Πόση ιστορία γνωρίζουν τελικά οι νέοι;

 

Και αν γνωρίζουν, πόσοι από αυτούς μπορούν να εξιστορήσουν τα γεγονότα εμφορούμενοι με αντικειμενικότητα και δίχως συναισθήματα μισαλλοδοξίας και εγωισμού; Πόλεμοι, κατακτήσεις, απελευθέρωση. Αναρίθμητα γεγονότα κυριευμένα από το πάθος της ελευθερίας αλλά και από αίμα. Ημερομηνίες, συνθήκες συμφιλίωσης και ονόματα που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην ιστορία αυτού του τόπου.

Καθημερινά, είτε μέσα από παιχνίδια γνώσεων είτε από αυτό που ονομάζεται πραγματικότητα καλούμαστε να ανατρέξουμε στο παρελθόν, να θυμηθούμε ένα γεγονός και να δώσουμε τις απαραίτητες πληροφορίες για αυτό. Σε άλλες περιπτώσεις, να συγκρίνουμε το σήμερα με το τότε. Να ‘’μπούμε’’ στη θέση κάποιου άλλου και να σκεφτούμε τι θα έκανε σε ένα πιθανό παρόμοιο γεγονός.

Τον τελευταίο καιρό ακούω συχνά να μνημονεύονται ονόματα όπως του Καραϊσκάκη, προκειμένου να δείξουν με αυτή την αναφορά τη σοβαρότητα του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Στην προκειμένη περίπτωση, η επιβίωση του ‘’Καραϊσκάκη’’ οφείλεται στο ότι υπάρχουν ακόμη ιστορικοί αλλά και άνθρωποι που αγαπούν και γνωρίζουν ιστορία. Σε λίγα χρόνια όμως τα πράγματα θα είναι ίδια;

Θα υπάρχει αυτό το αμείωτο ενδιαφέρον για μάθηση, για ταύτιση και αναμόχλευση των γεγονότων δημιουργώντας καινούργιο υλικό ώστε να μείνει ζωντανό και να συμβαδίσει με την εξέλιξη της τεχνολογίας στο πέρασμα του χρόνου;

Οι νέοι σήμερα, παρασυρόμενοι από την ένταση της καθημερινότητας, το φόρτο του σχολείου αλλά και το κάλεσμα της τεχνολογίας εργάζονται πλέον στο πόδι. Ότι μάθουν είναι της στιγμής, μόλις πάνε σε κάτι άλλο, το μυαλό τους μαθημένο πια, κάνει αυτόματα delete.

Η ιστορία δεν τους συγκινεί, δεν τους αρέσει, τη θεωρούν αρχαία. Ίσως σε πολλά σημεία , να την αμφισβητούν κιόλας. Δεν υπάρχει αυτή η όρεξη για διάβασμα, για μάθηση, δεν βάζουν πλέον και ψηλά τον πήχη. Αρκούνται στις χαμηλόβαθμες σχολές αφού και αυτές μπορούν να τους προσφέρουν αυτό που επιζητούν, διασκέδαση-πάρτι-ανεμελιά.

Βέβαια, να μην τους παίρνει όλους η μπάλα, υπάρχουν και νέοι που ατενίζουν το μέλλον γεμάτο επιτυχίες, έχοντας επίγνωση της κατάστασης την οποία αντιμετωπίζει η χώρα τους αλλά και των γεγονότων που τη συντάραξε. Με όλα αυτά τα εχέγγυα, προχωρούν μπροστά παίρνοντας τώρα αυτοί τη σκυτάλη. Ίσως μέσα από αυτή την ομάδα των νέων να επιβιώσει η ιστορία μας και να γραφεί και άλλη, πάντα με αντικειμενικότητα.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Εγκλωβισμένοι σε στενά μυαλά

 

Τα στενά μυαλά είναι σαν τα στενά παπούτσια. Σε πονάνε, σε πληγώνουν και σε σημαδεύουν, μόνο που στην περίπτωση των παπουτσιών τα βγάζεις και τα πετάς. Σε κάθε τι που θα γίνει, σε κάθε τι που θα ακουστεί, τα στενά μυαλά είναι παρόν ώστε να συλλέξουν πληροφορίες, να τις ανακατέψουν με την καλύτερη σάλτσα και στο τέλος να σου σερβίρουν το αποτέλεσμα. Τι δηλαδή συνέβη και κανείς άλλος δεν το αντιλήφθηκε.

