Ποια είναι η δική σου κοσμοθεωρία;

 

Εσύ τι γνώμη έχεις για τον κόσμο στον οποίο ζεις και σε περιβάλλει; Σε ανησυχούν τα όσα διαδραματίζονται, τα ζητήματα που προκύπτουν και όλα αυτά που εσύ καλείσαι να αντιμετωπίσεις; Έχεις σκεφτεί ποτέ να αναλάβεις δράση και να προσπαθήσεις να τα ανατρέψεις; Συνήθως σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Έτσι και εδώ, υπάρχουν οι δύο όψεις των ανθρώπων.

Εσύ αλήθεια τι άνθρωπος είσαι; « Ζεις στο κόσμο το δικό σου ;» Όπως λέει και το γνωστό άσμα που είχαμε χιλιοακούσει και χιλιοτραγουδήσει όταν ήμασταν παιδιά, επαναπαύεσαι στον καναπέ σου και απλώς σχολιάζεις, κρίνεις και επικρίνεις την καθημερινότητα, χωρίς να ζεις μαζί της; Συνεχίζεις να διατηρείς τις ίδιες απόψεις, που δεν μπορεί άνθρωπος είσαι, με την πάροδο του χρόνου και με την εμπειρία που αποκτάς, θα το αλλάξεις το στενό σου το μυαλό, και τις κληρονομείς και στους απογόνους σου ή ξεκάθαρα, δεν σε ενδιαφέρει τίποτα, αφού μέσα στη γυάλα σου τρως, πίνεις και περνάς ωραία;

Ή μήπως είσαι από εκείνους, ξέρεις, τους ελάχιστους, που αγωνιούν, πασχίζουν και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, δικό τους και συνεπώς και της κοινωνίας; Εξάλλου, τα φωτεινά, ανοιχτά και απαλλαγμένα από κάθε τι στερεοτυπικό πηγαίνουν τον κόσμο σε άλλο επίπεδο. Το top δεν ξέρω αν ποτέ το αγγίξουμε, αλλά και ένα βήμα τη φορά, είναι αρκετό νομίζω.

Εσύ αλήθεια τι άνθρωπος είσαι; Είναι μία πολύ καλή ερώτηση στην οποία θα πρέπει να απαντήσουμε όλοι, φυσικά, ανεμπόδιστα και αληθινά. Ίσως τότε μπορέσουμε να διορθώσουμε συμπεριφορές και να καλλιεργήσουμε ενδιαφέρον. Μαζικά, μεθοδικά και όχι μεμονωμένα.  Εσύ τι λες, θα τα καταφέρουμε;

Επιστροφή στο παρελθόν ή απλώς μια μπλόφα;

 

Ειρήνη-Πόλεμος. Ένα θέμα που έχουμε αναλύσει, γράψει και εκφράσει γνώμη σε σχεδόν όλες τις τάξεις του Δημοτικού, του Γυμνασίου και αργότερα σε συζητήσεις για μία ταινία που είδαμε και αναρωτηθήκαμε τι τραγικές καταστάσεις έζησαν, πραγματικά τόσοι λαοί. Αλλά μέχρι εκεί και πάντα πλημμυρισμένοι με λύπη και συμπόνια, χωρίς άγχος και φόβο και ευχόμενοι να επικρατεί μόνο ειρήνη.

Πώς όμως, σε μία στιγμή μπορούν να ανατραπούν όλα; Όλο αυτό τον καιρό ακούγαμε για ένα πιθανό πόλεμο, που σίγουρα κανένας μας δεν πίστευε, δεν περίμενε και δεν ευχόταν να συμβεί. Μέθοδος εκφοβισμού ίσως να λέγαμε οι περισσότεροι. Συνέβη παλιά, γιατί υπήρχαν σοβαροί λόγοι. Η ελευθερία μας, η κατάκτηση της χώρα μας, η θρησκεία μας. Τώρα, σε μία εποχή που σχεδόν όλες οι μεγάλες κρίσεις λύνονται με διάλογο και ανάμεσα στους ηγέτες επικρατεί διαφάνεια, σεβασμός και αλληλεγγύη, γιατί να αποσταθεροποιήσουμε την ειρήνη και να προβούμε σε ένοπλες συρράξεις;

Όλα αυτά ίσως να μην είναι αρκετά, αφού πλέον οι λαοί ξεσηκώθηκαν, οι άνθρωποι αναζητούν καταφύγιο, οι προσευχές και οι παρακλήσεις ευχόμαστε να εισακουστούν και οι στρατιώτες είναι σε ετοιμότητα. Η προοπτική του πολέμου σίγουρα δημιουργεί αισθήματα ανασφάλειας, που προξενούν στο άτομο απροθυμία και αποθάρρυνση αφού για οτιδήποτε σκέφτεται να πράξει, το θεωρεί άσκοπο. Μόνο κάθεσαι, περιμένεις και αποζητάς τις μέρες που ήσουν ξέγνοιαστος.

Σίγουρα η κατάσταση είναι πολύ τραγική. Οι περισσότεροι ηγέτες πασχίζουν ώστε να την αποτρέψουν, ενώ τα σενάρια για κυρώσεις δίνουν και παίρνουν. Το θέμα είναι ότι ο πόλεμος δεν θα περιοριστεί μόνο σε αυτές τις δύο χώρες, αλλά σε όλη την Ευρώπη, αφού πολλά κράτη θα υποδεχτούν πολίτες, οι τιμές των προϊόντων, του φυσικού αερίου και του ηλεκτρισμού θα εκτοξευτούν και εμείς θα πληρώνουμε για τα λάθη των άλλων. Ας ελπίσουμε ότι όλη αυτή η ένταση είναι μία μπλόφα που στοχεύει στην αποδυνάμωση της ουκρανικής οικονομίας και στο να σπείρει διχόνοια στην Ε.Ε.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου  

 

Όταν μιλούν οι γονείς

 

Η εκφορά λόγου, η έκφραση γνώμης, η άποψη είναι σημαντικά εχέγγυα στη ζωή του ανθρώπου. Από μικρή ηλικία, πολλοί γονείς προτρέπουν τα παιδιά να διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία, λογοτεχνία, να ασχολούνται με τη μουσική και τον αθλητισμό. Όλα αυτά, ώστε να διευρυνθούν οι ορίζοντες, να ‘’ανοίξει’’ το μυαλό τους και να καλλιεργηθούν.

Εκτός όμως από τις βασικές γνώσεις που αποκτά το παιδί από τον προσωπικό μόχθο, αρχίζει να μιμείται σε πολλά τους γονείς του. Οι κινήσεις, ο τρόπος ομιλίας, η επανάληψη λέξεων και φράσεων, η συμπεριφορά, είναι τα κοινά στοιχεία που αντιγράφουν τα παιδιά. Σίγουρα μέχρι ένα σημείο, η όλη διαδικασία είναι αστεία, τι γίνεται όμως όταν οι απόψεις των μεγάλων χρησιμοποιούνται αυτολεξεί και από τους μικρότερους;

Η είδηση, για την έγκριση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων της ‘’Ελληνικής Αγωγής’’ του Άδωνη Γεωργιάδη, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και σχολίων από γονείς και εκπαιδευτικούς, τόσο στο Facebook όσο και στο Twitter. Ο αρνητικός σχολιασμός, οι υποκειμενικές και γεμάτο χλευασμό απόψεις αλλά και τα πολιτικά σχόλια δημιούργησαν τις αντίστοιχες ιντερνιτικές παρατάξεις.

Διαβάστηκαν και ακούστηκαν από τους ενεργούς χρήστες , ίσως και από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, σίγουρα όμως διαβάστηκαν, ακούστηκαν και καταγράφηκαν από τα μικρά παιδιά, που αύριο, μόλις τους δοθεί η ‘’τροφή’’ θα εκφράσουν την άποψη των γονιών τους και όχι τη δική τους.

Αύριο που οι απόψεις της μαμάς και του μπαμπά ίσως θα ευθύνονται που μάλωσαν με τη φίλη/ο τους, που δεν ήταν τόσο ισχυρές και δεν θα ανήκουν στην πλειοψηφία και που εκφέροντάς τες ατόφια, ο δάσκαλος θα τους τιμωρήσει. Και όλα αυτά για ένα θέμα που δεν καταλαβαίνουν και δεν προσεγγίζουν παιδιά.  Για ένα θέμα που όταν θα καταλάβουν, θα έχουν τη δική τους άποψη που σίγουρα θα είναι πιο σωστή και θα επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά το έργο της Άλκης Ζέης «Τα παιδιά στη Βουλή, οι μεγάλοι στο σκαμνί!»

Της Σταματίας Γκαραλιάκου