Αυτό που με ώθησε να συγγράψω το συγκεκριμένο άρθρο, ήταν το τηλεφώνημα της δεκαεξάχρονης ξαδέρφης μου, η οποία δεν μπορούσε να καταλάβει για πιο λόγο δεν εργάζομαι, γιατί δεν ψάχνω για δουλειά και γιατί δεν πηγαίνω να εργαστώ σε κάποια καφετέρια. Ύστερα από αυτό λοιπόν, συνειδητοποίησα πως η λέξη ανεργία δεν ηχεί στα αφτιά των εφήβων και ίσως να μην την χρησιμοποιούν και στο λεξιλόγιο τους. Για αυτό το λόγο αποφάσισα να ξεκινήσω το άρθρο μου κάπως έτσι..
Η Ανεργία είναι η κατάσταση ενός
ατόμου, που, ενώ είναι ικανό, πρόθυμο και διαθέσιμο να απασχοληθεί, δεν δύναται
να βρει εργασία.
Συνειδητοποίησα
ακόμη, ότι δεν γνωρίζουν και τι γίνεται εκεί έξω από θέμα εργασίας. Νομίζω πώς
όπως εμείς έτσι και αυτοί στο μυαλό τους έχουν ένα μέλλον με το δρόμο για την
εργασία ορθάνοικτο, χωρίς εμπόδια, με έναν ικανοποιητικό μισθό, ο οποίος θα
τους καλύπτει όλα τους τα έξοδα, θα είναι τελείως ανεξάρτητοι από τους γονείς
και ίσως οι περισσότεροι από αυτούς να φαντάζονται το μέλλον τους ως
σερβιτόροι, γιατί πλέον, το 2020 αυτό είναι το πρότυπο των περισσοτέρων. Ίσως,
πολλά από τα παιδιά αυτά να μην γνωρίζουν ότι η ανεργία αποτελεί πλέον μία
κοινωνική μάστιγα, ένα πλήγμα, ένα τεράστιο πρόβλημα, που μένει και θα μείνει
άλυτο, όσο και αν οι πολιτικοί αρχηγοί επιμένουν ότι ανοίγουν θέσεις εργασίας.
Ίσως επίσης να μην γνωρίζουν ότι ο ανώτερος μισθός δεν επαρκεί ούτε για τα προς
το ζην, ότι οι περισσότεροι δουλεύουν μαύρα και η εργασία τους δεν έχει σχέση
με το αντικείμενο των σπουδών τους. Ίσως ακόμη να τους διαφεύγει ότι στο σύνολό
τους, το μεγαλύτερο ποσοστό στηρίζεται και εξαρτάται από τους γονείς ή
εγκαταλείπει την γενέτειρα πατρίδα τους και βγαίνουν στο εξωτερικό.
Κανείς
όμως, από τους εφήβους, δεν θα μπορέσει να καταλάβει πώς δημιουργήθηκαν όλα
αυτά, πώς δηλαδή φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Η γνώμη μου είναι, ότι ευθύνεται
και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα η νοοτροπία του Έλληνα, καθώς επιθυμεί επαγγέλματα όπως
γιατρός, δικηγόρος ή εκπαιδευτικός πιστεύοντας πώς θα ενταχθεί στο σύστημα της
εργασίας αμέσως αφού ολοκληρώσει τις σπουδές του. Επίσης, η απερισκεψία και η
ανωριμότητα της ηλικίας, που δεν βοηθάνε τον νέο να επιλέξει την σχολή με
κριτήριο τις ικανότητές του αλλά με κριτήριο την καλύτερη φοιτητική ζωή
αποτελεί ένα ακόμη πρόβλημα.
Όλα
αυτά λοιπόν έχουν ως αντίκτυπο, σήμερα, ο νέος να φτάνει στο σημείο να
κατηγορεί τον εαυτό του για το επάγγελμα που διάλεξε, να σκέφτεται ότι αν είχε
διαβάσει περισσότερο ίσως να σπούδαζε κάτι που θα είχε μεγαλύτερη ζήτηση, να
γεμίζει με ενοχές το μυαλό του που δεν μπόρεσε να είναι αυτόνομος και εξαρτάται
ακόμα από τους γονείς του και ξαφνικά να
βρεθεί στη θέση όπου θα έχει χάσει την διάθεσή του, την κοινωνικότητα του,
καθώς η ανεργία του στερεί το θεμελιώδες δικαίωμα, τη ζωή.
Ας βγάλουμε λοιπόν τις παρωπίδες από τους
έφηβους και ας τους μιλήσουμε για τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία, τόσο
το σχολείο όσο και η οικογένεια ώστε το παιδί να έχει μια ευρεία εικόνα της
πραγματικότητας. Όσο για εμάς που βρισκόμαστε ακόμα στην αναζήτηση αλλά και στη
ζήτηση ευελπιστούμε κάποια στιγμή όλοι αυτοί οι πολιτικοί που υποστηρίζουν πως
το φαινόμενο της ανεργίας σιγά σιγά εξαλείφεται, να μας προσδιορίσουν ποια
είναι τα κριτήρια και οι γνώσεις για να βρούμε εργασία.
Της
Σταματίας Γκαραλιάκου
