Η έρευνα του Reuters για το 2021

 

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε η πολυσέλιδη έρευνα του Ινστιτούτου Reuters για τα ΜΜΕ. Τα ερωτήματα ήταν πολλαπλά και αφορούσαν τόσο τα παραδοσιακά όσο και τα νέα μέσα, τη σχέση τους με τους ανθρώπους αλλά και την covid εποχή. Η έρευνα για το 2021 ανέδειξε σημαντικά αποτελέσματα, όπως πάντα διακρίνοντας τα, σε θετικά και αρνητικά.

Όσον αφορά τα καλά νέα, ο τοπικός τύπος φαίνεται να κερδίζει το κοινό και να αναπτύσσει μία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Και αυτό, γιατί τα τοπικά μέσα είναι πιο κοντά στους πολίτες, απαιτούν από τους πολιτικούς διαφάνεια και δεν επιζητούν συμφέροντα. Επίσης η σχέση αυτή χτίζεται και μέσω των δημοσιεύσεων που αφορούν γάμους, βαπτίσεις, κηδείες αλλά και από την άλλη μεριά ‘’παλεύουν‘’ ώστε να προσφέρουν μία γενικότερη ενημέρωση, με αναρτήσεις για τον καιρό, τα κοινά και προβολή των ειδήσεων για την πανδημία. Η έρευνα ακόμα, ξεχωρίζει ως σημαντική στιγμή για τη χώρα το ελληνικό #metoo αλλά και την ανάδειξη των podcasts με το 40% των online αναγνωστών να απαντάει πως ακούει κάποιο.

Στα αρνητικά της έρευνας περιλαμβάνονται ο μιντιακός κατακερματισμός που επικρατεί σήμερα, η έλλειψη εμπιστοσύνης των μέσων και η σύνδεσή τους με τα πολιτικά συμφέρονται, με σκοπό τη δημοσίευση συγκεκριμένων ειδήσεων και την υποστήριξη μίας πολιτικής παράταξης. Ωστόσο, η προτίμηση του κοινού να επιλέγει τα κοινωνικά δίκτυα για ενημέρωση και συγκεκριμένα το Facebook, φαίνεται να δυσανασχετεί τους περισσότερους, αφού τα  social media όπως ανέφερε και ο κύριος Μητσοτάκης ‘’αποτελούν απειλή για την δημοκρατία’’ ενώ παράλληλα, στο Facebook δεν υπάρχει έλεγχος των ψευδών ειδήσεων.

Η παγκόσμια αυτή έρευνα έδωσε στο φως σημαντικά συμπεράσματα τόσο για τα τοπικά όσο και για τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ανατρέποντας την εικόνα που ο κάθε ένας είχε σχηματίσει, αλλά δίνοντας συγχρόνως και τη δυνατότητα να συγκρίνουμε τα εγχώρια με τα ξένα μέσα. 

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

Μία ερώτηση δίχως μέλλον

 

Η ερώτηση ‘’τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις ;’’ κυριαρχεί στα περισσότερα λεξιλόγια του κόσμου και συνεχίζει να κληροδοτείται αψηφώντας λίγο την σημερινή κατάσταση, όπου άλλο σπουδάζει κανείς και άλλο καταλήγει να επαγγέλλεται στο τέλος. Όλα τα παιδιά από τη μικρή τους ηλικία ονειρεύονται το μελλοντικό τους επάγγελμα, με κυρίαρχο για τα κορίτσια τη δασκάλα και για τα αγόρια τον ποδοσφαιριστή. Ίσως το τελευταίο να είναι πιο ρεαλιστικό και να ευδοκιμήσει, κάνοντάς το είτε ως χόμπι είτε για λίγο καιρό επαγγελματικά.

Το πρόβλημα όμως είναι αλλού. Μέχρι να τελειώσει η εκπαιδευτική διαδικασία και να αποφοιτήσεις, κανείς, ποτέ δεν σου έχει περιγράψει ή εξηγήσει την κατάσταση που επικρατεί εκεί έξω. Μία κατάσταση χαοτική. Έτσι, πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν εργάζονται οι νέοι και θεωρούν το επάγγελμα του σερβιτόρου (ένα επάγγελμα αξιοσέβαστο και τίμιο), το μέλλον τους. Δυστυχώς, οι παρωπίδες αργούν πολύ να αφαιρεθούν και όταν αφαιρεθούν, αντικρίζουν ένα κόσμο διαφορετικό, με γκρεμισμένα όνειρα, με αναζήτηση οποιαδήποτε δουλειάς  και με ένα αβέβαιο μέλλον που ίσως σε βρει σε μία χώρα του εξωτερικού.

Μακάρι να γνωρίζαμε όλοι τι πραγματικά συμβαίνει, μακάρι να είχαν φροντίσει είτε οι γονείς είτε οι εκπαιδευτικοί να μας μιλήσουν, μακάρι τα μυαλά μας να μην πετούσαν τόσο πολύ γιατί η προσγείωση ήταν απότομη. Από την άλλη μεριά όμως, πώς να τα εξηγήσεις σε ένα έφηβο; Και αν του γκρέμιζες τόσο νωρίς ότι είχε χτίσει; Η ουσία είναι ότι όλοι με κάποιο τρόπο θα επιβιώσουμε, το θέμα είναι όμως ως πότε θα κυριαρχεί αυτή η ερώτηση και θα επερωτάται σε κάθε νέο; Μήπως στο κοντινό μέλλον παραλλαχθεί λίγο;      

Της Σταματίας Γκαραλιάκου  

Οι αναπτυσσόμενες χώρες στο επίκεντρο

 

Ήρθε επιτέλους η στιγμή να ασχοληθούμε και με τις αναπτυσσόμενες χώρες, τώρα όπου οι μεταλλάξεις του κορωνοϊού γίνονται όλο και πιο απειλητικές. Η απόφαση των  G7 να εντείνουν τις προσπάθειες του εμβολιασμού στις αναπτυσσόμενες χώρες και ειδικότερα στην Αφρική λόγω των σοβαρών εξάρσεων του κορωνοϊού έχει λόγο ύπαρξης.

Σχεδόν όλοι γνωρίζουμε τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτές τις χώρες, τις επονομαζόμενες τρίτες χώρες, ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε πολύ αλλά πλέον δεν τις καλύπτει. Τις κακουχίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι, το μορφωτικό επίπεδο, καθώς οι αρρώστιες όπως το AIDS, η φυματίωση, η ελονοσία, τους εμποδίζουν ώστε να παρακολουθήσουν τα καθημερινά τους μαθήματα.  Οι κακές υποδομές σε συνδυασμό με το ανειδίκευτο προσωπικό είναι η αιτία όπου η θνησιμότητα στις συγκεκριμένες χώρες αγγίζει ένα υψηλό ποσοστό ενώ η έλλειψη επενδύσεων και βιομηχανικής παραγωγής δεν βοηθάει στη βελτίωση της οικονομίας.

Τόσα χρόνια ποτέ δεν άκουσα να καταβάλλονται προσπάθειες είτε από την Ευρωπαϊκή ένωση είτε από μεμονωμένα κράτη με σκοπό να βοηθηθούν οι άνθρωποι που ζουν σε χώρες με χαμηλό δείκτη ανάπτυξης. Μόνο μη κερδοσκοπικές εταιρείες και σχολεία έσπευδαν σε κάθε ανάγκη να βοηθήσουν, στέλνοντας τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα με δικά τους έξοδα και πάντα με χαρά για τον συνάνθρωπο. Τώρα, το 2021, όπου οι θάνατοι από κορωνοϊό και από μεταλλάξεις αυξάνονται καθημερινά, τώρα ο κύριος Μπάϊντεν αποφάσισε να δείξει ενδιαφέρον και για αυτές τις χώρες αναφέροντας σε δηλώσεις του ότι, « οι δωρεές δεν δίνονται με ανταλλάγματα, το κάνουμε για να σώσουμε ζωές». Φυσικά και είναι αυτός ο λόγος, αλλά δεν μας διευκρινίζει σε ποιες ζωές πραγματικά αναφέρετε. Από την άλλη πλευρά, είναι μία καλή κίνηση. Ίσως μετά τις δωρεές εμβολίων ακολουθήσουν και άλλες προσπάθειες με στόχο την εξάλειψη της φτώχειας και τη βελτίωση των συνθηκών αυξάνοντας έτσι και το προσδόκιμο ζωής, που σε αυτές τις χώρες είναι τα 52 έτη.

Ας ελπίσουμε λοιπόν σε μία καλή συνεργασία των G7 και σε μία επιτυχημένη προσπάθεια για αυτούς τους ανθρώπους που η εκμετάλλευση και η πείνα είναι οι λέξεις που τους χαρακτηρίζουν. Ας δώσουμε μία ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους να αλλάξουν λίγο τις ζωές τους έστω και με τον εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού. Και ποιος ξέρει οι συγκεκριμένοι ηγέτες ίσως είναι περισσότερο φιλάνθρωποι και συμπονετικοί και ενδιαφέρονται για την παγκόσμια ευημερία.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου   

stamatiagara@gmail.com

Κοινωνικό ενδιαφέρον και όχι κουτσομπολιό

 

Ο Καπισίνσκι στην Αυτοπροσωπογραφία του, αναφέρεται στο πόσο αρέσει στο κοινό να μαθαίνει πράγματα για την προσωπική ζωή του δημοσιογράφου ή κάποιου καλλιτέχνη. Παροτρύνοντας έτσι τους νέους δημοσιογράφους να γράφουν κατά διαστήματα για δικές τους εμπειρίες και καταστάσεις που έχουν βιώσει , αυξάνοντας με αυτό τον τρόπο την επισκεψιμότητα στους ιστότοπους.

Αν αναλογιστούμε τα λόγια του κορυφαίου δημοσιογράφου του 20^ου αιώνα, θα διαπιστώσουμε ότι δεν παρεκκλίνει και πολύ από την πραγματικότητα. Ειδικά στη σημερινή εποχή, όπου ο καταναλωτισμός και η μανία για απόκτηση όλων και περισσοτέρων αντικειμένων, είναι στο αποκορύφωμα. Σε όλους  λίγο πολύ αρέσει να μαθαίνει πράγματα για τη ζωή του άλλου, πού είναι, με ποιον είναι, τι φοράει, τι συζητάει. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να ξεχνάς για λίγο τα δικά σου προβλήματα, ίσως πάλι αυτό το κοινωνικό ενδιαφέρον, σε καμία περίπτωση κουτσομπολιό, να σε οδηγήσει στο αντίθετο άκρο. Στη μανιακή αναζήτηση πληροφοριών αλλά και στη μετάδοση τους με διαφορετικό τρόπο.

Αυτό που θα μπορούσε να δικαιολογήσει ελάχιστα την συγκεκριμένη κατάσταση, είναι ο μιμητισμός ανθρώπων της τηλεόρασης. Η καθημερινή προβολή και επαφή με κάποιον τρόπο μαζί τους, μας παρασύρει στην υιοθέτηση συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Αλλά μόνο σε αυτή την περίπτωση. Όταν όμως δεν κρατάς τις απαραίτητες αποστάσεις, οδηγείσαι και σε λανθασμένες συμπεριφορές.

 Και στο σημείο αυτό θα ήθελα πολύ να αναφερθώ στο check in και στην καθιέρωση του ‘’ αν δεν κάνεις check in σημαίνει ότι δεν βγαίνεις’’ που πιστεύουν πολλοί και δυστυχώς αρχίζει να μένει και σιγά σιγά θα κληροδοτείται κιόλας . Η λανθασμένη αυτή εντύπωση από την συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων που ανέφερα παραπάνω, δείχνει πόσο τους αρέσει το φαίνεσθαι και όχι το είναι. Δεν τους ενδιαφέρει πώς περνάν αλλά να δει ο κόσμος που βρίσκονται, δεν καλλωπίζονται για τον εαυτό τους αλλά για τους άλλους και φυσικά δεν απολαμβάνουν ποτέ την στιγμή γιατί το μυαλό τους είναι αλλού. Ευτυχώς όμως καθιερώθηκε και το ‘’ οι καλύτερες στιγμές δεν έγιναν ποτέ  check in’’ και ισορρόπησαν λίγο τα πράγματα

 Όσο παράξενο και να ακούγετε σε κάποιους, οι ζωές των άλλων έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, ειδικά από ανθρώπους που θαυμάζουμε ή τραβούν την προσοχή. Το θέμα όμως είναι να ζεις τη δική σου ζωή και να μην επιζητάς το διαφορετικό. Μόνο κάποιες κλεφτές ματιές μπορούν να δικαιολογηθούν.  Και όσον αφορά τα λόγια του καταξιωμένου δημοσιογράφου, ναι,  ίσως κάποιες προσωπικές διηγήσεις μπορούν να καταγραφούν, δίνοντας μια διαφορετική νότα στα θέματα της επικαιρότητας.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου