έχει δύο πλευρές. Εμείς ας κρατήσουμε τη μία, τη λογική κατανάλωση. Δεν είναι τυχαίο ότι μία βόλτα στην αγορά σε κάνει άλλο άνθρωπο. Ανοίγει το μάτι σου, χαλαρώνεις, ξαφνικά ξεχνάς το πρόβλημα που σε απασχολεί και ευθυμείς, ενώ η συναναστροφή με διαφορετικά άτομα ίσως σου δώσουν λύση στο πρόβλημά σου.

Βέβαια όταν μιλάμε για κατανάλωση, η λέξη περιλαμβάνει όλα τα αγαθά που μας προσφέρει η επιστήμη και η τεχνολογία και όχι μόνο τα προϊόντα για καλλωπισμό. Τα αγαθά που χρησιμοποιούμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, βελτιώνοντας και συμβάλλοντας στην ενίσχυση της οικονομίας, στην μείωση της ανεργίας και στην βέλτιστη ψυχολογική μας κατάσταση. Καταναλώνουμε δηλαδή, δημιουργώντας θετικές συνέπειες στη ζωή μας.

Σε όλους αρέσουν τα ψώνια και ειδικά στις γυναίκες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η ημέρα του καταναλωτή ανήκει στο μήνα της γυναίκας!

Για να είμαστε όμως και ρεαλιστές, αυτή η καταναλωτική συνήθεια που μας διακατέχει δεν ξέρω για πόσο θα συνεχίσει να υπάρχει και να βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να επιβιώνει. Τώρα που η ανθρωπότητα είναι αντιμέτωπη με ένα σωρό προβλήματα, πανδημία, πόλεμος, ανατιμήσεις και σίγουρα και με άλλα, ο άνθρωπος ίσως περιορίσει τα πολλά και αρκεστεί στα λίγα και απαραίτητα. Αυτό όμως, με την πάροδο του χρόνου, καθώς οι συνήθειες και ειδικά αυτές που μας χαροποιούν και μας γεμίζουν, δύσκολα κόβονται.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Η γιορτή της γυναίκας

 

 Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας η σημερινή, που κατά τη γνώμη μου οι γυναίκες θα πρέπει να γιορτάζουν κάθε μέρα. Να γιορτάζουν για αυτό που είναι, για τη δύναμή τους, για την ψυχοσύνθεσή τους, για όλα αυτά που προσφέρουν καθημερινά με πολύ ή λίγο κόπο. Για την ισχυρή θέση που κατέχουν μέσα στη κοινωνία, για την αντοχή τους, για τον τρόπο τους να κάνουν τα δύσκολα απλά με μία κίνηση, εξάλλου όλα από τα χέρια τους περνούν. Μας το έχουν αποδείξει άλλωστε από το παρελθόν έως και σήμερα.

Πόνος, αγωνία, αρρώστιες, ανεργία, παιδιά και χίλια δύο άλλα προβλήματα να τις βασανίζουν για χρόνια. Και εκείνες ακόμα εκεί, στέκονται και τα υπομένουν όλα, κρατούν θα μου πείτε το μαγικό τους σκήπτρο και με τις κατάλληλες κινήσεις τα βάζουν όλα σε τάξη.

Το να είσαι μαμά, να δουλεύεις και να συγυρίζεις και το σπίτι, δεν ξέρω μου φαίνεται βουνό. Κάποιες φορές την κοιτάζω και απορώ, πώς τα προλαβαίνει και τα κάνει όλα; Μετά κοιτάζω τον εαυτό μου και με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποιώ πως της μοιάζω, οπότε καθησυχάζω τον εαυτό μου και λέω, εντάξει θα τα καταφέρω στη ζωή μου. Είναι αυτή η δύναμη που παίρνουμε εμείς τα κορίτσια από τις μαμάδες μας- γυναίκες που το αντιλαμβανόμαστε όταν μπαίνουμε για τα καλά στο χορό της ζωής και μας έρχονται οι αναποδιές και τα προβλήματα μαζεμένα.

Ύστερα κοιτάζω τις μεγάλες, τις κυρίες με Κ κεφαλαίο, τις γυναίκες που χόρτασαν τη ζωή τους, που τα έζησαν όλα με τόση ευπρέπεια. Στέκονται και αυτές εκεί και σε κάθε μάζωξη χορεύουν με την ψυχή τους συνοδεύοντας τις μικρότερες τόσο στο χορό όσο και στη ζωή. Μιλώντας μέσα από τα χωρατά για τα δικά τους βιώματα, δίνοντας παράλληλα και τις συμβουλές τους.

Γυναίκες τόσο δυνατές και τόσο εύθραυστες ταυτόχρονα. Που τελικά δεν γεννήθηκαν για την καταστροφή αλλά για να ομορφαίνουν και να κάνουν πιο ενδιαφέρον τη ζωή. Που σου χαρίζουν το πιο πολύτιμο δώρο αλλά οι ίδιες δεν έχουν ανάγκη από δώρα, μόνο από λίγη αγάπη για να τις συνοδεύσει στο δύσκολο δρόμο της ζωής.

Χρόνια μας πολλά λοιπόν!

Της Σταματίας Γκαραλιάκου  

   

Ανακατωσιά στα Γρεβενά

 

Μπορεί το Ρίο ντε Τζανέιρο να είναι το μεγαλύτερο και διασημότερο καρναβάλι του κόσμου, όμως και το Ρίο Γρεβενέιρο έχει τους θαυμαστές του. Ένα έθιμο που ξεκίνησε από τα μέσα του 19^ου αιώνα και συνεχίζεται έως σήμερα με το ίδιο κέφι και ζήλο, ξεσηκώνοντας όλη την πόλη στο πόδι.  

Συστήθηκε ως Ανακατωσάρια, συνέχισε όμως ως Ανακατωσιά. Το τριήμερο γλέντι που διοργανώνεται κάθε χρόνο από το δήμο και αναβιώνει το σαββατοκύριακο των αποκριών, με κύριο χαρακτηριστικό του τα αναμμένα βαρέλια έξω από κάθε μαγαζί και τα τοπικά ακούσματα, αρχίζει κάπως διαφορετικά.

Το έναυσμα της Ανακατωσιάς ανήκει στα τρία σχολεία της πόλης, όπου το μεσημέρι της Παρασκευής, το ένα ντύνει τον γαμπρό, το άλλο τη νύφη και το τρίτο τον κουμπάρο. Η γιορτή ξεκινάει από τα σχολεία με τη συμμετοχή ορχηστρών που μαζί με τους μαθητές διασχίζουν τους δρόμους, καταλήγοντας στην κεντρική πλατεία της πόλης, διασκεδάζοντας με τον υπόλοιπο κόσμο με χάλκινα ακούσματα και μανιταρολιχουδιές. Στους ρυθμούς της Ανακατωσιάς κουνιέται και η καμήλα που κρατούν και χορεύουν τα τρία σχολεία κατά την διάρκεια του γάμου. Ένα έθιμο που επιβίωσε στο πέρασμα του χρόνου και αριθμεί περίπου 70 χρόνια.

Μόλις το σκοτάδι της νύχτας πέσει, οι δρόμοι πλημμυρίζουν από κόσμο. Αφού βάψουν πρώτα το πρόσωπό τους με κάρβουνο, αρχίζουν τον χορό. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες, πολιτιστικοί σύλλογοι, ορχήστρες, djs και Γρεβενιώτικα συγκροτήματα διασκεδάζουν κατοίκους και επισκέπτες, τρώγοντας και πίνοντας παράλληλα μέχρι το πρωί.

Η Ανακατωσιά όμως δεν σταματάει μόνο στην πόλη των Γρεβενών, τα χωριά του δήμου οργανώνουν και αυτά το δικό τους γλέντι. Προετοιμάζουν το άναμμα του φανού από το βράδυ του Σαββάτου, κάνοντας μία μεγάλη θημωνιά με κλαδιά, η οποία πάντα αποτελούσε και θα αποτελεί αιτία ανταγωνισμού στα διπλανά χωριά. Ποιος θα είναι δηλαδή ο μεγαλύτερος φανός. Με άφθονο κρασί και τοπικά εδέσματα γιορτάζουν την αποκριά δίνοντας ζωή στο χωριό.

Ανατρέχοντας στο παρελθόν, θυμάμαι το γάμο που διαδραματίστηκε εκείνες τις μέρες και στο δικό μου χωριό, στη Δήμητρα Γρεβενών. Η συμμετοχή ήταν μεγάλη, σχεδόν όλο το χωριό βοήθησε για την αναπαράσταση. Οι γυναίκες μασκαρεμένες, συγκεντρώθηκαν και μοίρασαν τους ρόλους, αυτοσχεδιάζοντας με ένα στόχο, τη διασκέδαση και το γέλιο. Η νύφη και ο γαμπρός στην καρότσα ενός Datsun, οι συμπεθέρες που στο τέλος μάλωσαν αλλά και ο προικισμένος παπάς χάρισαν στιγμές γέλιου που έμειναν χαραγμένες στις μνήμες μικρών και μεγάλων. 

Αυτές είναι οι απόκριες των Γρεβενών, ξεσηκώνουν και ανακατώνουν όλο τον κόσμο!