Κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν, προσπαθεί να θυμηθεί κανείς, πότε μπήκε το πλαστικό χρήμα στη ζωή μας και πότε ξεκίνησε ο ίδιος να το χρησιμοποιεί. Αμέτρητα άρθρα έχουν κατά καιρούς γραφεί ήδη από τη χρονιά του 2015, αναφέρω ενδεικτικά δύο, με τίτλους «Πώς θα μπει τέλος στις συναλλαγές με μετρητά» αλλά και το 2017 «Αυτές οι δαπάνες χτίζουν το αφορολόγητο με πλαστικό χρήμα» όπου το συγκεκριμένο άρθρο προσπαθούσε να μας ‘’μάθει’’, σε ποια προϊόντα θα χρησιμοποιούμε το πλαστικό χρήμα ή αλλιώς τις χρεωστικές/πιστωτικές κάρτες, πώς θα γίνονται οι συναλλαγές με το προσωπικό e-banking αλλά και τι είναι επιτέλους τα τερματικά POS.
Με τις προτροπές λοιπόν τόσο των πολιτικών όσο και των δημοσιογράφων, ο Έλληνας άρχισε να υιοθετεί μία στάση η οποία μπορεί στην αρχή να τον ξένισε, στην συνέχεια όμως την βρήκε μπροστά του.
Οι αντιδράσεις και οι απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα ήταν ποικίλες. Από την μία μεριά η τρίτη ηλικία, η οποία δεν ήθελε και δεν μπορούσε σε μεγάλο ποσοστό να συμμορφωθεί στο νέο τρόπο πληρωμών αλλά και είσπραξης χρημάτων. Στη μέση, η ηλικιακή ομάδα των 45 με 65, οι οποίοι στην αρχή αντέδρασαν αρνητικά αλλά προσπάθησαν και συνήθισαν σ’ αυτή την εκδοχή και τέλος στο άλλο άκρο οι νέοι. Για τους νέους ήταν η καλύτερη και ευκολότερη λύση καθώς έχουν μυηθεί από πολύ νωρίς στη ιντερνιτική ζωή και ότι αυτή συνεπάγεται.
Στις 28 Ιουνίου 2015 η Ελληνική κοινωνία και όχι μόνο, βρίσκεται αντιμέτωπη με τους κεφαλαιακούς ελέγχους ή στον αγγλικό όρο με τον οποίο καθιερώθηκε, Capital controls. Οι τράπεζες κλείνουν και το όριο ανάληψης ημερησίως είναι τα 60 ευρώ. Θέλοντας και μη οι πολίτες στρέφονται στη χρήση καρτών για κάθε τους αγορά, με αποτέλεσμα την μεγάλη αύξηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών και την εγκατάσταση σχεδόν παντού POS. Η ημερήσια ανάληψη με την πάροδο του χρόνου αυξάνεται, μέχρι το Σεπτέμβριο του 2019 που καταργήθηκε πλήρως ο περιορισμός.
Βγαίνοντας νικητές από το συγκεκριμένο στίβο μάχης και απευχόμενοι μια παρόμοια μελλοντική κατάσταση, συνεχίζουν να ζουν με συνοδοιπόρο το πλαστικό χρήμα που για κάποιους πλέον είναι μία υποχρεωτική γραμμή ζωής, καθώς διακινώντας έτσι τις συναλλαγές απαλλάσσονται από τους φόρους. Χιλιάδες προσωπικά e –banking αλλά και εφαρμογές που μας έκαναν τη ζωή πιο εύκολη αντικαθιστώντας το χαμένο χρόνο στην ουρά της τράπεζας, μας προετοιμάζουν για μία κατάσταση που κανείς δεν είχε προβλέψει.
Ο Φεβρουάριος του 2020 είναι η χρονιά ορόσημο, στην οποία θα ξεχάσουμε ότι κληροδοτήσαμε. Η συνήθεια των περισσοτέρων να ρίχνει τα σεντς από τα ρέστα στον κουμπαρά και το χόμπι των μικρών αλλά και των μεγάλων να συλλέγουν χαρτονομίσματα και κέρματα από άλλες χώρες, σταματούν. Τώρα το μυαλό είναι κυριευμένο από την πανδημία που έχει πλήξει τον κόσμο. Έτσι, τις συνήθειες και τα χόμπι όλων μας έρχονται να αντικαταστήσουν τα απολυμασμένα πλέον χρήματα ή η πιστωτική κάρτα που την ακουμπάς μόνο εσύ. Βρισκόμαστε λοιπόν στην εποχή του Covid 19 αλλά και στην εποχή όπου το ποσοστό των ηλεκτρονικών συναλλαγών αγγίζει το 90% . Παρατηρούμε μία οικονομία να γονατίζει αλλά από την άλλη πλευρά τις διαδικτυακές πωλήσεις να κατέχουν την κορυφή. Εδώ πλέον δεν έχουμε όριο ημερήσιας ανάληψης έχουμε όμως το ρητορικό ερώτημα: ποιος άραγε να άγγιξε αυτά τα λεφτά ;
Είτε λοιπόν αυτό λέγεται κεφαλαιακός έλεγχος είτε πανδημία ,οι καταστάσεις αλλά και η τεχνολογία εκεί θα μας οδηγούσαν. Εμείς περιμένοντας στωικά, αποδεχόμαστε ότι καινούριο εμφανίζεται στην ζωή μας, με ή χωρίς ενδοιασμούς. Χρησιμοποιούμε το πλαστικό χρήμα αλλά και όλα τα e- και αναμένουμε τι αυτό θα μας επιφέρει. Το θέμα είναι ότι πλέον μάθαμε σ’ αυτό τον τρόπο ζωής και ότι δύσκολα θα τον αλλάζαμε.
Της Σταματίας Γκαραλιάκου
