Αξιέπαινο παράδειγμα μιας ουτοπίας

 

Πρόσφατα, σε άρθρο του, ο αρχισυντάκτης της καθημερινής αναφέρθηκε στην πολιτική, η οποία δεν προσελκύει πια τα καλύτερα μυαλά αλλά και στους ταλαντούχους και χαρισματικούς ανθρώπους οι οποίοι αποφεύγουν κάθε ανάμιξη με την πολιτική, προτάσσοντας πρώτα από όλα την οικογένεια τους και την ιδιωτικότητά τους.

Πράγματι, τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι η πολιτική ανακυκλώνει τους ίδιους ανθρώπους, με παρόμοια οράματα, σκέψεις και παρελθόν αλλά με διαφορετικό χρώμα σημαίας.

Η κοινωνία, έχει ανάγκη να αλλάξει, άλλωστε οι ίδιες οι καταστάσεις το επιζητούν. Και αν κάποτε η ψήφος κληροδοτούνταν από γενιά σε γενιά τώρα κληροδοτείται και το επάγγελμα του πολιτικού. Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν βαδίζουμε μπροστά, μένουμε στάσιμοι, αφού οι ίδιες οι απόψεις και τα έργα μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο.

Βλέπεις, οι μορφωμένοι και αξιόλογοι άνθρωποι προτιμούν την ηρεμία τους, περιορίζονται στη δουλειά τους, στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και έχοντας ανεπτυγμένη την κρίση τους και την πνευματική τους ικανότητα, δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τέτοιου είδους ανθρώπους. Έτσι, ζουν όσο μπορούν αποτραβηγμένοι από τα κοινά ευρύνοντας διαρκώς τον ορίζοντα των σκέψεων τους.

Αν σκεφτούμε τώρα πόσο θα άλλαζε η κοινωνία μας από ένα χαρισματικό ηγέτη σίγουρα θα εκπλησσόμασταν από τα αποτελέσματα και τις εξελίξεις.  Ο αληθινά μορφωμένος διακατέχεται από αδέσμευτες απόψεις, δέχεται τη διαφορετικότητα και δεν δρα υποσκάπτοντας τη ζωή του άλλου. Δεν περηφανεύεται και δεν κομπάζει για τον εαυτό του. Παντού οι πράξεις του προδίδουν το χαρακτήρα και την αξία του. Δεν είναι ισχυρογνώμον και δογματικός αλλά πρόθυμος να συμπληρώνει συνέχεια το ψυχοπνευματικό του υπόβαθρο.

Ο μορφωμένος λοιπόν συμβάλλει αποφασιστικά στη βελτίωση της ανθρωπότητας σε κάθε τομέα και επηρεάζει θετικά σε μεγάλο βαθμό τους γύρω του, κάνοντάς τους να προσπαθούν να τον φτάσουν και να τον μοιάσουν. Αποτελεί αξιέπαινο παράδειγμα και πρότυπο, που υιοθετώντας τις τακτικές του, ο καθένας θα μπορούσε να πάει μπροστά και να επιζήσει.

Σταματία.

Δύσκολη η επιστροφή

 

Ο Σεπτέμβριος, είναι ο μήνας που οι περισσότεροι εύχονται να μην φτάσει ποτέ. Από κάποιους έχει θεωρηθεί μεταβατικός μήνας μιας και συνδέει τη ξεγνοιασιά με τη επιστροφή στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα της δουλειάς και στο σχολείο. Από κάποιους άλλους, ανήκει και αυτός στο καλοκαίρι. Ωστόσο, παρά τα λεγόμενα των ανθρώπων, οι όμορφες καλοκαιρινές περιπλανήσεις έρχονται να συναντήσουν το εβδομαδιαίο πρόγραμμα και τις υποχρεώσεις.

Πώς γίνεται, όμως, η άδεια ενός μήνα ή οι τρίμηνες διακοπές να μας αποσυντονίζουν και να μας βγάζουν πάντα εκτός προγράμματος; Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου λέει το γνωστό άσμα, περικλείοντας μέσα του όλο το καλοκαίρι, αφού η θάλασσα είναι η κύρια αιτία της αποδιοργάνωσης. Αυτή δηλαδή που μας χαλαρώνει και μας κάνει να ονειρευόμαστε, να σχεδιάζουμε το αύριο χαμογελώντας, που μας βοηθάει να ανακτήσουμε δυνάμεις για αυτά που έρχονται, που μας δίνει τροφή για σκέψη και που μας καθιστά δεκτικούς στα διαφορετικά πνευματικά ρεύματα των ανθρώπων που γνωρίζουμε κοντά της. Αυτά είναι αρκετά για να καταλάβουμε πόσο την αγαπάμε.  

Από την άλλη μεριά,  η μετάβαση γίνεται πιο ομαλά, πιο συνειδητοποιημένα, αφού οι βροχές και οι ασταθείς θερμοκρασίες βοηθάνε στην φθινοπωρινή προσαρμογή. Για κάποιους ο Σεπτέμβριος έχει μία γλυκιά αίσθηση, μία μυρωδιά, που μαζί δημιουργούν μία προσμονή για όλα εκείνα που πρόκειται να έρθουν, για αυτά που περιμένουμε και ευχόμαστε να εκπληρωθούν. Στον αντίποδα, υπάρχουν και οι άνθρωποι για τους οποίους οι διακοπές και η ξεγνοιασιά τώρα ξεκινάει, που ετοιμάζουν τα πράγματά τους ως χειμερινοί κολυμβητές ή απλώς αρέσκονται σε περιπάτους στο βουνό αναπνέοντας καθαρό αέρα.

Είτε ξεκινάς τώρα τις διακοπές σου είτε έχεις επιστρέψει ήδη στις υποχρεώσεις σου, ένα είναι σίγουρο, μέσα στο χειμώνα κάπου θα συμβαδίσουμε!

Σταματία.