Τι λόγο και συμπέρασμα μπορούν να συντάξουν οι δικηγόροι και οι εισαγγελείς μπροστά τους; Τα στενά μυαλά έχουν ήδη δικάσει και καταδικάσει τον ένοχο, ενώ προηγουμένως έχουν σχολιάσει ευτελώς το θύμα, ενώ σε ένα βαθμό ,ευτυχώς, δείχνουν και λίγη συμπόνια. Οι λαϊκίστικες φράσεις δίνουν και παίρνουν αλλά στη περίπτωση της Θεσσαλονίκης, εκτός από τα γνωστά ‘’τα ήθελες και τα έπαθες’’, ‘’ ποιος ξέρει τι είσαι και του λόγου σου’’ ακούστηκε περίτρανα και το ‘’ πέθανε ο πατέρας σου, η μάνα σου, ο σύντροφός σου, εσύ τι δουλειά είχες να βγεις έξω;’’.

Σύμφωνα λοιπόν με την κοινωνία στην οποία ζούμε και με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, η ζωή του καθενός σταματά όχι όταν ο ίδιος αποδημήσει εις Κύριων, αλλά όταν ένα μέλος της οικογένειας ή ο σύντροφος χαθεί. Το πως αισθάνεται, τι κρύβει μέσα του αλλά και πως μπορεί ο κάθε άνθρωπος να αντιμετωπίσει μία θλιβερή κατάσταση δεν είναι από όλους κατανοητό. Δυστυχώς η προγονοπληξία, σήμερα, δεν επιβιώνει φέρνοντας στο φως μόνο τα ήθη και τα έθιμα, την παράδοση δηλαδή του κάθε τόπου, αλλά σέρνει από πίσω της ακόμα, κάθε ιδέα και στάση τον προγόνων και αυτό περισσότερο από το γυναικείο φύλο.

Πολλοί αναφέρουν ως αιτίες της συγκεκριμένης κατάστασης το μορφωτικό επίπεδο, άλλοι τον τρόπο που έχεις μεγαλώσει, ενώ κάποιοι τον τόπο στον οποίο μένεις. Πριν καιρό, συμφωνούσα και εγώ με αυτές τις αντιλήψεις, τις πίστευα και τις υποστήριζα, βλέποντας όμως την εξέλιξη των πραγμάτων, αναθεώρησα. Αν το ίδιο το άτομο θελήσει να απομακρυνθεί και να άρει κάθε τι στερεοτυπικό, να αλλάξει ιδεολογία και να αρχίσει να σκέφτεται και να πράττει διαφορετικά, τότε ούτε το μορφωτικό επίπεδο, ούτε οι αντιλήψεις της οικογένειας αλλά ούτε και ο τόπος είναι οι παράγοντες που θα τον καθοδηγήσουν, προτάσσοντας τα όνειρά του και τους στόχους του ίσως καταφέρει να παραδειγματίσει και να αλλάξει την ιδεολογία αυτής της κοινωνίας.       

Συχνά λέμε πως η τεχνολογία προχωράει και κάνει θαύματα, ο άνθρωπος πάτησε στη Σελήνη και η ρομποτική σκούπα μας σκουπίζει το σπίτι, εξοικονομώντας έτσι λίγο ελεύθερο χρόνο παραπάνω. Η μη διασταύρωση των πραγμάτων και το κουτσομπολιό δεν συμβαδίζουν με τα επιτεύγματα της επιστήμης, στο μόνο που συμβάλουν είναι στον εγκλωβισμό στα στενά μυαλά.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

  

Η ανθρωπιά

 

« Η ανθρωπιά είναι μία λέξη του καιρού μας, ένας όρος κοινόχρηστος, ένα νόμισμα που κυκλοφορεί σ’ όλα τα χέρια, γιατί συμβαίνει η ανταλλακτική του αξία να είναι πολύ μεγάλη. Μιλούμε για συγγραφείς: «αυτός έχει ανθρωπιά», « αυτός δεν έχει ανθρωπιά». Και με την «ανθρωπιά» εννοούμε φυσικά την συμπόνια, την συμμετοχή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στον γείτονα. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν τον όρο «ανθρωπισμός». Έλεγαν: «αυτός είναι μεγάλος ανθρωπιστής» και με τούτο σήμαιναν μία προσωπικότητα, που ξοδευόταν ολόκληρη να κάμει το καλό».*

Στην εποχή που αναφέρεται ο συγγραφέας, ναι, θα συμφωνήσω, ο κάθε άνθρωπος πάσχιζε να κάνει το καλό, να βοηθήσει τον συνάνθρωπο και μέσα από αυτή την πράξη να προάγει τον αλτρουισμό, την φιλαλληλία, όροι και συνήθειες που στην εποχή μας έχουν σβήσει.

