Ο επαναπατρισμός των γλυπτών τίθεται ξανά στο τραπέζι

 

Πρόσφατα ο πρωθυπουργός, μέσα από άρθρο του, εξωτερίκευσε την ιδέα του για την επιστροφή των Παρθενώνειων γλυπτών στην γενέτειρα χώρα τους, με τον Μπόρις Τζόνσον να χαιρετίζει και να είναι θετικός σε αυτή του την πρόταση. Έτσι το θέμα τίθεται ξανά υπό συζήτηση.

  Η παράδοση καταρχάς, για ένα έθνος αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι του, καθώς έχοντας το ως βάση, πηγάζει και σχηματίζεται η νοοτροπία και η φυσιογνωμία του κάθε λαού. Το άτομο μαθαίνει να συμπεριφέρεται με γνώμονα το καλό της πατρίδας του, να διαδίδει και να κληροδοτεί την παράδοση από γενιά σε γενιά, αλλά και να εφευρίσκει τρόπους, ώστε η πνευματική κληρονομιά να αντέχει στο χρόνο.

Προσεγγίζοντας το θέμα από την ιστορική του πλευρά, τα Παρθενώνεια γλυπτά, ως αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνισμού, εφόσον παρουσιάζονται κατακερματισμένα και ημιτελές και σε τόπους που δεν αποτελούν την γενέθλια πατρίδα τους, στερούνται αισθητικής αλλά και πολιτισμικής αξίας. Η ιστορία της Ελλάδος, ως γνωστόν, συνηθίζει να αποτυπώνεται στις μνήμες των ανθρώπων μέσα από τα ιστορικά βιβλία, αλλά περισσότερο από την απεικόνιση στις τοιχογραφίες και στα γλυπτά που επιβίωσαν.

Έχοντας σύμφωνο τον Βρετανό πρωθυπουργό αλλά και την στήριξη πολλών Βρετανών που κάνουν λόγο «για αδικία που βαραίνει τις καρδιές όλων των Ελλήνων», τώρα είναι η στιγμή να αδράξει την μοναδική ευκαιρία η κυβέρνηση, για την επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα. Μία κίνηση που θα χαρακτηριστεί η έναρξη για την επιστροφή και άλλων γλυπτών που φιλοξενούνται σε χώρες του εξωτερικού.

Αψηφώντας εικασίες και παραφιλολογίες που στηρίζονται στην ανεπάρκεια της συντήρησης και του εξοπλισμού που κατέχει η Ελλάδα και συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα του θέματος, θα ήθελα να τονίσω ακόμη μία φορά, την σπουδαιότητα των έργων και την αξία του μνημείου, ολοκληρωμένο. Τα γλυπτά πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, καθώς δεν είναι μόνο ο τόπος που βεβαιώνεται πολιτιστικά μέσω των μνημείων, είναι και τα μνημεία που βεβαιώνονται αισθητικά μέσω του γενέθλιου τόπου τους. Ας ελπίσουμε λοιπόν στον επαναπατρισμό των γλυπτών και στην επικράτηση της μιας ονομασίας, Παρθενώνεια  γλυπτά.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Τα λάθος μηνύματα των αναρτημένων κειμένων

 

Ή διαφορετικά διαβάζω μόνο τον τίτλο και βγάζω τα ανάλογα συμπεράσματα. Η συγγραφή ενός άρθρου/ κειμένου βασίζεται πολλές φορές σε επιστημονικά δεδομένα ενώ κάποιες άλλες, περικλείει μέσα του μόνο την προσωπική γνώμη του δημοσιογράφου. Η επικοινωνιακή δράση που λαμβάνει χώρα ανάμεσα στον συντάκτη και τον αναγνώστη δημιουργεί τα ανάλογα νοήματα, βασισμένα πάντα στο μορφωτικό επίπεδο, στην κουλτούρα και στη συμβολική διάσταση της πραγματικότητας.

Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς τι ώθησε τον συγγραφέα να συντάξει ένα κείμενο, τι κρύβεται πίσω από αυτό, ποια ήταν η εμπειρία του και άλλα συναφή που δεν γνωρίζουν αρκετοί, που δεν ασχολούνται με την τέχνη της γραφής. Οι οπτικές γωνίες είναι πολλές και διαφορετικές ενώ εκείνο που ξεχωρίζει είναι πώς θα προσεγγίσεις ένα γεγονός και θα το μεταβιβάσεις.

Η ελληνική έντυπη δημοσιογραφία μας έχει χαρίσει πολλά, αξιόλογα και έξυπνα γραμμένα κείμενα που έχουν διαβαστεί και ξανά διαβαστεί, ειδικά από τους ελάχιστα ειδήμονες αυτού του επαγγέλματος. Ωστόσο, αφού είδαν το φως της δημοσιότητας, σίγουρα έχουν ελεγχθεί και αξίζουν την όποια ανάρτηση.

Η ενασχόληση με την συγγραφή κάποιους τους γοητεύει παρόλο που τον εκτόπισμά της είναι μικρό και αργό. Το να έχει κάποιος προσωπική άποψη και να την εκφράζει είναι πολύ σημαντικό. Μπορεί να επιβιώσει στις δύσκολες καταστάσεις και να τα βγάλει καλά εις πέρας μέσα στον ορυμαγδό της ελληνικής κοινωνίας. Αρκεί όμως αυτή η άποψη που αναπαράγει να μην είναι λανθασμένη και ξεσηκώνει. Σε αυτή την περίπτωση στην οποία είμαστε συνηθισμένοι, εξάλλου, δημιουργούνται  παρερμηνείες και παρεξηγήσεις, αφού η κοινωνία στην όποια συναναστρεφόμαστε αναζητά συχνά τροφή για τέτοιου είδους καταστάσεις.

