Πόση ιστορία γνωρίζουν τελικά οι νέοι;

 

Και αν γνωρίζουν, πόσοι από αυτούς μπορούν να εξιστορήσουν τα γεγονότα εμφορούμενοι με αντικειμενικότητα και δίχως συναισθήματα μισαλλοδοξίας και εγωισμού; Πόλεμοι, κατακτήσεις, απελευθέρωση. Αναρίθμητα γεγονότα κυριευμένα από το πάθος της ελευθερίας αλλά και από αίμα. Ημερομηνίες, συνθήκες συμφιλίωσης και ονόματα που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην ιστορία αυτού του τόπου.

Καθημερινά, είτε μέσα από παιχνίδια γνώσεων είτε από αυτό που ονομάζεται πραγματικότητα καλούμαστε να ανατρέξουμε στο παρελθόν, να θυμηθούμε ένα γεγονός και να δώσουμε τις απαραίτητες πληροφορίες για αυτό. Σε άλλες περιπτώσεις, να συγκρίνουμε το σήμερα με το τότε. Να ‘’μπούμε’’ στη θέση κάποιου άλλου και να σκεφτούμε τι θα έκανε σε ένα πιθανό παρόμοιο γεγονός.

Τον τελευταίο καιρό ακούω συχνά να μνημονεύονται ονόματα όπως του Καραϊσκάκη, προκειμένου να δείξουν με αυτή την αναφορά τη σοβαρότητα του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Στην προκειμένη περίπτωση, η επιβίωση του ‘’Καραϊσκάκη’’ οφείλεται στο ότι υπάρχουν ακόμη ιστορικοί αλλά και άνθρωποι που αγαπούν και γνωρίζουν ιστορία. Σε λίγα χρόνια όμως τα πράγματα θα είναι ίδια;

Θα υπάρχει αυτό το αμείωτο ενδιαφέρον για μάθηση, για ταύτιση και αναμόχλευση των γεγονότων δημιουργώντας καινούργιο υλικό ώστε να μείνει ζωντανό και να συμβαδίσει με την εξέλιξη της τεχνολογίας στο πέρασμα του χρόνου;

Οι νέοι σήμερα, παρασυρόμενοι από την ένταση της καθημερινότητας, το φόρτο του σχολείου αλλά και το κάλεσμα της τεχνολογίας εργάζονται πλέον στο πόδι. Ότι μάθουν είναι της στιγμής, μόλις πάνε σε κάτι άλλο, το μυαλό τους μαθημένο πια, κάνει αυτόματα delete.

Η ιστορία δεν τους συγκινεί, δεν τους αρέσει, τη θεωρούν αρχαία. Ίσως σε πολλά σημεία , να την αμφισβητούν κιόλας. Δεν υπάρχει αυτή η όρεξη για διάβασμα, για μάθηση, δεν βάζουν πλέον και ψηλά τον πήχη. Αρκούνται στις χαμηλόβαθμες σχολές αφού και αυτές μπορούν να τους προσφέρουν αυτό που επιζητούν, διασκέδαση-πάρτι-ανεμελιά.

Βέβαια, να μην τους παίρνει όλους η μπάλα, υπάρχουν και νέοι που ατενίζουν το μέλλον γεμάτο επιτυχίες, έχοντας επίγνωση της κατάστασης την οποία αντιμετωπίζει η χώρα τους αλλά και των γεγονότων που τη συντάραξε. Με όλα αυτά τα εχέγγυα, προχωρούν μπροστά παίρνοντας τώρα αυτοί τη σκυτάλη. Ίσως μέσα από αυτή την ομάδα των νέων να επιβιώσει η ιστορία μας και να γραφεί και άλλη, πάντα με αντικειμενικότητα.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου