Μία διαφορετική ανταπόκριση

 

‘’Αυτός που γράφει για την επικαιρότητα έχει, αντίθετα, να κάνει με ένα τρελοκομείο όπου μόλις σημειώθηκε εξέγερση, όπου μόλις ξέσπασε πυρκαγιά, όπου πλημμύρισε το υπόγειο και όπου η κατάσταση αλλάζει ανά πεντάλεπτο’’, έλεγε ο Ρίσαρντ Καπισίνσκι στο βιβλίο του «Η Αυτοπροσωπογραφία ενός ρεπόρτερ». Ένας πολεμικός ανταποκριτής που βρέθηκε στην καρδιά του πολέμου, ρίσκαρε τη ζωή του για τα μεγάλα ιδανικά και πρόσφερε ένα ξεχωριστό ρεπορτάζ.

Το δημοσιογραφικό ταξίδι ανά τον κόσμο είναι ένα δύσκολο, θανατηφόρο και μοναχικό ταξίδι. Βρίσκεσαι μέσα στη μάχη, καταγράφεις και παράλληλα αγωνιείς για τη ζωή σου. Το να λες τα γεγονότα όπως ακριβώς συμβαίνουν, χωρίς να επηρεάζεσαι από διάφορες ειδήσεις και απόψεις του καναπέ που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, είναι πολύ δύσκολο και ειδικά σήμερα. Σίγουρα κάποιες ειδήσεις ακούγονται παλιές, όμως, δεν είναι ανακυκλώσιμες.

Στην εποχή του Καπισίνσκι, η δημοσιογραφία και συγκεκριμένα το ρεπορτάζ ήταν δύσκολο, εξουθενωτικό, αλλά πάντα αληθινό. Αν αναλογιστούμε τις δυσκολίες της εποχής, την απουσία της τεχνολογίας και τις κακουχίες που επικρατούσαν, λίγοι θα ήταν οι πραγματικοί ανταποκριτές και έτσι είναι αφού όπως ο ίδιος αναφέρει, λίγοι είναι οι άνθρωποι που κάνουν ρεπορτάζ σε διεθνή κλίμακα, οι περισσότεροι προτιμούν να αποσυρθούν και να γίνουν διευθυντές.

Σήμερα, η ανταπόκριση ενός γεγονότος είναι πιο εύκολη. Επικίνδυνη μεν, γιατί βρίσκεσαι σε μία χώρα με πόλεμο αλλά με όλες τις ευκολίες και τις ανέσεις γύρω σου. Κάποιες φορές εξακριβώνεις τις πληροφορίες που διαβάζεις και αναπαράγεις, άλλες πάλι όχι. Η κεκτημένη ταχύτητα, τα μηχανάκια της AGB και η προσέλκυση της προσοχής σε ωθούν να υιοθετήσεις διαφορετικές τακτικές.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ρεπόρτερ έριξαν αρκετή σάλτσα στα λεγόμενά τους, εξέφρασαν αμέτρητες απόψεις και φημολογίες για να καλύψουν τον απαιτούμενο χρόνο και κυκλοφόρησαν φωτογραφίες μιας άλλης εποχής, πλαισιώνοντας έτσι τα κείμενά τους.

Είναι αυταπόδεικτο πλέον, ότι σε αυτό το επάγγελμα και ειδικά σε αυτή τη θέση του ανταποκριτή, χρειάζεται να είσαι εμφορούμενος τόσο από γνώσεις και εξυπνάδα όσο και από τύχη. Είσαι σε μία εμπόλεμη ζώνη και δεν γνωρίζεις αν θα επιστρέψεις. Ο ίδιος επέστρεψε με σωματικά και ψυχικά τραύματα, με το δημοσιογραφικό τέλεξ και το σημειωματάριο του. Μακάρι οι νέοι ανταποκριτές και γενικά οι δημοσιογράφοι να έχουν τον ίδιο ζήλο και μεράκι για τη δουλειά τους. Μια δημοσιογραφία πραγματική και καθαρή.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Φαίνεσθαι ή είναι;

 

Καθημερινά, γινόμαστε θεατές των εξελίξεων του διαδικτύου. Μέχρι ένα σημείο όλα φαίνονται να κυλούν ομαλά, αφού απολαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία τις δυνατότητες που μας προσφέρει, σε τέτοιο επίπεδο που να ξεχνάμε τι πραγματικά συμβαίνει από πίσω.