Στις μέρες που ζούμε, η ανθρωπιά έχει χάσει ολότελα το νόημά της. Η παραβίαση των δικαιωμάτων της καθημερινής ζωής, η αδιαφορία απέναντι σε ανθρώπους που χρειάζονται υποστήριξη, η γενικότερη αποστασιοποίηση του ανθρώπου από τα κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα και ο πόλεμος, ενδυναμώνουν περισσότερο την κρίση αυτού του ιδεολογικού κινήματος, της ανθρωπιάς.

Οι συγγραφείς, ωστόσο, εξακολουθούν να μιλούν και να γράφουν για ιστορίες ανθρώπων, άλλοτε οδυνηρές και άλλοτε με λιγότερο πόνο.  Ποιος όμως νοιάζεται για όλα αυτά, λίγοι θα δώσουν σημασία. Ίσως αυτοί που έχουν κάτι παρόμοιο να μας πουν. Που ταυτίζουν τις ζωές τους με το θεατρικό έργο που είδαν ή το βιβλίο που διάβασαν.

Η κοινωνία μας είναι τόσο πολύ γεμάτη, ταυτόχρονα, από κακία και πόνο που πλέον ακούς το πρόβλημα του γείτονα και τρέχεις να σωθείς, λες και θα κολλήσεις. Η διαστρέβλωση του όρου ανθρωπιά και η λανθασμένη χρήση του, έφεραν στο προσκήνιο την υστεροβουλία και απομάκρυναν μια για πάντα την υστεροφημία. Η κοινωνία μας αλλάζει και εμείς θεατές στην τελευταία σειρά.

*Ο σύγχρονος άνθρωπος - Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος    

 

Δύσκολη προσαρμογή

 

Οι γιορτές τελείωσαν και εσύ έχεις κληθεί να γυρίσεις στη δουλειά σου, στο σχολείο ή ακόμα στο σπίτι σου, μετά από τόσες μέρες διακοπών γεμάτες χαρά, δώρα, συγκεντρώσεις και πολύ φαγητό.

Οι περισσότεροι ανησυχούν και αγχώνονται για τα παιδιά, με τις μαμάδες να μετράνε αντίστροφα τις μέρες και να υπενθυμίζουν καθημερινά πως σε 3,2,1 ημέρες θα πας σχολείο. Δημιουργώντας ένα αίσθημα όχι τόσο άγχους όσο αναπόλησης και προσμονής για αυτά που κάνατε με τους συμμαθητές σου αλλά και για τα τόσο ακόμα που είναι μπροστά σας. Αυτή η ανησυχία όμως γρήγορα ξεχνιέται αφού τα παιδιά εύκολα προσαρμόζονται και βρίσκουν τους κανονικούς τους ρυθμούς. Μας το έχουν αποδείξει άλλωστε και παλιότερα.

Οι μεγάλοι πιστεύω είναι αυτοί που θα ανανεώνουν και θα ξανά ανανεώνουν το ξυπνητήρι κάθε πέντε λεπτά, κλέβοντας λίγο ύπνο παραπάνω. Που θα σκέφτονται ότι μόλις γυρίσουν από τη δουλειά θα κοιμηθούν και τέλος αυτοί που ήδη ψάχνουν την επόμενη αργία. Η αλήθεια είναι ότι πάντα θέλεις λίγο παραπάνω διακοπές, ποτέ δεν σου αρκούν αυτές οι μέρες, σα να μην τις χορταίνεις, σχεδιάζοντας καθημερινά καινούρια πράγματα που άλλοτε κάνεις και άλλοτε τα ακυρώνεις για μία χουχουλιάρικη μέρα στο σπίτι με ζεστή σοκολάτα και την αγαπημένη σου ταινία.

Οι διακοπές και οι αργίες δεν είναι όμως για όλους ίδιες. Υπάρχει τόσος κόσμος εκεί έξω που ίσως να μην ξεκουράστηκε καθόλου τις γιορτές, να έπρεπε να δουλέψει για να μεγαλώσει το παιδί του και έλλειπε από το γιορτινό οικογενειακό τραπέζι των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν ξέρω πότε θα βρουν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους, το μόνο που ξέρω είναι ότι αγωνίζονται καθημερινά και είναι στις επάλξεις με ένα συγκεκριμένο στόχο, μία καλύτερη ζωή.

Επιστροφή λοιπόν στην καθημερινότητα και σε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε!