Και να που πάλι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κάλπη και τα
τόσα ψηφοδέλτια που μας περιμένουν για την ανάδειξη του πολιτικού αρχηγού. Και
καλά αυτοί που θα ψηφίσουν το κόμμα που φανατικά υποστηρίζουν όλα αυτά τα
χρόνια ή αυτοί που το έχουν κληροδοτήσει από γενιά σε γενιά ή αυτοί που άλλαξαν
γνώμη και θα ψηφίσουν διαφορετικό κόμμα από αυτό που ψήφισαν την προηγούμενη
δεκαετία γιατί τελικά τους εκφράζει καλύτερα. Τι γίνεται όμως με τους νέους; Τι
γίνετε όταν ακούνε, συχνά τους πολιτικούς αρχηγούς, να αναφέρουν στις ομιλίες
τους ότι το μέλλον ανήκει στα χέρια των νέων, επιρρίπτοντας έτσι την ευθύνη και
αναγκάζοντας τους να προσέλθουν στην κάλπη έχοντας στο μυαλό τους συνέχεια αυτή
τη φράση; Τι γίνετε όταν πριν τις εκλογές δέχονται τις υποσχεσιολογίες του κάθε
πολιτικού; Όταν δηλαδή σου τάζουν θέσεις εργασίας πατώντας σε στο ευαίσθητο
σημείο και μετά τις εκλογές δεν θυμούνται τίποτα; Αυτοί οι νέοι άραγε τι να
σκέφτονται; Θα ψηφίσουν ή όχι; Αν πουν όχι θα χαρακτηριστούν μη ενεργοί πολίτες
και ότι αφήνουν το μέλλον στη κρίση των άλλων. Αν πάνε να ψηφίσουν, τι να
ψηφίσουν; Ποιο είναι το κόμμα που τους εκφράζει περισσότερο, αφού όλοι
υπόσχονται τα ίδια, μείωση της ανεργία, θέσεις εργασίας, επιδόματα.
Πλέον η εκλογική
διαδικασία έχει αλλάξει, δεν είναι όπως παλιά. Τότε χαιρόσουν να ψηφίσεις,
ήθελες να βγει το κόμμα σου, αγωνιούσες. Και ποιος δεν θυμάται τους
μεγαλύτερους σε ηλικία να μαλώνουν στα καφενεία για τα πολιτικά, ακόμα και να
παρεξηγούνται. Τώρα η μέρα των εκλογών είναι μία μέρα όπως οι άλλες. Τώρα δεν
ξέρεις τι να ψηφίσεις, τίποτα δεν σε καλύπτει, ίσως μόνο ένα που αν είχε
αρχηγό, ίσως να ήταν αυτός ο νικητής των φετινών εκλογών, το Λευκό. Έστω μ’
αυτή την επιλογή έχεις το μυαλό σου ήσυχο. Δεν σου έταξε τίποτα και ούτε εσύ
του υποσχέθηκες ψήφους.
Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν οι πολιτικοί αρχηγοί όχι μόνο των
μεγάλων κομμάτων αλλά και των μικρών, να μην τάζεται αν δεν μπορείτε να το
τηρήσετε, μ’ αυτό τον τρόπο η κρίση θα είναι στα χέρια των νέων, όπως και το μέλλον
και δεν θα σκέφτονται αν θέλουν να πάνε ή όχι να ψηφίσουν.
Της Σταματίας Γκαραλιάκου