Το ίντερνετ, θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με ένα περίπτερο που απλώνει την πραμάτεια του στο σπίτι μας. Ο συνδυασμός του υπολογιστή και του ίντερνετ είναι ένα παράθυρο στον κόσμο. Αυτό περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα, όλοι την ανθρώπινη γνώση στην καλή και στην κακή της παραλλαγή. *

Η covid εποχή μας υπέδειξε ένα καινούριο κομμάτι του διαδικτύου και μας έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνουμε τις γνώσεις μας ώστε να δουλέψουμε και να κάνουμε μάθημα μέσα από αυτό. Σίγουρα τώρα, όλα μοιάζουν πιο εύκολα και πιο γρήγορα αφού με ένα κλικ τακτοποιείς τις περισσότερες υποχρεώσεις σου. Επιπλέον, το ίντερνετ λειτουργεί και ως ένα δωμάτιο με ψυχαγωγία, τόσο μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα όσο και μέσα από τα παιχνίδια ο χρήστης περνάει ευχάριστα την ώρα του, ενώ παράλληλα συμβάλει και στην εξάλειψη συναισθημάτων αμηχανίας, ντροπής, κοινωνικής και εθνικής μειονεξίας.

Ωστόσο, η κοινωνία μας αρκετά συχνά αναφέρεται στην συρρίκνωση του λόγου και ειδικά των εφήβων, με κύριο παράγοντα την καθημερινή υπερβολική χρήση του διαδικτύου. Μία υπόθεση που επιβεβαιώνεται και από έρευνες. Η χρήση λατινικών χαρακτήρων, οι συντομογραφίες και η κυριαρχία της αγγλικής γλώσσας ευθύνονται για την απομάκρυνση των περισσοτέρων ανθρώπων από τη μητρική τους γλώσσα. Ενώ οι ψευδείς ειδήσεις, οι απάτες, η εμπορευματοποίηση των πάντων και η δυνατότητα αγοράς του οτιδήποτε από τον καναπέ σου, αποτελούν τις υποδόριες κινήσεις του διαδικτύου.

Και όλα αυτά σε ένα μικρό χρονικό διάστημα, από την εξέλιξη  του web1.0 στο web2.0. Τώρα αναμένουμε να δούμε τι θα μας φέρει το web3.0. Τα πλεονεκτήματα θα υπερτερούν των μειονεκτημάτων ή το αντίστροφο;    

*Τάσος Καφαντάρης: «Βοήθεια το παιδί μπήκε στο ίντερνετ»

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Η εσφαλμένη ενημέρωση του δελτίου ειδήσεων

 

Συχνά γίνεται λόγος, για το πόσο έχει αλλάξει η θεματολογία στα δελτία ειδήσεων. Πόσο συχνά προβάλλονται δυσάρεστες ειδήσεις και πόσο αυτές επηρεάζουν την ψυχολογία τόσο των ενηλίκων όσο και των παιδιών. Η τηλεόραση το κύριο μέσο μετάδοσης πληροφοριών, έχει εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα τόσο φοβίας όσο και εθισμού.  

Η είδηση, ως ορισμός, είναι η πληροφορία για κάποιο γεγονός που είναι ασυνήθιστο, πρωτοφανές και νέο. Δεν είναι όμως περίεργο που στις μέρες μας τα πρωτοφανή γεγονότα περιλαμβάνουν μόνο δολοφονίες, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και αρρώστιες; Απουσιάζει δηλαδή η πρωτοτυπία, έτσι όλο και πιο κοινότοπες ειδήσεις  βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με συχνή επανάληψη.

Από την άλλη πλευρά, αυτή η τακτική σίγουρα θέλει κάτι να κρύψει αλλά ταυτόχρονα και να περάσει. Με αυτές τις ενέργειες η κοινωνία έχει χωριστεί σε δύο ομάδες. Η μία μεριά είναι καθηλωμένη μπροστά στην τηλεόραση, αναμασά οτιδήποτε την τροφοδοτεί, χωρίς να το εξετάζει και να το εξακριβώνει, υιοθετώντας παράλληλα και μία πεσιμιστική, απαισιόδοξη στάση για ζωή. Ο επηρεασμός ωστόσο δεν εντοπίζεται μόνο στην ψυχολογία των συγκεκριμένων ανθρώπων αλλά και στο λεξιλόγιό τους. Η εκφορά προτάσεων με αρνητική ορολογία, αποδεικνύει πόσο η είδηση επιδρά στη ζωή μας.

Απεναντίας, η ομάδα των πιο συνειδητοποιημένων ατόμων, προτιμάει μία προσωπική και επιλεκτική ενημέρωση. Σχηματίζοντας τη δική του γνώμη μέσα από τις ειδήσεις που εκείνος επιλέγει να διαβάσει και να αναπαράγει. Σίγουρα, η τηλεόραση είναι απενεργοποιημένη, βοηθώντας σε αυτή την περίπτωση και τα παιδιά που πλέον έχουν γίνει θύματα αυτής της βαρβαρότητας. Είναι βάναυσο για ένα παιδάκι να έρχεται καθημερινά αντιμέτωπο με πλήθος δυσάρεστων ειδήσεων και να αναπτύσσονται μέσα του αρνητικά συναισθήματα για τη ζωή και για τους ανθρώπους.

Παλαιότερα, παρακολουθούσαμε ειδήσεις για να μορφωθούμε, να δούμε τη συμβαίνει στο πλανήτη μας, ποια είναι τα επιτεύγματα της επιστήμης αλλά και τι σημαίνει το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο δημοσιογράφος, εμπλουτίζοντας έτσι το λεξιλόγιο μας. Σήμερα, τα κεντρικά δελτία ειδήσεων είναι ο φόβος και ο τρόμος της κοινωνίας γενικότερα. Αποτελούν εστία μόλυνσης και αναπαραγωγής ακραίων συμπεριφορών. Συνεπώς, προβάλλουν μία δημοσιογραφία που δεν σβήνει αλλά αλλάζει.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου  

 

Εσύ αποφασίζεις ποιος είναι ο δρόμος σου

 

Οι αποφάσεις, ως η τελική κρίση, από τη φύση τους θέτουν τον ανθρώπινο νου σε σκέψεις. Αποφάσεις που άλλοτε αφορούν την κοινωνία και την εύρυθμη λειτουργία της και άλλοτε το ίδιο το άτομο προσωπικά. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι η αιτία, που ο ανθρώπινος νους δημιουργεί και τα αντίστοιχα συναισθήματα.

Έχουμε κλιθεί πολλές φορές στη ζωή μας, από την παιδική ηλικία ακόμη, να απαντήσουμε σε  ερωτήματα που αφορούν το μέλλον μας, από το ποιος θα είναι ο φίλος μας έως τι τελικά θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας. Οι αποφάσεις αυτές σίγουρα έχουν χρόνο, λόγο και αιτία.

Είναι η ίδια η ζωή, που μας φέρνει αντιμέτωπους με  σημαντικά γεγονότα, με ανεκπλήρωτα όνειρα και με ανθρώπους, που πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις. Σε κάθε περίπτωση, η όποια δυσκολία, αξιολογώντας τα πράγματα στο τέλος, γίνεται ευκολία. Λες και ένα μαγικό χέρι, τα τακτοποίησε όλα τόσο αρμονικά, σωστά και το κυριότερο απαλλαγμένα από πολύ άγχος.

Άλλωστε σπάνια κανείς ψυχανεμίζεται το τέλος, ή την επιλογή της σωστής απόφασης. Είμαστε αυτό που επιλέγουμε να είμαστε. Ζούμε όπως έχουμε αποφασίσει και κάνουμε ελεύθερα την κάθε απόφαση πράξη. Αν το καλοσκεφτείς, με λίγη θέληση όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να είσαι έτοιμος για την όποια αλλαγή. Αρκεί να βοηθήσεις και εσύ στην όποια αλλαγή και να την αποδεχτείς θετικά.

Οι αποφάσεις, όμως, δεν φέρνουν πάντα και τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σε τοποθετούν σε ένα κλοιό και σε επιστρέφουν πίσω, από εκεί που ξεκίνησες για να εξετάσεις και να εξακριβώσεις τι τελικά πήγε λάθος αλλά και να αναθεωρήσεις λέγοντας ότι τελικά θα έπρεπε να επιλέξεις κάτι άλλο.

Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι αφήνονται στη τύχη, δεν ξέρω και αν όντος υπάρχει τύχη ή απλώς η δικές σου μικρές παρεμβάσεις σε οδηγούν. Όπως και να έχει, οι αρνητικές σκέψεις ευθύνονται για τις λάθος αποφάσεις.

Be positive!

Της Σταματίας Γκαραλιάκου