Εμείς είμαστε το μέσο*

 

Κάθε φορά που παρακολουθώ την εκπομπή του κ. Ευαγγελάτου, κάθε φορά στο μυαλό μου έρχεται το βιβλίο του Gillmor Dan, που αναφέρεται στο είδος των λαϊκών δημοσιογράφων που παίρνουν τις ειδήσεις στα χέρια τους, ρίχνοντας παράλληλα άπλετο φως στην αλλαγή που συμβαίνει στο πώς παράγουμε και καταναλώνουμε τις ειδήσεις.

Κατά καιρούς στην συγκεκριμένη εκπομπή φιλοξενούνται άνθρωποι με διαφορετικά επαγγέλματα , για να εκφράσουν την άποψη τους γύρω από το καίριο ζήτημα της εποχής, τον κορωνοϊό και να έρθουν σε αντιπαράθεση με τον κύριο ‘’Ε’’.  Αλλά και καλεσμένοι με σύμφωνη κοινή γραμμή με τον παρουσιαστή, προσπαθώντας να ρίξουν λάσπη στα μάτια των τηλεθεατών, να τους παρακινήσουν και να εισπράξουν τα ανάλογα ποσά.

Μέσα από την μέγιστη δραματοποίηση του γεγονότος, πλαισιωμένο πάντα με εικόνες από τάφους, εντατικές και μελαγχολικές μουσικές, μας παρουσιάζουν μία πεσιμιστική πραγματικότητα, με τους ευκολόπιστους και δυνητικά εύκαμπτους, να δίνουν ψωμί στους ψυχολόγους και ψυχιάτρους αντίστοιχα.

Το να υπηρετείς με αγάπη και πίστη τη δουλειά σου, το καταλαβαίνω. Είναι κάτι που σπούδασες, κυνήγησες και τελικά το πέτυχες. Το να υπηρετείς όμως ένα προϊόν, εκμεταλλευόμενος τη θέση που κατέχεις, τα μέσα που διαθέτεις και κάθε φορά να προκαλείς εκνευρισμό προσπαθώντας να περάσεις την άποψη σου, ως τη μόνη σωστή, αυτό όχι, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Οι εικόνες που χρειαζόμαστε τώρα, ως κοινωνία, είναι εκείνες που θα μας γεμίσουν με ελπίδα και αισιοδοξία, που θα μας βεβαιώσουν ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς, πληροφορώντας μας με τις πιο απαραίτητες και σημαντικές ειδήσεις τις πανδημίας.

Η δημοσιογραφία τελικά, δεν ξέρω αν θα σβήσει λόγω της εξέλιξης των νέων μέσων, η αξιόπιστη δημοσιογραφία  όμως, είμαι σίγουρη ότι θα χαθεί, αν δεν το έχει κάνει ήδη, εξαιτίας της φιλοχρηματίας, της ανηθικότητας και του σκοταδισμού.

*Εμπνευσμένος από το βιβλίο «Εμείς είμαστε το μέσο» του Gillmor Dan.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου       

Σεβασμός και ηλικία

 

Την περασμένη εβδομάδα γιορτάστηκε η επέτειος του «ΟΧΙ» με τιμές και δοξασίες, παρά τις δυσκολίες που μας έχει επιβάλει η  Covid-19 και με την τήρηση όλων των υφιστάμενων μέτρων.

Είδαμε, τα περισσότερα σχολεία της Ελλάδος, να παρελαύνουν, να καταθέτουν στεφάνια και να εκφωνούν ποιήματα. Είδαμε όμως και τα σχισμένα τζιν, τις φόρμες, τις κοντές μίνι φούστες, τα νυσταγμένα πρόσωπα και τα ατίθασα μαλλιά. Όλα αυτά που δεν συνάδουν με την τίμηση των προσώπων εκείνης της ημέρας.

Αυτό που παρατήρησα ωστόσο, είναι ότι ο σεβασμός ανήκει στην ηλικία και στο μυαλό τους καθενός. Τα μικρότερα σε ηλικία παιδάκια ήταν προσεγμένα και αξιοπρεπώς ντυμένα, καθώς το ντύσιμο το επιμελήθηκαν οι μαμάδες, δίνοντας παράλληλα και τα εχέγγυα για το μέλλον. Απεναντίας, οι μεγαλύτεροι δεν δίστασαν να μας δείξουν πόση πλήξη τους προκαλεί η συγκεκριμένη ημέρα, που φόρεσαν ότι βρήκαν μπροστά τους.

Είπαμε να είμαστε απλοί , ανέμελοι και απελευθερωμένοι από τα ταμπού και τους τύπους, όχι όμως να προβάλουμε μία εικόνα αντιαισθητική και κακόγουστη . Εξάλλου η όλη εκδήλωση πραγματοποιείται, όχι ως μια τυπική διαδικασία αλλά για να εκφράσουμε εκτίμηση και σεβασμό προς τη μνήμη των ηρώων.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου